Afscheid nemen heeft meerdere dimensies……

Deze week ben ik op kantoor in Nederland bezig geweest met mijn voorlopig laatste opdracht in Europa, collega’s waar ik al lang mee samenwerk vragen wanneer ik vertrek, geven een hand en zeggen tot ziens. Zelf ben ik er niet zo mee bezig, het is maar voor 2 jaar en die zijn volgens mij voorbij voordat wij er erg in hebben. 

Komt er geen borrel??, die vraag heb ik veel gehoord en helaas gaat dat niet lukken, misschien volgend jaar in de zomer om te vieren dat we halverwege zijn….  In huis zie je dat er iets staat te gebeuren, lege kratten waar normaal frisdrank voor een medium size party in staat, bijna lege kasten die anders uitpuilen van voorraad waarvan een flink gedeelte standaard over de datum gaat. De nieuwe koffers liggen in de hal te wachten op het moment van inpakken, stapels papier nodig voor de reis het verblijf  en de visum aanvraag. Allemaal stille getuigen. Vooral de subtiele verschillen zoals een NEE NEE sticker op de brievenbus maken het geheel een beetje onrealistisch en ik heb het gevoel dat ik alleen maar zit te wachten.

Gisteren is Carla naar het gemeentehuis gegaan om ons uit te schrijven uit de GBA en heeft de bevestiging hiervan ontvangen. Op dat document staan naast de datum van uitschrijving tevens de namen van je ouders vermeld, dat is de 2e keer binnen 1 week dat ik de naam van mijn vader voorbij zie komen. Op een van de visum aanvraag formulieren moest ik het ook invullen en dan wordt je geconfronteerd met het feit dat ik niet weet wat zijn geboorte datum is. Goed dat er een optie “ do not know”  aangevinkt kan worden.

Wij zijn nu dus officieel “ zonder vaste woon- of verblijfplaats”  en moeten binnen 5 dagen het land uit volgens de dame van de gemeente. Stel dat de vlucht uitgesteld wordt of we toch niet gaan. Zo raken mensen dus gewoon kwijt en worden vervolgens via TV programma’s weer opgespoord. Een simpele aanpassing van het formulier zodat je een postadres kan opgeven misschien een optie?

Morgen gaat de Kia terug naar kantoor, baal als een stekker dat ik er maar 5 maandjes en 11.000 KM van heb mogen genieten. Wie wordt de gelukkige en mag van iedere volgende kilometer gaan genieten, terug naar de leasemij is geen optie gezien de vriendenprijs die gevraagd wordt !!!  Zaterdagavond kan ik de huurauto ophalen, gezien de hoeveelheid bagage is de keus gevallen op een personenbusje dan hebben we in ieder geval geen stress of het allemaal wel zal passen. Alternatief was de Schipholtaxi maar nu worden wij gebracht door vrienden en dat is toch veel gezelliger als je op “ vakantie” gaat.

En ondertussen draait de wereld op volle toeren door en wordt je weer wakker geschud als je leest dat er een vliegtuig is neergestort in Pakistan. 

In het voorjaar ben ik met een collega naar LatAm geweest en zijn vader is de piloot van het gecrashte vliegtuig, gisteren is hij in allerijl van zijn project naar huis gevlogen om vrouw en kind op te halen en door te vliegen naar zijn familie in Pakistan. So sorry for you mate, take care.

Dit is een van de dingen die recent in onze directe omgeving gebeurd zijn en je wederom doen beseffen dat alles maar betrekkelijk is. Iedere dag is er een, vergeet niet om dat iedere dag weer een beetje te vieren en te delen met degene die je dierbaar zijn. Kunnen we afspreken dat we afscheid nemen van alles wat er niet toe doet ?

Allemaal een fijne dag

Marcel

Hotel geboekt

Of je krijgt helemaal geen antwoord of er word gedacht dat er een schip met geld vanuit Nederland richting Jax aan het varen is. "Prachtige aanbiedingen" een studio met een naast gelegen 1 kamer appartement voor het luttele bedrag van 4500 dollar per maand :)
Na zo ongeveer alle volgens het internet nog beschikbare vakantie appartementen de afgelopen weken aangeschreven te hebben, en craiglist doorzocht te hebben, zondagavond de knoop doorgehakt. Het zelf zoeken vanaf afstand komt ons momenteel even de oren uit. Marcel wiens werk nu in Jax is maar nog zonder visum weinig kan heeft voor een aantal dagen weer een Nederlandse klus toebedeeld gekregen. Nog even een paar gezellige dagen onder zijn oude collega's en weer lekker bezig.
Voorlopig word het toch maar een hotel maar dan wel eentje waar we de beschikking hebben over twee slaapkamers en een kleine keuken. In dit hotel zijn ook enkele Engelse collega's al enige weken ondergebracht.

Car

Caravan naar dealer en FedEx aan de deur

Deze week was de caravan aan de beurt. We hebben de inventaris uit de wagen gehaald en opgeslagen in kratten. Tjeetje wat komen er toch nog een spullen uit zo'n tweede huis ondanks dat hij in de winterstalling staat.
We zijn door de dealer benaderd, waar de wagen indertijd is aangeschaft, met het verzoek of hij hem in consignatie mag verkopen. Na een bezoekje aan de showroom hebben we besloten om hier op in te gaan.
Mede door wat een aantal dierbare mensen de afgelopen weken is overkomen realiseren we ons des te meer dat we nu absoluut niet kunnen overzien hoe ons leven er over twee jaar uit zal zien. Verstandelijk hebben we besloten om op het aanbod van de dealer in te gaan, een nieuwe caravan is tenslotte over een aantal jaar ook zo weer gekocht.
Andere jaren waren we altijd in deze periode op vakantie.
Vanmorgen reden we weg met de sinds enkele maanden in ons bezit zijnde speciaal voor de caravan uitgekozen Kia en hebben de wagen bij de dealer afgeleverd. Leverde me weer een knoop in mijn buik op, herinneringen aan mooie plekjes en gezellige vakantie's kwamen boven. Weer een hoofdstuk afgesloten.

Bij thuiskomst werd de felbegeerde FedEx enveloppe afgeleverd met daarin de petitie for a nonimmigrant worker, de papieren benodigd voor het gesprek bij het consulaat. Op papier ligt nu vast dat Marcel een alien worker is.
Nu kunnen we gaan beginnen met het online invullen van de DS-160 formulieren.
Huiswerk waar we al een tijdje op zaten te wachten dus dit weekend.

Extra koffers en reistassen die weer mee terug vervoerd kunnen worden in een lege koffer zijn aangeschaft.
En dan zijn er van die klusjes waar je je echt toe moet zetten. Alle verzekeringen zijn nogmaals op een rijtje gezet. De aanvullende buitenlandclausule ziektekostenverzekering voor de rest van de wereld en Amerika en Canada (ja ja Amerika is meer dan de rest van de wereld) is afgesloten.
Verschillende andere verzekeringen bleken niet meer te dekken zodra het moment zich aandiend dat je als Nederlander je uitschrijft uit de Gemeentelijke basisadministratie (GBA) ook deze hebben we elders onder gebracht. Wederom blijkt weer dat we "gaan twee jaar naar Amerika" veel meer inhoud dan even je koffertje inpakken.
Het aftellen is nu echt begonnen, morgen over een week stappen we op het vliegtuig op weg naar het "Purmerend van Florida"

Car

Auto is gehuurd

Ondanks het mooie weer hebben we vandaag weer uren gezocht naar een appartement voor de eerste periode, verschillende mails uitgestuurd en nu maar weer afwachten op de reactie's. (die tot nu toe negatief zijn)
Als het echt niet gaat lukken hebben we als alternatief een locatie met twee kamers van het Marriott achter de hand. Aangezien Marcel en Kevin veel weg zullen zijn hoop ik echter dat er iets minder spartaans gevonden zal worden.
De auto is gehuurd. Na het doorspitten van het Florida Forum
hebben we uiteindelijk via Eautohuur bij Dollar een Jeep Grand Cherokee of gelijkwaardige SUV gehuurd. We moeten tenslotte 6 koffers en de handbagage van Orlando naar Jacksonville zien te vervoeren.
Dit keer is de auto geboekt inclusief alle verzekeringen en een extra bestuurder. Een ezel stoot zich in het gemeen......
Door lid te worden van de Dollar Express club zou ook het probleem van de lange wachtrij op Orlando Airport nu opgelost moeten zijn, het voordeel van deze kaart die overigens gratis is aan te vragen zou moeten zijn dat je zo door kan lopen naar de parkeergarage, een auto uitzoeken en wegrijden.
Morgen weer een dag.

Car

Wel op straat slapen ?

Het appartement wat we gehuurd dachten te hebben is vandaag door de verhuurder geannuleerd, het zou net verhuurd zijn aan een ander.
Vanavond dus opnieuw op zoek naar andere locatie's.

Car

Niet op straat te slapen

Weer een stapje verder...... we hebben voor de eerste periode een plek om te verblijven. Niet de door het bedrijf ingeschakelde plaatselijke makelaar maar het internet heeft ons op dit spoor gebracht. Waar zouden we toch zijn zonder dat internet.
Voor de eerste veertien dagen hebben we een gemeubileerd appartement met twee slaapkamers kunnen huren met een volledig ingerichte keuken en bad en linnengoed. Dus gelukkig niet direct bij aankomst naar de Walmart !
Zowel voor ons als K. prettig om niet met z'n drieen veertien dagen op een hotelkamer te moeten verblijven en zo zijn we ook niet de gehele dag van de catering van anderen afhankelijk.
De woning maakt deel uit van een zgn community, een afgesloten appartementencomplex waar het Marriott enkele gemeubileerde woningen verhuurd.
Over die catering door anderen is het me opgevallen dat het heel normaal in Amerika is om veel meer dan in Nederland buiten de deur te eten. Niet vanwege het sociale gebeuren maar gewoon vanwege het feit dat je moet eten. Zelfs ontbijt word vaak gehaald.
Voorlopig kan ik me er echt niets bij voorstellen om uit je bed te komen om vervolgens in de auto te stappen om ergens een ontbijt te gaan scoren om dat vervolgens thuis weer op te gaan eten. Geef mij maar mijn ontbijtje aan eigen keukentafel met boekje of krantje. Ben benieuwd of ik daar anders over zal gaan denken.

Car

Eerste bezoek aan de ambassade in Amsterdam

Dinsdag de dag van de wedstrijd Nederland-Uruguay. Tijdig zetten we onze auto in de parkeergarage naast het museumplein in Amsterdam waar de eerst supporters al een plekje zoeken om vanavond vanaf het grote scherm de wedstrijd te kunnen volgen.
Na een bak koffie gaan we naar het Amerikaanse consulaat waar Kevin zijn visum aan kan gaan vragen.
Voor het hoge hek is wat commotie, dwingend word vertelt dat iedereen met een cellphone opzij moet gaan en voorlopig niet binnenkomt. Omdat ons vertelt was dat een minderjarige een ouder mee naar binnen mag nemen stoppen beide heren al hun spullen in mijn tas en stellen zich weer op voor het hek.
Kevin word binnengelaten, Marcel mag echter niet mee ook al vertelt hij dat Kevin nog minderjarig is.
Voordat we het weten is Kevin met alle papieren alleen naar binnen, terwijl wij achter het hek wachten realiseren we ons dat hij geen pinpas bij zich heeft, zijn vader zou tenslotte mee gaan om te betalen.
Kevin heeft zich helemaal niet bezig gehouden met de hele papierhandel voor de aanvraag, gelukkig hebben we voor vertrek alles nog even met hem doorgenomen en wat vragen en antwoorden geoefend.
Wij wachten en verbazen ons in de tussentijd over de gespannen sfeer die er bij het consulaat hangt, deze word vooral veroorzaakt door de zeer hooghartige houding van het beveiligingspersoneel. Ze voelen zich duidelijk oppermachtig, iedereen die daar staat te wachten wil iets van hen en dat spelen ze uit.
Er komen relatief veel jonge mensen naar buiten die schudden lachend met hun hoofd en roepen wat een poes pas.......
Na enige minuten komt Kevin weer naar buiten en snel geven we hem de pinpas door het hek aan zodat hij kan betalen. De bewaker is op dat moment net even met iets anders bezig :)
Binnen een kwartier staat Kevin al weer buiten, binnen trof hij gelukkig een zeer aardige mevrouw die hem geholpen heeft met de juiste papieren uit het dossier te vissen en voor dat hij het wist werd hem veel plezier in Florida toegewenst. Menig papier wat aangeleverd moest worden is helemaal niet ingekeken.
Donderdag werd zijn paspoort met daar in het F1 (studenten) visum door de post thuisbezorgd.
Dat is een, nu nog twee te gaan..........

Wij zijn ondertussen in het bezit gekomen van het aanvraagnummer van onze visa bij de USCIS en plannen donderdag onze eigen afspraak. Eerder dan 17 augustus blijkt in Amsterdam niet te kunnen. Zodra we daadwerkelijk weten dat de visum aanvraag er door is gaan we nog kijken of een spoedprocedure in Brussel nog tijdwinst op kan leveren.
Plan twee gaat dus in werking: terugkomen voor de visum aanvraag. Ik had me er al op ingesteld dus eigenlijk vind ik het helemaal niet zo erg. Kunnen we het afscheid nemen nog even uitstellen.
We boeken vliegtickets voor de eerste weken van augustus zodat Kevin zich op school kan gaan registreren en wij samen op zoek kunnen naar een huis.
In de tussenliggende dagen gaat het regelen gewoon door, formulieren worden ingevuld, adreswijzigingen verstuurd en contracten opgezegd. Tussendoor ruim ik maar weer eens een kast op en neem nu eindelijk eens afscheid van dingen die ik maar bleef bewaren.
Kort nadat wij definitief vertrokken zijn zal het nieuwe huis van mijn ouders worden opgeleverd, gelukkig zijn er al een paar mensen zo lief om aan te bieden om in het (kleine) gat te springen dat valt nu wij niet aanwezig kunnen zijn om te helpen met inpakken, schoonmaken en inruimen.
Ik hoor mezelf enige tijd geleden nog zeggen " ik moet er niet aan denken dat ik zou moeten verhuizen"  zijn we daar nu toch niet mee bezig ??
Deze hele onderneming heeft toch iets meer omhanden dan koffertje oppakken en noem het twee jaar vakantie.

Car

Visum aanvraag is ingediend

Marcel is sinds zondagmorgen weer terug op het honk.
Omdat heel veel vragen nog onbeantwoord zijn en de visum aanvraag maar uitblijft is hij dinsdag een dagje op en neer naar Londen gevlogen waar het hoofdkantoor is gevestigd (vliegen is tenslotte zijn grote hobby :) om aldaar concrete afspraken te maken. Begin augustus de datum dat Kevin zich op Florida State College moet melden nadert tenslotte dus er moeten nu echt knopen doorgehakt worden.
In Londen is afgesproken dat wij zelf meer in de lead gaan mede omdat de HR managers even door verschillende oorzaken afwezig zijn en wij zelf ook van mening zijn dat we het vanuit Nederland zelf veel beter kunnen regelen. Geeft weer een stukje rust nu we weer zelf aan het stuur kunnen staan :) (dank Esther voor je mooie spreuk)
Woensdag zijn we nadat er bevestigd was dat de paspoorten even lang geldig moeten zijn als de visum duur nieuwe paspoorten aan gaan vragen. Rijbewijs ook maar direct vernieuwd dat geeft zo'n rompslomp om dat in het voorjaar in Florida te moeten doen.
We hebben afgelopen week de bank bezocht om mijn vader op onze rekeningen te machtigen, we waren getipt dat we als er iets met een pasje zou gebeuren we iemand in Nederland moeten hebben die e.e.a. voor ons kan regelen.
Toch wel bijzonder dat we 25 jaar nadat ik het ouderlijk huis hebt verlaten mijn bijna 75 jarige vader deelgenoot mogen maken van onze bankzaken.
Voor Kevin zijn nu al alle bankformaliteiten geregeld voor als hij in oktober de volwassen leeftijd bereikt. Even persoonlijk langskomen is dan tenslotte wat duur.
Vrijdag komt dan eindelijk het verlossende bericht dat de visum aanvraag door de externe Amerikaanse advocaat is ingediend bij de USCIS. Binnen 14 dagen volgt er uitsluitsel of hij is toegekend zodat ook wij een afspaak bij het consulaat in Amsterdam kunnen maken.
Nu gaan we ook de reeds voorbereidde adreswijzigingen, opzeggingen en de benodigde (extra) verzekeringen waarvoor de voorbereidingen reeds waren getroffen regelen.
Begin augustus blijft het plan om gezamenlijk naar Jax te vertrekken, Marcel en ik kunnen dan daadwerkelijk op zoek naar woonruimte en Kevin kan zich gaan registreren voor college. Voorlopig gaan we er vanuit dat we eind augustus gezamenlijk een week terug komen, om indien een afspraak niet eerder mogelijk was op dat moment bij het consulaat langs te gaan. Zo blijft het tot het laatste moment spannend maar we denken dat het haalbaar moet zijn om Kevin volgens plan eind augustus met zijn opleiding te laten beginnen (en Marcel natuurlijk met zijn werk waar het uiteindelijke allemaal om begonnen is)
We hadden een afscheidsborrel in gedachten maar gezien de nog niet bekende vertrekdatum en de vele mensen die in juli op vakantie zijn lijkt het ons relaxter om deze naar een later tijdstip als we een aantal dagen in Nederland zullen zijn te verplaatsen, hello en wederom goodbye. Lijkt me erg leuk om zo iedereen weer even zien.
Afscheid nemen van mensen die we na hun vakantie niet meer denken te zien is dan nu ook al begonnen.

Car

Een update over mijn Jax leven

Hoi bloggers en blogginnen, even een update over mijn Jax leven

Zondagochtend na het ontbijt is het tijd om de visum aanvraag verder door te werken, niet echt leuke kost maar als alles goed gaat komen zullen er voldoende zondagen hier volgen die ik gewoon in het zonnetje door kan brengen. Wat een geklooi die aanvraag, wat ik 20 jaar geleden heb gedaan kan ik nog wel achterhalen maar als er gevraagd wordt naar telefoonnummers uit die tijd van bedrijven die inmiddels niet meer bestaan wordt er wel een groot beroep op mijn flexibiliteit gedaan. De invoer is daarnaast erg gevoelig voor van alles en nog wat, ben blij als ik klaar ben. Ondertussen kijk ik naar de wedstrijd tussen Italie en Nieuw Zeeland, spectaculair.
Tijd om weer op huizenjacht te gaan, via Carla heb ik nog 2 adresjes gekregen en de eerste ziet er wel aardig uit. Helaas wordt er niet opengedaan en krijg ik ook telefonisch geen kontakt. Het 2e huis heb ik niet gevonden, TT begrijpt niet waar ik naartoe wil en ik heb geen zin om eerst terug naar het hotel te gaan om uit te zoeken wat ik verkeerd doe. 
Op naar een makelaar die veel doet rond de beaches, die zit in 3rd street. Nu weet ik dat iedere beach een eigen 3rd street heeft, toen nog niet :). Geen nood want ik sta bij een heel gezellig stukje en ga lunchen bij AL’s Pizza. Van Joy had ik vorige week gehoord dat dat zeker de moeite waard is en dat kan ik nu beaamen. Lekker gegeten en met name de bottomless drink blijf ik bijzonder vinden. Zelf als je al afgerekend hebt vragen ze nog of je er niet een voor onderweg wil hebben…… Ga niet meer naar het strand, er komt een dreigende lucht aan en inmiddels ben ik bekend met de buien hier.
De maandag is een ronduit saaie dag, meetings en meetings en jakkes, nog meer meetings. Hoogtepuntje van de dag is misschien wel dat ik mijzelf een exec kamer heb toebedeeld, gewoon voor de lol. Kijk ‘s avonds een film die ik al gezien heb en heb last van de blues. Weg met de maandag en op naar de dinsdag. 
Op kantoor begin ik inmiddels mijn weg te vinden, de bewaking kent mij al bij naam en ik kom na de zoveelste meeting in gesprek met een nieuwe collega. Het toeval wil dat hij van de US naar India gaat verhuizen voor het bedrijf en als hij hoort dat ik een gemeubileerd huis zoek spreken we af dat ik morgen bij hem langs ga. Het is een stuk zuidelijker dan dat ik in gedachten had maar je weet het maar nooit. 
Als mijn laatste meeting van de dag voorbij is rij ik naar mijn lunch afspraak. Ik ben er netjes op tijd en ik ontmoet niet alleen Herrald maar tevens een Belg die Rob heet. Blijkt dat Herrald hem verteld heeft dat hij mij ging ontmoeten en toen Rob mijn mailadres zag besloot hij mee te gaan. Het toeval wil dat Rob enige tijd geleden kontakt heeft gehad met mijn kantoor in de UK over de huisvesting van ons bedrijf in JAX…. It’s a small world. We praten wat en ik wordt uitgenodigd voor een University Buss meeting as donderdag om 5 uur. Zo zit je alleen in je kamer en zo ben je de rest van de week onder de pannen. Een klein uurtje later nemen we afscheid en ik rij langs Best Buy omdat ik mijn klantenkaart niet geactiveerd krijg, kan die punten toch niet aan mijn neus voorbij laten gaan. 
Ik ben toch in de buurt en ga de iStore binnen, ditmaal iets meer geluk. In ieder geval heb ik het apparaat nu te pakken, camerakit en hoes probeer ik later deze week nog wel te pakken te krijgen. Heb nu weer een collega die blij met mij is:). Het regent niet en ik kan lekker buiten zitten en genieten van de warme avond lucht. Ondertussen gaat de audit gestaag verder en woensdagochtend staat de backup procedure op de agenda, als afgeleide daarvan kom ik in de server ruimte terecht, wow. Heb er wel een paar gezien maar deze is impressive, niet alleen de hoeveelheid machines maar ook hoe netjes alles erbij staat is een lust voor het oog. 
Ondertussen heb ik wel door hoe het gaat en maak een afspraak met de Auditors om morgen hen versie en visie eens te bespreken, dan heb ik alle kanten belicht en iedereen de kans op input gegeven. Wordt nog democratisch op mijn oude dag. Vandaag tussendoor de was gedaan. Daar kan ik wel aan wennen hoor en wat zou het heerlijk zijn als wij thuis ook zoiets hadden. Vuile troep in een zak, briefje invullen en als je dan thuis komt hangt het schoon en gestreken in de kast. Het is vandaag ook de laatste werkdag van de HR manager van onze vestiging in NL met wie ik geruime tijd samen in een hok heb gezeten. Gisteren had ik hem al even persoonlijk gemaild en vandaag komt zijn officiele afscheidsmail. Ik wil jullie dit niet stukje onthouden:

Dat maakt het besluit om van baan te veranderen dan ook lastig. Vertrekken bij een werkgever waar je leuke collega’s hebt en met plezier hebt gewerkt voelt dan toch een beetje als “je verkering uitmaken”.

Maar op zijn Italiaans gezegd: “Meglio un amore perduto che non aver amato” (http://nl.babelfish.yahoo.com/translate_txt van Italiaans naar Engels) en zo voelt het ook precies.

Prachtig, zou het niet beter kunnen verwoorden en heb even een kleenex momentje.


Tijd om naar het huis van mijn collega te gaan en als ik het terrein van de Gated Community oprij ben ik al om, dit is wat ik in gedachten had toen het Florida verhaal begon. Mooie grote huizen en die van mijn collega doet er zeker niet voor onder. Werkelijk een plaatje en je kan duidelijk zien dat dit huis met zorg is ingericht, samen met de ruime kamers, het hoge plafond in de woonkamer en de riante keuken echt een plek om te willen wonen. Als de rondleiding klaar is wordt ik aan tafel uitgenodigd en krijg daar heerlijke pannenkoeken met een pikant sausje, smullen maar. Als ik er dan, in navolging van miijn gastheer, ook nog een soort sambal opdoe en niet gillend in de vijver spring kan ik niet meer stuk. Dat hebben ze nog niet eerder meegemaakt en ondertussen blijft zijn vrouw vrolijk verder bakken. Als ik er een stuk of 7 op heb bedank ik, ook het nagerecht moet ik overslaan. Het is een soort baklava maar dan nog zoeter. Wat een gastvrijheid en vriendelijkheid, hartverwarmend gewoon. Eenmaal terug bij het hotel zit ik buiten nog wat te schrijven en inmiddels hoef ik niet meer naar binnen om iets te bestellen, ze komen gewoon af en toe even kijken of ik iets nodig heb.
Wat is het toch fijn om collega’s te hebben die je een sms sturen om 7 uur in de ochtend met de tekst; ben je wakker… .Zo begint de donderdag en aan het ontbijt neem ik alvast afscheid van mijn voetbal vriendin Rita, ik zie haar niet meer omdat ze nu 2 dagen vrij is. Jammer want dit is een van die mensen die mijn hotelbestaan een beetje kleur geven. 
Er was beloofd dat de visa spullen op woensdag klaar zouden zijn voor een review, vandaag maar eens vragen wat de status is. Helaas krijg ik te horen dat het niet lukt en de planning nu as maandagmiddag is. Te triest voor woorden gewoon en wat heb ik een spijt dat we het niet gewoon zelf hebben geregeld. Wat ik er in detail van vind is niet geschikt voor publicatie :).
Om 2 uur ben ik weg, ik wil het NL elftal zien en trek in het hotel mijn oranje shirt aan en ga pontificaal in het midden van de bar voor de TV zitten. Er zittten wat Amerikanen aan de bar en ik kom er achter dat ze werkelijk geen idee hebben wat voetbal is, de een zegt tegen de ander dat het jammer is dat Beckham niet gevraagd is om voor de US te spelen. Een ander vraagt of ik een supporter van Kameroen ben, wat denk je zelf man… dat ik dagen in de make up gezeten heb !!!. Als dan die penalty gegeven wordt en de dame achter de bar gaat uitleggen wat er aan de hand is begin ik werkelijk aan mijn verstand te twijfelen.
De week loopt ten einde, nog even een paar uurtjes naar kantoor en dan kan ik mij klaarmaken om weer terug naar huis te gaan. Ik ga nog even langs de iStore maar helaas wederom zonder succes, morgen in Orlando nog maar eens proberen. 
Terug in het hotel ga ik nog even bij het zwembad liggen, na een half uur geef ik het op, het water gutst werkelijk van mijn lijf. Slaap uit om zo een buffertje te hebben voor de terugvlucht. 
Om iets voor 12 rij ik weg, dag hotel, dag Jax. Ik hoop tot snel. Het is een slordige 150 miles naar het vliegveld en ik doe dat in net iets minder dan 2 uur. Ja, ik rij harder dan mag maar dat doen ze hier allemaal. Wat een heerlijke rit en wat een fantastische auto is dat toch, ik zit de hele weg te genieten en dan helpt het wel als je weet dat je onderweg naar huis bent. 

Ik ben 5 uur te vroeg op het vliegveld en dat is ook de bedoeling, kan ik daar mooi de USA zie spelen. Hier hebben ze wel door hoe het spelletje werkt en het is een leuk voetbalsfeertje, ondertussen eet ik wat zodat ik niet afhankelijk ben van het vliegtuigvoer.
Jammer dat ze eruit vliegen, ik had het graag anders gezien. Dan het toestel in die mij door de nacht naar huis brengt waar Carla mij op Schiphol op komt halen. Life is good


Groetjes,
Marcel