Afscheid nemen heeft meerdere dimensies……

Deze week ben ik op kantoor in Nederland bezig geweest met mijn voorlopig laatste opdracht in Europa, collega’s waar ik al lang mee samenwerk vragen wanneer ik vertrek, geven een hand en zeggen tot ziens. Zelf ben ik er niet zo mee bezig, het is maar voor 2 jaar en die zijn volgens mij voorbij voordat wij er erg in hebben. 

Komt er geen borrel??, die vraag heb ik veel gehoord en helaas gaat dat niet lukken, misschien volgend jaar in de zomer om te vieren dat we halverwege zijn….  In huis zie je dat er iets staat te gebeuren, lege kratten waar normaal frisdrank voor een medium size party in staat, bijna lege kasten die anders uitpuilen van voorraad waarvan een flink gedeelte standaard over de datum gaat. De nieuwe koffers liggen in de hal te wachten op het moment van inpakken, stapels papier nodig voor de reis het verblijf  en de visum aanvraag. Allemaal stille getuigen. Vooral de subtiele verschillen zoals een NEE NEE sticker op de brievenbus maken het geheel een beetje onrealistisch en ik heb het gevoel dat ik alleen maar zit te wachten.

Gisteren is Carla naar het gemeentehuis gegaan om ons uit te schrijven uit de GBA en heeft de bevestiging hiervan ontvangen. Op dat document staan naast de datum van uitschrijving tevens de namen van je ouders vermeld, dat is de 2e keer binnen 1 week dat ik de naam van mijn vader voorbij zie komen. Op een van de visum aanvraag formulieren moest ik het ook invullen en dan wordt je geconfronteerd met het feit dat ik niet weet wat zijn geboorte datum is. Goed dat er een optie “ do not know”  aangevinkt kan worden.

Wij zijn nu dus officieel “ zonder vaste woon- of verblijfplaats”  en moeten binnen 5 dagen het land uit volgens de dame van de gemeente. Stel dat de vlucht uitgesteld wordt of we toch niet gaan. Zo raken mensen dus gewoon kwijt en worden vervolgens via TV programma’s weer opgespoord. Een simpele aanpassing van het formulier zodat je een postadres kan opgeven misschien een optie?

Morgen gaat de Kia terug naar kantoor, baal als een stekker dat ik er maar 5 maandjes en 11.000 KM van heb mogen genieten. Wie wordt de gelukkige en mag van iedere volgende kilometer gaan genieten, terug naar de leasemij is geen optie gezien de vriendenprijs die gevraagd wordt !!!  Zaterdagavond kan ik de huurauto ophalen, gezien de hoeveelheid bagage is de keus gevallen op een personenbusje dan hebben we in ieder geval geen stress of het allemaal wel zal passen. Alternatief was de Schipholtaxi maar nu worden wij gebracht door vrienden en dat is toch veel gezelliger als je op “ vakantie” gaat.

En ondertussen draait de wereld op volle toeren door en wordt je weer wakker geschud als je leest dat er een vliegtuig is neergestort in Pakistan. 

In het voorjaar ben ik met een collega naar LatAm geweest en zijn vader is de piloot van het gecrashte vliegtuig, gisteren is hij in allerijl van zijn project naar huis gevlogen om vrouw en kind op te halen en door te vliegen naar zijn familie in Pakistan. So sorry for you mate, take care.

Dit is een van de dingen die recent in onze directe omgeving gebeurd zijn en je wederom doen beseffen dat alles maar betrekkelijk is. Iedere dag is er een, vergeet niet om dat iedere dag weer een beetje te vieren en te delen met degene die je dierbaar zijn. Kunnen we afspreken dat we afscheid nemen van alles wat er niet toe doet ?

Allemaal een fijne dag

Marcel

Hotel geboekt

Of je krijgt helemaal geen antwoord of er word gedacht dat er een schip met geld vanuit Nederland richting Jax aan het varen is. "Prachtige aanbiedingen" een studio met een naast gelegen 1 kamer appartement voor het luttele bedrag van 4500 dollar per maand :)
Na zo ongeveer alle volgens het internet nog beschikbare vakantie appartementen de afgelopen weken aangeschreven te hebben, en craiglist doorzocht te hebben, zondagavond de knoop doorgehakt. Het zelf zoeken vanaf afstand komt ons momenteel even de oren uit. Marcel wiens werk nu in Jax is maar nog zonder visum weinig kan heeft voor een aantal dagen weer een Nederlandse klus toebedeeld gekregen. Nog even een paar gezellige dagen onder zijn oude collega's en weer lekker bezig.
Voorlopig word het toch maar een hotel maar dan wel eentje waar we de beschikking hebben over twee slaapkamers en een kleine keuken. In dit hotel zijn ook enkele Engelse collega's al enige weken ondergebracht.

Car

Caravan naar dealer en FedEx aan de deur

Deze week was de caravan aan de beurt. We hebben de inventaris uit de wagen gehaald en opgeslagen in kratten. Tjeetje wat komen er toch nog een spullen uit zo'n tweede huis ondanks dat hij in de winterstalling staat.
We zijn door de dealer benaderd, waar de wagen indertijd is aangeschaft, met het verzoek of hij hem in consignatie mag verkopen. Na een bezoekje aan de showroom hebben we besloten om hier op in te gaan.
Mede door wat een aantal dierbare mensen de afgelopen weken is overkomen realiseren we ons des te meer dat we nu absoluut niet kunnen overzien hoe ons leven er over twee jaar uit zal zien. Verstandelijk hebben we besloten om op het aanbod van de dealer in te gaan, een nieuwe caravan is tenslotte over een aantal jaar ook zo weer gekocht.
Andere jaren waren we altijd in deze periode op vakantie.
Vanmorgen reden we weg met de sinds enkele maanden in ons bezit zijnde speciaal voor de caravan uitgekozen Kia en hebben de wagen bij de dealer afgeleverd. Leverde me weer een knoop in mijn buik op, herinneringen aan mooie plekjes en gezellige vakantie's kwamen boven. Weer een hoofdstuk afgesloten.

Bij thuiskomst werd de felbegeerde FedEx enveloppe afgeleverd met daarin de petitie for a nonimmigrant worker, de papieren benodigd voor het gesprek bij het consulaat. Op papier ligt nu vast dat Marcel een alien worker is.
Nu kunnen we gaan beginnen met het online invullen van de DS-160 formulieren.
Huiswerk waar we al een tijdje op zaten te wachten dus dit weekend.

Extra koffers en reistassen die weer mee terug vervoerd kunnen worden in een lege koffer zijn aangeschaft.
En dan zijn er van die klusjes waar je je echt toe moet zetten. Alle verzekeringen zijn nogmaals op een rijtje gezet. De aanvullende buitenlandclausule ziektekostenverzekering voor de rest van de wereld en Amerika en Canada (ja ja Amerika is meer dan de rest van de wereld) is afgesloten.
Verschillende andere verzekeringen bleken niet meer te dekken zodra het moment zich aandiend dat je als Nederlander je uitschrijft uit de Gemeentelijke basisadministratie (GBA) ook deze hebben we elders onder gebracht. Wederom blijkt weer dat we "gaan twee jaar naar Amerika" veel meer inhoud dan even je koffertje inpakken.
Het aftellen is nu echt begonnen, morgen over een week stappen we op het vliegtuig op weg naar het "Purmerend van Florida"

Car

Auto is gehuurd

Ondanks het mooie weer hebben we vandaag weer uren gezocht naar een appartement voor de eerste periode, verschillende mails uitgestuurd en nu maar weer afwachten op de reactie's. (die tot nu toe negatief zijn)
Als het echt niet gaat lukken hebben we als alternatief een locatie met twee kamers van het Marriott achter de hand. Aangezien Marcel en Kevin veel weg zullen zijn hoop ik echter dat er iets minder spartaans gevonden zal worden.
De auto is gehuurd. Na het doorspitten van het Florida Forum
hebben we uiteindelijk via Eautohuur bij Dollar een Jeep Grand Cherokee of gelijkwaardige SUV gehuurd. We moeten tenslotte 6 koffers en de handbagage van Orlando naar Jacksonville zien te vervoeren.
Dit keer is de auto geboekt inclusief alle verzekeringen en een extra bestuurder. Een ezel stoot zich in het gemeen......
Door lid te worden van de Dollar Express club zou ook het probleem van de lange wachtrij op Orlando Airport nu opgelost moeten zijn, het voordeel van deze kaart die overigens gratis is aan te vragen zou moeten zijn dat je zo door kan lopen naar de parkeergarage, een auto uitzoeken en wegrijden.
Morgen weer een dag.

Car

Wel op straat slapen ?

Het appartement wat we gehuurd dachten te hebben is vandaag door de verhuurder geannuleerd, het zou net verhuurd zijn aan een ander.
Vanavond dus opnieuw op zoek naar andere locatie's.

Car

Niet op straat te slapen

Weer een stapje verder...... we hebben voor de eerste periode een plek om te verblijven. Niet de door het bedrijf ingeschakelde plaatselijke makelaar maar het internet heeft ons op dit spoor gebracht. Waar zouden we toch zijn zonder dat internet.
Voor de eerste veertien dagen hebben we een gemeubileerd appartement met twee slaapkamers kunnen huren met een volledig ingerichte keuken en bad en linnengoed. Dus gelukkig niet direct bij aankomst naar de Walmart !
Zowel voor ons als K. prettig om niet met z'n drieen veertien dagen op een hotelkamer te moeten verblijven en zo zijn we ook niet de gehele dag van de catering van anderen afhankelijk.
De woning maakt deel uit van een zgn community, een afgesloten appartementencomplex waar het Marriott enkele gemeubileerde woningen verhuurd.
Over die catering door anderen is het me opgevallen dat het heel normaal in Amerika is om veel meer dan in Nederland buiten de deur te eten. Niet vanwege het sociale gebeuren maar gewoon vanwege het feit dat je moet eten. Zelfs ontbijt word vaak gehaald.
Voorlopig kan ik me er echt niets bij voorstellen om uit je bed te komen om vervolgens in de auto te stappen om ergens een ontbijt te gaan scoren om dat vervolgens thuis weer op te gaan eten. Geef mij maar mijn ontbijtje aan eigen keukentafel met boekje of krantje. Ben benieuwd of ik daar anders over zal gaan denken.

Car

Eerste bezoek aan de ambassade in Amsterdam

Dinsdag de dag van de wedstrijd Nederland-Uruguay. Tijdig zetten we onze auto in de parkeergarage naast het museumplein in Amsterdam waar de eerst supporters al een plekje zoeken om vanavond vanaf het grote scherm de wedstrijd te kunnen volgen.
Na een bak koffie gaan we naar het Amerikaanse consulaat waar Kevin zijn visum aan kan gaan vragen.
Voor het hoge hek is wat commotie, dwingend word vertelt dat iedereen met een cellphone opzij moet gaan en voorlopig niet binnenkomt. Omdat ons vertelt was dat een minderjarige een ouder mee naar binnen mag nemen stoppen beide heren al hun spullen in mijn tas en stellen zich weer op voor het hek.
Kevin word binnengelaten, Marcel mag echter niet mee ook al vertelt hij dat Kevin nog minderjarig is.
Voordat we het weten is Kevin met alle papieren alleen naar binnen, terwijl wij achter het hek wachten realiseren we ons dat hij geen pinpas bij zich heeft, zijn vader zou tenslotte mee gaan om te betalen.
Kevin heeft zich helemaal niet bezig gehouden met de hele papierhandel voor de aanvraag, gelukkig hebben we voor vertrek alles nog even met hem doorgenomen en wat vragen en antwoorden geoefend.
Wij wachten en verbazen ons in de tussentijd over de gespannen sfeer die er bij het consulaat hangt, deze word vooral veroorzaakt door de zeer hooghartige houding van het beveiligingspersoneel. Ze voelen zich duidelijk oppermachtig, iedereen die daar staat te wachten wil iets van hen en dat spelen ze uit.
Er komen relatief veel jonge mensen naar buiten die schudden lachend met hun hoofd en roepen wat een poes pas.......
Na enige minuten komt Kevin weer naar buiten en snel geven we hem de pinpas door het hek aan zodat hij kan betalen. De bewaker is op dat moment net even met iets anders bezig :)
Binnen een kwartier staat Kevin al weer buiten, binnen trof hij gelukkig een zeer aardige mevrouw die hem geholpen heeft met de juiste papieren uit het dossier te vissen en voor dat hij het wist werd hem veel plezier in Florida toegewenst. Menig papier wat aangeleverd moest worden is helemaal niet ingekeken.
Donderdag werd zijn paspoort met daar in het F1 (studenten) visum door de post thuisbezorgd.
Dat is een, nu nog twee te gaan..........

Wij zijn ondertussen in het bezit gekomen van het aanvraagnummer van onze visa bij de USCIS en plannen donderdag onze eigen afspraak. Eerder dan 17 augustus blijkt in Amsterdam niet te kunnen. Zodra we daadwerkelijk weten dat de visum aanvraag er door is gaan we nog kijken of een spoedprocedure in Brussel nog tijdwinst op kan leveren.
Plan twee gaat dus in werking: terugkomen voor de visum aanvraag. Ik had me er al op ingesteld dus eigenlijk vind ik het helemaal niet zo erg. Kunnen we het afscheid nemen nog even uitstellen.
We boeken vliegtickets voor de eerste weken van augustus zodat Kevin zich op school kan gaan registreren en wij samen op zoek kunnen naar een huis.
In de tussenliggende dagen gaat het regelen gewoon door, formulieren worden ingevuld, adreswijzigingen verstuurd en contracten opgezegd. Tussendoor ruim ik maar weer eens een kast op en neem nu eindelijk eens afscheid van dingen die ik maar bleef bewaren.
Kort nadat wij definitief vertrokken zijn zal het nieuwe huis van mijn ouders worden opgeleverd, gelukkig zijn er al een paar mensen zo lief om aan te bieden om in het (kleine) gat te springen dat valt nu wij niet aanwezig kunnen zijn om te helpen met inpakken, schoonmaken en inruimen.
Ik hoor mezelf enige tijd geleden nog zeggen " ik moet er niet aan denken dat ik zou moeten verhuizen"  zijn we daar nu toch niet mee bezig ??
Deze hele onderneming heeft toch iets meer omhanden dan koffertje oppakken en noem het twee jaar vakantie.

Car