Volgens de reisgids: Tochten in bootjes met glazen bodems onthullen al sinds 1878 de natuurlijke rijkdom van Silver Springs, de grootste artesische put ter wereld. Florida's oudste commerciele toeristische attractie biedt echter niet alleen de bekende boottochtjes, maar ook jeep-safari's, en "Jungle Cruises" door het binnenland, waar de Tarzanfilms met Johnny Weismuller werden opgenomen.
110 miles van Jacksonville op bijna 2 1/2 uur rijden van ons huis ligt Silver Springs temidden in het Ocala National Forest. Na het lezen van bovenstaand stukje in de reisgids leek het mij wel leuk om hier een dag naar toe te gaan.
Zondagmorgen zaten we dus al vroeg in de auto. Het eerste stuk had K. de eer om te mogen rijden. Na een uur in toch onbekende omgeving gereden te hebben merkte hij dat hij moe werd en nam M. het stuur over.
Heel vreemd was dat het park nergens aangegeven werd, een ingang was in eerste instantie ook wat lastig te vinden, voordat je het weet zit je in het naastgelegen attractiepark.
De parkeerplaats liet een beeld zien van een zeer rustig park, als er 100 auto's stonden dan was het veel. Heerlijk off-seasen. We hadden het park en de bijbehorende sfeervolle muziek regelmatig voor onszelf.
In het park kunnen drie verschillende boottochtjes van elk een klein half uur gemaakt worden waarvan een dus de "Jungle Cruise" genoemd word. Onderweg liggen de krododillen op de oevers in de zon bij te tanken. Aapjes speelden in de bomen.
Hier in het park was goed te zien dat de herfst nu toch ook in Florida zijn intrede heeft gedaan.
Door de glasbodems is er mooi zicht op het leven onderwater. Tussen door hier en daar een kleine attractie waar medewerkers gezien de rust in het park hun dag aan het doorkomen waren en verschillende dieren in Plaswijk achtige hokken.
De Jeep Safari bleek een rondrit in een kar getrokken door een Jeep door een klein gedeelte van het park.
We hebben Silver Springs gezien maar door de aankondiging in de reisgids en reactie's op menig forum waren onze verwachtingen hoger dan wat we te zien hebben gekregen.
Een volgende keer zou ik zelf een kano huren in het naast gelegen Silver River State Park en op eigen gelegenheid de rivier afzakken.
De rit terug naar huis ging midden door het Ocala National Forest, werkelijk prachtig met de ondergaande zon.
Het is even stil geweest, we zijn lekker bezig geweest met de laatste loodjes in huis en ik heb even tijd nodig gehad om mijn gedachten te kunnen verwoorden.
Het ware bijzondere weken, een met een glimlach maar ook met een grote traan.
Zondagmorgen de 14e werden we wakker met het uitzicht op de achterliggende vijver. Tesamen met dit geluks gevoel wat dit teweeg bracht werd ik overmand door angst omdat opeens het verhaal van onze Nederlandse buurvrouw Lies door mijn hoofd schoot. Jaren geleden gelukkig met haar gezin naar Canada geemigreerd en daar overleed toen plotseling haar man. Terugkeer naar Nederland was het gevolg waar ze enige jaren later het geluk hervond en samen met Ben onze buurtjes werden.
Een van mijn, af en toe tot wanhoop van M, slechte eigenschappen is 's morgens na het wakker worden op mijn Ipod kijken of er nog hyves, facebook of emailberichtjes zijn. Zo zijn we 's morgens vroeg direct op de hoogte van nieuws wat met ons gedeeld wil worden.
Tot onze grote schrik las ik zo maandagmorgen de 15e dat onze lieve buurman Ben zondagavond aan een hartaanval was overleden.
Ben was voor ons een echte buurman, als M. er niet was en ik kwam ergens niet uit kon ik altijd aan hem vragen om even te helpen. Werd er in de tuin gewerkt dan zag je meestal even later Ben naar buiten komen om ook wat te gaan rommelen, ook al had hij zich nog zo voorgenomen om die dag niets te doen.
Ben die de dag nadat wij hen vertelt hadden over de Amerika plannen naar ons toe kwam om te vertellen dat hij toch wel hoopte dat we na twee jaar weer terug zouden komen en weer gewoon buurtjes werden.
En dan opeens krijg je een emailbericht met dit vooral voor Lies oh zo verschrikkelijke nieuws en is Ben er niet meer. Wat moet dit een verschrikkelijke leegte voor Lies opleveren, samen met Ben was zij twee handen op een buik. Ze konden zo heerlijk samen achter onze heg keuvelen.
Het nieuws heeft me de gehele week in de greep gehouden, in gedachten zijn we vrijdag's bij de crematie aanwezig geweest. Lastig dat je nu in dit soort situatie's niet meer kan doen dan iets van je laten horen zodat iemand weet dat je aan hem denkt. Lies ik weet dat je regelmatig leest, je bent in onze gedachten.
De afgelopen weken ben ik naast het huis met een projectje bezig geweest wat ik niet eerder via het blog kon delen.
Om mijn onmacht naar Mandy toe vorm te geven had ik enige weken geleden verzonnen dat ik wel op afstand kon regelen dat haar wens, een nieuw bed, in vervulling kon gaan in de hoop zo ook de pijn die ze o.a. in haar rug ondervind wat te verlichten. Een nieuw comfortabel bed gedragen door vrienden wat zou dat mooi zijn.
Margreet bood spontaan aan om bedrijven in de omgeving van Rotterdam te gaan benaderen, we hebben dus samen een beetje Hart in Aktie m.b.v. het internet gespeeld.
Tussen het inrichten hier in huis door ben ik via hyves en facebook haar vrienden gaan benaderen om aan hen een bijdrage te vragen. Op een gegeven moment was i.v.m. vermeende spam zelfs mijn account geblokkeerd.
Sneller dan verwacht kon ik haar vorige week het nieuws brengen dat ze in een bedden speciaalzaak naar een nieuw bed kon gaan kijken. Inmiddels is het bed besteld . Fantastisch om te merken dat afstand dus niet altijd een belemmering hoeft te zijn.
De inrichting van het huis begint steeds meer vorm te krijgen. Echt super gaaf om elke keer naar winkels te kunnen gaan en daar weer het karretje vol te laden met deze week vooral leuke spullen zoals kussens, matten en nog wat beddengoed.
Het is nu alleen nog wachten op een salontafelblad en relaxstoel die na herhaaldelijk bellen volgens de UPS planning maandag afgeleverd word. Nog even om het holle geluid uit het huis te halen iets voor aan de muur regelen en klaar zijn we.
Een buitenset zal moeten wachten tot na de kerstdagen. Ondanks dat het momenteel nog heerlijk is om buiten te zitten is het daar nu niet de tijd van het jaar voor. Al enige weken zijn de plekken waar waarschijnlijk in het voorjaar het buitenmeubilair zal staan gevuld met kerstspullen.
De bank waarboven een foto van de skyline van Rotterdam moet komen te hangen
Donderdag was het Thanksgiving, een nationale feestdag, voor de Amerikanen een belangrijke feestdag die veelal gezamenlijk met familie word gevierd. Een dag waarop dank word gezegd voor de oogst en voor alle andere goede dingen. In winkels werd volop Happy Holidays gewenst. De leraar van K. keek hem vreemd na toen hij bij het verlaten van de klas vergat om hem fijne dagen te wensen.Tja Thankgiving zit niet echt in ons systeem. Ik heb er over na lopen denken en vind het zelf toch mooier om niet op een vooraf bepaalde dag maar regelmatig stil te staan bij het feit dat we er zoveel goede en mooie dingen in het leven zijn en om te beseffen hoe goed we het zelf wel niet hebben.
Vanaf dinsdag was het bij M. op kantoor al flink uitgestorven, mensen waren vrij om te kunnen reizen naar familie of om voorbereidingen te treffen voor het Thanksgiving menu. Nu het wireless netwerk en de printer goed is aangesloten heeft hij woensdag dan ook maar besloten een thuis werkdag in te lassen.
I.p.v. een uitgebreid Thanksgiving menu waarbij traditioneel kalkoen word gegeten zijn we 's avonds naar Harry Potter and the Deatly Hallows I gegaan. De zaal was "vol", ondanks dat hij net in premiere is gegaan zaten er wel dertig mensen. Hij was leuk, komende zomer volgt deel II.
Obama heeft op Thanksgiving gratie verleend aan twee kalkoenen Apple en Cider. Hier kunnen jullie het filmpje vinden. Wij vonden deze Amerikaanse traditie wel lachwekkend.
Vrijdag was het Black Friday, traditioneel het begin van het seizoen van kerstinkopen. Veel winkels gingen om vier uur 's nachts al open en sommige zelfs om middennacht. Op tv zagen we beelden van mensen die al enige tijd voor de winkel bivakkeerden om de laagstgeprijsde, veelal beperkt voorradige artikelen te bemachtigen.
Wij zijn in de loop van de morgen naar St. John's Towncenter gereden, of te wel K., ik mocht achterin de mini. Hier was het gewoon gezellig druk.
Ik heb wat leuke (winter)kleding gevonden, Black Friday voordeel was hier natuurlijk niet op van toepassing. Ook heb ik me door zoonlief over laten overhalen om toch maar een paar Uggs (Bailey Button Triplet) aan te schaffen.
's Avonds begint het nu tenslotte toch te koud te worden om nog langer op slippers rond te lopen :)
Om acht uur werd op de Landing in het centrum van Jacksonville de kerstboom ontstoken en aansluitend werd er vuurwerk op het water tussen de bruggen afgestoken.
Dit was weer een leuke ervaring, een kerstboom ontsteking bijwonen terwijl je gewoon gekleed bent in een t-shirt, een jas kan nog steeds thuisblijven.
Verder zijn we de afgelopen vrije dagen bezig geweest met een persoonlijke lijstenwand om zo ons huis nog iets persoonlijker te maken. Het is opeens flink druk aan de muur waar de eettafel staat met familie en vrienden.
Ondanks dat we geen state of the art boxspringbedden hebben aangeschaft liggen de nieuwe bedden werkelijk heerlijk en is het lastig om er 's morgens uit te komen. Ik ben erg benieuwd hoe ze zich de komende twee jaar gaan houden want als dat goed is dan is dat voor mij toch het bewijs dat er thuis geen nieuwe super de luxe bedden aangeschaft gaan worden maar dat je net zo goed met iets minder af kan die gewoon eerder vervangen worden.
Nu de nachttemperatuur hier de afgelopen weken in tegenstelling tot een paar weken geleden flink is gedaald is het heerlijk warm 's morgens in bed.
Toch moesten we er zaterdagmorgen tijdig uit, K. had namelijk op de internetsite van een dealer gezien dat de auto waar hij al weken naar liep te gluren in prijs was verlaagd.
Enige weken geleden hadden de heren deze dealer al bezocht en kon er nog geen cent vanaf nu hadden ze hem zelf in prijs verlaagd. Na die tijd is er doorgezocht naar oudere barrels maar geen enkele vonden we veilig genoeg om tot koop over te gaan.
I.p.v. de zaterdagse boodschappen stond er dus een veel belangrijkere winkel op de agenda de autodealer.
Als iemand ons een jaar geleden vertelt had dat onze zoon een auto zou krijgen dan hadden we hem compleet voor gek uitgemaakt....... maar Kevin Hilton heeft het voor elkaar, pa en ma zijn mede gezien de noodzakelijkheid van een auto hier zo week gemaakt dat zijn droom auto een feit is geworden.
Bij de dealer aangekomen hebben we eerst een proefrit gemaakt, dit keer voor het eerst zonder iemand van de dealer achter in de auto, tot nu toe ging er altijd een verkoper mee. Na de proefrit was de deal al snel rond.
We vertelde de dealer dat de auto pas eind van de week opgehaald zou worden, vrijdag gaat K. tenslotte toch pas zijn permit omzetten in een rijbewijs en het benodigde geld was nog onderweg van NL naar de VS.
Zo geheel anders dan wat we tot nu toe gewend zijn stelde de verkoper voor om een (dit keer zelfs ongedekte door ons zelf uitgeschreven) cheque af te geven en de auto lekker mee te nemen zodat het genieten voor K. direct kon beginnen. Als het geld komende week op de Amerikaanse rekening zou staan was een telefoontje voldoende, en anders....... dan stuurde vertelde hij al lachend gewoon de FBI op ons af.
Al jaren zegt K. tegen zijn oma: "Oma als ik later groot ben dan koop ik een gele auto en dan kom ik je ophalen om een stuk te rijden....."
Oma zal dus snel van haar komende heup operatie moeten herstellen en deze kant op moeten komen want K. kan zijn belofte nakomen.
het begint er op te lijken dat we auto's sparen, ik begin me zo onderhand een Gooise Vrouw te voelen :)
Met een overbuurman hebben we vorige week al kennis gemaakt, zijn vrouw evenals een andere buurvrouw vluchtte echter snel naar binnen zonder gedag te zeggen of zich voor te stellen. Vicky vertelde mij vrijdag dat ze dit gedrag zo van zichzelf van vroeger herkende en het kenmerkend is voor veel Amerikanen.
's Middags kregen we van onze naaste buurvrouw, die in tegenstelling tot de andere buurvrouwen wel zelf op ons af kwam de roddel te horen die er sinds enige dagen in de buurt rondging. Er waren Denen in de buurt komen wonen, en die Denen dat waren wij !
Vreemd toch dat Nederlanders zo vaak voor Denen worden gehouden, zal Dutch en Danish teveel op elkaar lijken ?
Vicky, de vrouw die ik vorige week bij het toeristische informatiebureau sprak was helemaal lyrisch over de Florida Yacht Club. Afgelopen week kreeg ik een email van haar met de vraag of ik het leuk zou vinden om daar vandaag met haar te lunchen, kon ze me direct de club laten zien en haar enthousiasme overbrengen en laten zien dat het echt niet zo elitair was als het klonk.
Vanmiddag reed ik de ruim 40 kilometer naar de club die aan de westzijde van Jacksonville is gelegen. Daar aangekomen stond ze me buiten al op te wachten om vervolgens het gehele complex te laten zien. Het zwembad wat mooi aan het water is gelegen, de fitness ruimte, tennisbanen en jachthaven waar zij zelf met hun boot regelmatig tijdens de weekenden verblijven. Vanaf de club een prachtig uitzicht op downtown Jacksonville
Je kan alleen maar lid worden van de club op invitatie, het lidmaatschap word vervolgens aan een board voorgelegd die een keer per maand beslist of je toegelaten word of niet. Daarvoor mag je dan een entreesom betalen die hoe verder je van de club woont lager word. De bedoeling van de club is vooral socializen, er worden events en feesten georganiseerd en je kan er 's avonds dineren (noem je lidmaatschapsnummer en aan het eind van de maand ligt de rekening vanzelf in de bus). Zonder lidmaatschap kan je er niet dineren.
We hebben zeer on-Amerikaans heerlijk rustig gelunched en vooral veel gepraat in het klassiek ingerichte restaurant. Als ik niet op het woord kwam omschreef ik het of gooide er een Nederlands woord doorheen (die ze vanwege haar Nederlandse achtergrond begreep)
Na afloop heeft ze me voorgesteld aan de, hoe kan het.... Nederlandse Vlaardingse tennisleraar die vertelde dat ik het tennissen hier niet moest vergelijken met het sociale tennis wat we in Nederland kennen, afhangen is onbekend, koffie drinken na afloop niet gebruikelijk. Je word ingedeeld in een team.
Om half vijf reed is weer na twee, oh nee in Nederland geef je er drie. dikke zoenen van Vicky naar huis.
Het was leuk maar of deze club mede i.v.m. de afstand nu iets voor mij (of ons) is..... ik weet het nog zo net niet. Laat het eens even bezinken.
Thuis gekomen merkte ik dat ik flink moe was door het vele Engelse gepraat. De rest van de avond heb ik doorgebracht met mijn benen omhoog in de gisteren afgeleverde zeer comfortabele stoel die heerlijk warm blijkt te zijn al kijkend naar The Voice of Holland (nu de live uitzendingen zijn begonnen alleen nog tegen betaling te zien via RTL gemist) Ja ja foto's volgen komende week als het hier iets verder is ingericht.
Morgen weer verder met soppen en inrichten.
De eerste Nederlandse post heeft vandaag de brievenbus van dit huis weten te bereiken, dank je Elly & Margo jullie staan op de rand van de schoorsteen !
Het is koud geweest de laatste twee nachten in de condo, zelfs zo koud dat we een poging hebben gedaan om de verwarming aan te zetten. De filters zitten verstopt met stof een hoest stofaanval is het gevolg dus we besluiten ons maar te redden zonder kachel.
Zaterdagmorgen om zeven uur haalt M. het huurbusje op, K. komt nog net op tijd onder de douche vandaan om de laatste dozen te helpen sjouwen, het was warm daar.
Met K. als chauffeur van de Jeep rijden we naar Neptune Beach waar we de sleutel om negen uur kunnen halen, M. gaat op pad met het busje.
Voordat we naar het huis rijden stoppen we nog even voor drie koffie bij de Starbucks. Daar staat een oudere man met een dikke jas en muts op flink te verkleumen. Wij hebben nog steeds geen jas aan en moeten om zijn outfit lachen. (mijn winterjas ligt zelfs nog in Nederland)
"Do you think it's cold ?", nee wij zijn anders gewend, komen uit Nederland. Gatverredamme wat is het koud roept hij in onvervalst Nederlands. Er volgt een leuk gesprek, hij blijkt van origine een Schiedammer die na de oorlog in Florida is blijven hangen en nog steeds op zijn oude dag als architect in Jax werkt.
De koffie koelt af en M. staat met het volle busje voor het huis te wachten, het spijt ons meneer we hebben geen tijd.
Als we de wijk inrijden voelt het net zo als dat we voorheen rond de kerstperiode in Spanje naar de gehuurde villa reden. Nu hoeven we echter niet na een paar weken terug naar de kou.
De eerste dagen staan in het teken van soppen is soms net als schilderen, we zullen het er maar op houden dat het beloofde schoon, niet ons schoon is. Plekken waar al jaren geen doekje meer geweest was blijken van zwart naar wit te kunnen veranderen.
Zaterdagmiddag worden de bedden afgeleverd en voordat we het huis verlaten staat ze opgemaakt tot de volgende dag op ons te wachten.
Zondag worden de electrische apparaten afgeleverd en komt de vervoerder van Ikea vanuit Orlando met een iets te klein busje voorrijden. Het blijkt dat alles afgeleverd word behalve de banken, het busje zat vol. De chauffeur zegt het ook vreemd te vinden maar hij kreeg opdracht op te gaan rijden, het restant zou komende week wel komen.
Na een paar telefoontjes beloofd Ikea maandag de resterende spullen af te leveren wat ook gebeurd.
Zondagavond slapen we voor het eerst in ons nieuwe bed, kan wel zeggen dat we flink moe waren en duidelijk bewust waren van het feit dat er spieren in ons lijf zaten.
Het was het plan om aan het eind van de week naar de condo terug te gaan zodat hij netjes achtergelaten word, nu ziet het daar uit als een achtergelaten stofslagveld. Zondagavond bellen echter de eigenaren op dat ze maandag om 10 uur in Jax zullen zijn, oeii dit brengt onze planning in de war er moet Ikea geschroefd worden. Of wij rond het middaguur tijd hebben om de sleutel af te komen leveren.
Mijn kanjer blijkt zijn roeping te zijn misgelopen, maandagmorgen vroeg zorgt hij in 1 1/2 uur dat de condo er weer spik en span hotelschoon uitziet. Truks als dingen recht zetten en messen recht in de la leggen blijken te werken. Ik had deze taak lang niet zo goed met de franse slag uitgevoerd.
De condo eigenaar die kort na M. zijn vertrek arriveert belt lyrisch op, wat ziet de boel er fantastisch uit :) !! Ze had zich de rit van 3 1/2 uur kunnen beparen, wij hoeven helemaal niet langs te komen en kunnen rustig op Ikea wachten na een half uur begint ze alweer met haar rit naar huis. De volgende keer als ze er komen zullen ze zelf wel merken dat de kachelroosters grote stofnesten zijn.
Donderdag is M. blij dat hij weer een dagje naar zijn werk kan, zijn kantoorhanden hebben enig herstel nodig na het vele schroeven van de afgelopen dagen.
We zijn zover dat op de logeerkamer na alles in elkaar zit, het is alleen nog wachten op een relaxstoel en tafelblad die ondanks de afspraak nog niet zijn afgeleverd.
We hebben ook al bezoek gehad, naast de eekhoorntjes die in de bomen voor het huis zitten dacht een corn snake zich te verstoppen in de garage.
Kevin zijn rijlessen gaan super, volgende week vrijdag gaat hij examen doen. Elke ritje wat gereden is afgelopen week naar school of supermarkt heeft hij met een van ons naast zich als bijrijder gereden, zo loopt het aantal rijuren lekker op.
Met de rijinstructeur heeft hij alle mogelijke wegen naar Jacksonville University, waar hij in januari naar toe gaat leren kennen en ondervonden dat als er politie op de vluchtstrook staat de maximale snelheid met 20 miles per uur verminderd moet worden. Details die je net even verteld moeten worden.
Op school is K. in contact gekomen met een vrouw waarmee het wel blijkt te klikken, he een vriendin hoor ik jullie denken ? Een alleenstaande moeder en oma van 41 jaar die besloten heeft om weer naar school te gaan.
Zij rijd als ze naar school gaat over de weg waaraan onze wijk ligt en vanaf volgende week heeft hij met haar afgesproken dat zij hem op maandag en woensdag als ze naar Downtown moeten thuis op komt halen.
Voor haar betaalde benzine voor mij het voordeel dat ik niet meer twee uur op de school op K. hoeft te wachten. Allebei blij.
Het weekend was er een waar de spanning in huize Haan duidelijk merkbaar was, in afwachting van het nieuws dat Man maandag zou krijgen. Gelukkig hadden we het druk met shoppen en nog eens shoppen en konden zo onze zinnen verzetten. De site's van Amazon, Target en Walmart zijn onze beste vriend, bestek, serviesgoed en beddengoed bestelde ik toen ik in de winkels door de bomen het bos niet meer zag gewoon rustig vanaf de bank online om het vervolgens of in de winkel of netjes thuis te laten afleveren.
Een eerder besteld dekbed vond ik zeker na het bericht van Man een geheel verkeerde keuze, ik had opeens de associatie met een zwart lijkkleed en dat heb ik dan ook bij aankomst heel snel naar de winkel teruggebracht. Handig online bestellen, en vervolgens in de winkel weer omruilen.
Zaterdagmiddag zat de auto weer afgeladen met huishoudelijke artikelen die in NL gewoon voor het grijpen staan zoals kussens, stofzuiger (ja we hebben een europese gevonden), dweil, strijkijzer alleen die plank paste niet meer in de auto. Voor dit soort werk is een Jeepie toch wat klein. Om blaren op de kantoorhandjes tijdens het "Ikea schroeven" te voorkomen ook maar direct een schroefboor aangeschaft.
Na afloop van Engelse les kwam K. het "goede" nieuws vertellen dat de uitzaaiingen van Man zich beperken tot de botten, zodat er gelukkig nog tijd is......we kunnen nu alleen nog maar wensen dat deze tijd ook kwalitatief mooi zal zijn. Om dit te vieren besloten we om niet naar huis te gaan maar in de wijk San Marco bij de deli op het terras een heerlijke veel te grote hamburger naar binnen te werken.
De portie's bleken ook nu weer zo groot te zijn dat we 's avonds geen trek meer hadden. M. bij wie de wraps, die als enige gezonde hap op kantoor te verkrijgen zijn onderhand zijn oren uitkomen had echter wel trek, dus nog even snel op naar onze buurman de Publix.
Het gemak van deze buurman zijn we de afgelopen weken echt gaan waarderen, de vers gebakken broodjes die zo gehaald zijn blijken heerlijk te zijn.
Dinsdag was mijn pa jarig, de respectabele leeftijd van 75 jaar. Nu skype ik bijna elke dag wel even met mijn pa maar deze dag voelde toch wel anders nu de felicitatie's via dit medium werden doorgegeven.
In de loop van de dag de tv, internet en telefoon aangevraagd. Deze laatste waren we tot vorige week niet van plan om aan te vragen maar gezien de prijs van het combi abonnement en de kwaliteit van voip die niet naar iedereen altijd goed is (echo echo) hebben we vanaf volgende week ook weer ons eigen telefoonnummer. Ook kan M. nu normaal naar huis bellen als hij een weekje van huis is hoef ik hem niet meer aan te horen via de mobiele kraaktelefoon.
Via deze link moet het zelfs mogelijk zijn om vanuit Nederland gratis naar de VS te bellen. Niemand kan dus vanaf volgende week meer zeggen dat we niet bereikbaar zijn :)
Ondanks de mooie internetaanbieding zijn de kosten per maand ruim 2x zo hoog als in Nederland.
In Nederland ging de uitgedunde familie op verzoek van mijn pa eten bij de chinees. Wij besloten 's avonds dit voorbeeld te volgen. Bij Hibachi Grill hebben we voor $7.50 p.p. van het buffet en de grill genoten. Hoe kunnen ze het doen voor dit geld, bij mooi kan je heerlijk buiten zitten met uitzicht op water.
Toen ik in het weekend liep te overdenken of ik zou gaan shoppen of huiswerk maken wist ik het eigenlijk al, kappen met die boel, dit leverde me alleen maar hoofdpijn op. Ik kan beter wat vaker in de zon gaan zitten, genieten en een boek lezen. Voor de sociale contacten die toch door de lessen ontstaan komt wel een andere oplossing.
Woensdagmorgen ben ik dan ook nadat K. was afgezet gaan melden dat ik voordat de lerares beslist dat ik niet meer hoeft te komen omdat ik kies voor verhuizen mijn eigen beslissing al had genomen. Ik stop voorlopig met de Engelse les.
Op de administratie kreeg ik te horen dat ik een zeer fanatieke lerares had getroffen. Als ik mocht besluiten om in januari weer verder te gaan kan ik beter voor iemand anders kiezen die de lessen iets anders aanpakt. Gelukkig, ik ging al twijfelen aan mezelf.
Ondanks dat de lucht er dreigend uit zag, na 33 dagen zon werd er regen verwacht, ben ik al slalommend langs de zwervers richting het centrum gewandeld. Op Hemingway plaza is het een gezellige drukte. Ondanks de mooie omgeving is dit echter geen plek om lekker te gaan zitten. Aan de tafeltjes die hier opgesteld staan brengen deze zwervende dames en heren met naast zich hun hele hebben en houwen hun dagen door.
Op de hoek van het plein zit een toeristisch informatiebureau en ik besluit naar binnen te gaan om te kijken of er nog wat leuke info valt te vergaren. Zo ver komt het echter niet.
Binnen kom ik in gesprek met Vicky wiens vader oorspronkelijk uit Scheveningen blijkt te komen, ze spreekt zelf een paar woorden Nederlands. Heeft op verschillende plekken op de wereld gewoond en vertelt diverse keren in een onbekende omgeving opnieuw te zijn begonnen. Ze bied haar hulp aan en voor dat ik het weet ben ik met haar aan het brainstormen over mogelijkheden van vrijwilligerswerk en sociale activiteiten die ik overdag als de mannen weg zijn op zou kunnen pakken. Tussendoor komt er af en toe een klant binnen die Vicky snel weer naar buiten werkt waarna we weer gezellig doorkletsen.
Met haar telefoonnummer en emailadres op zak en een uitnodiging om na de verhuizing contact op te nemen om te komen eten ren ik na 1 1/2 uur het bureau weer uit. Zo dit doet me goed, weer eens live een leuk gesprek met een spontane vrouw. Yes you go girl !
Thuisgekomen komt de rijinstructeur van K. niet opdagen. Als hij hem belt krijgt hij te horen dat er toch gezegd was dat de afspraak nog bevestigd zou worden. Volgens zijn norm stond er helemaal geen afspraak. We besluiten samen is een rustige wijk in de Jeep te gaan rijden. Na een tijdje rondjes rijden en straatje keren gaan we ook maar gewoon de weg op. Kevin rijd na vier rijlessen met mij naast zich terug naar huis.
