Het oud/nieuw jaarsweekend staat in Jax in het teken van de Gator Bowl, de jaarlijkse American Football wedstrijd tussen twee college teams.
In de winkels heeft de plek waar vorige week de kerstspullen stonden plaatst gemaakt voor alle benodigheden om morgenmiddag live de Gator Bowl wedstrijd op tv te zien, chips, kipkluiven en alle soorten limonade en bier. Alles vrolijk versierd met gigantische reclame borden.
Vanmiddag vond de Gator Bowl Parade in het centrum van Jax plaats waar we een kijkje zijn gaan nemen.
Omdat ons niet duidelijk was of parkeren een probleem zou worden hebben we de auto op de oost oever geparkeerd om vervolgens met de Skyway naar het centrum te reizen.
De loketten waren dicht dus liepen we maar gewoon achter een groepje rood geklede fans aan die gebruik maakte van het invalidenpoortje, 50 dollar cent en de hele groep kon naar binnen. Later bleek dat het reizen op deze dag gewoon vrij was. Het bereik van de skyline is in vergelijking tot de metro die we in Rotterdam gewend zijn minimaal, het hele treintje wat maar uit twee wagons bestaat kan ongeveer 50 mensen per keer vervoeren.
M. heeft onderweg tijdens de rit over de Acosta bridge genoten van de hoogte.
Met een temperatuur van 23 graden was het gezellig druk in de straten die vol stonden met enthousiast schreeuwende mensen.
Morgen dus geen traditioneel schansspringen maar de Gater Bowl.
We waren net op tijd thuis het 12 uur moment in Nederland via radio 2 mee te maken en zodra het mogelijk was even naar Nederland te bellen/skypen. Wij hadden nog een hele avond voor ons tot de Times Square Bal om 12 uur naar beneden daalde.
In Nederland eten we zelden een vette hap, ik hou niet zo van frituren, vooral het bijbehorende vette luchtje hoef ik niet in mijn huis te hebben. Zo belandde de luxe frituurpan waarvan het filter de oplossing moest zijn al enige jaren geleden schoongemaakt in de kast waar hij als het goed is nog steeds staat. De patatkraam zat in de buurt dus die enkele keer dat er behoefte was aan patat of een overheerlijke frikandel was het zo gehaald.
Met oudejaarsavond in het zicht begon het weer te kriebelen en zo werd de frituurpan die K. echt nodig had om zelf (buiten) patat in te bakken gevuld met plantaardige olie. Frituurvet zijn we nog niet in een winkel tegengekomen.
Toen de olie eenmaal in huis was ontstond het idee om zelf bitterballen te gaan maken. Het rundvlees heeft staan te pruttelen, ragout is gemaakt wat netjes een nacht heeft overgestaan en vandaag heeft M. zijn ballen staan te draaien. Het was nog even lastig om te kiezen welke soort paneermeel we nu het beste konden gebruiken, we hebben zeker een kwartier staan te twijfelen voor een schap waar het paneermeel stond, en uiteindelijk twee soorten uitgetest.
Er was zoveel ragout klaargemaakt dat we ook nog maar een paar kroketten gedraaid hebben. Hopen dat het lekker is want de vriezer ligt nu vol met 100% rundvlees kroketten en bitterballen.
In Rotterdam ga ik graag in de rij staan voor de kraam van Richard Visser. Deze kraam behoort dit jaar door alle ellende die hem is overkomen niet tot de beste van Nederland je moet volgens het AD naar Spijkenisse af reizen voor een goede bol.
Beetje ver, dus ben ik op zoek gegaan naar een goed olliebollen recept want Koopmans is hier natuurlijk ook nergens te bekennen. Uiteindelijk is op het recept van Eetschrijven de keuze gevallen en deze bollen heb ik dan ook vanmiddag buiten staan te bakken.
En ik moet zeggen ze zijn anders dan die van Visser maar absoluut ook heerlijk.
Er staat hier een mooie schaal te pronken waarvan de eerste al in onze magen zijn verdwenen.
Voor het geval ik het vergeet volgende keer wil ik de versie met karnemelk gaan maken, moeten nog luchtiger zijn.
Graag had ik een schaaltje Nederlandse bollen naar de buren gebracht die nadat we netjes aangebeld hadden beloofde om het huis in de gaten te houden tijdens onze afwezigheid. Sinds onze thuiskomst zijn de buren echter nog niet thuis geweest.
Vreemd zullen we maar zeggen :)
Er ligt beperkt vuurwerk in de winkels, niet zoals in Nederland op een afgeschermde goedgekeurde plek, nee gewoon in het schap bij de Walmart. Daarnaast hebben we ook al een paar giga grote vuurwerk winkels gesignaleerd waar het spul gewoon het gehele jaar te koop is.
De feestpakketten voorzien van hoedjes en toeters zijn ook volop te koop, moest weer even aan de avond met de Engelse bij de chinees in Moraira denken. Brrrrrrr.
Om drie uur vannacht werd ik wakker, het leek wel of het hele resort onder de douche stond, het bleek heel heftig te regenen zodat de gangen van het resort iets later blank stonden.
Wetende dat de wekker tijdig af zal gaan kan ik niet meer slapen en gaat die bovenkamer malen. Om half zes ging de wekker en tot die tijd lukte het niet meer om de slaap te vatten.
Toen we om zes uur beneden stonden bleken er ook mensen die nog gewoon vakantie hadden voor dag en dauw op te zijn. De eersten zaten al in de rij om een restaurant te reserveren waarmee ze om zeven uur aanvangen. Ben je dan gek of niet ?
Volgens de reispapieren hadden we onze terugvlucht moeten bevestigen. Gisteren was het echter waarschijnlijk door de vele gecancelde vluchten ivm het slechte weer in de VS niet mogelijk om Jetblue te bereiken. Online inchecken was met ons Nederlandse paspoort niet mogelijk dus uiteindelijk hebben we het reisbureau gebeld om advies te vragen, Na minuten wachten, herhaaldelijk in de wacht gezet worden kregen we te horen dat ook zij niets konden betekenen. We moesten maar gewoon naar de luchthaven gaan.
Gelukkig bleek het vanmorgen allemaal mee te vallen, het is Jamaica he, don't worry be happy ! De vlucht zat niet vol dus onze stoelen waren niet vergeven.
Op het vliegveld werd aan de bagage nog een pot Jerk kruiden, flessen rum en sigaretten toegevoegd die volgens K. bijna gratis waren.(15 euro voor een hele slof) Sinds zijn achttiende verjaardag is het stiekem roken wat al enige tijd gaande was ten einde en teren de heren tesamen buiten hun longen.
Voor M. word het de komende weken lastig, zijn voorraad zware Van Nelle is bijna op, hij hoopt op een collega die snel deze kant op komt om zijn voorraad aan te vullen, en anders.....staat hij voor een nieuwe uitdaging Ik kan me niet herinneren hem zonder zijn Van Nelle te hebben gezien.
Om een uur stonden we weer op Amerikaans grondgebied. We lopen eindeloos langs lege rijen waarbij het verboden word om de weg af te snijden. Nieuwe I94 worden afgegeven en er word ons een welkom terug gewenst. Er staat een frisse wind maar het is buiten weer prachtig helder onbewolkt blauw.
Voordat we naar huis gaan rijden we langs de Ikea in Orlando, lampen voor K. zijn kamer paste vorige keer niet meer in de auto. Nu nog net.
Om mijn vertrouwde voorraad dagcreme weer aan te vullen zijn we ook nog even langs de Aldi gereden. Orlando beschikt over vier vestigingen. Hier bleken ook de bekende afbakbroodjes en stokbroden gewoon te koop te zijn die ik overigens nog nergens anders hier in een winkel zag. Ook verdwenen speculaas, marsepein en een zware braadpan in het karretje.
Om zes uur zijn we THUIS. Het mooie is dat we alle drie het gevoel hebben dat het fijn was om hier naar toe te gaan en niet naar Nederland terug te reizen. Nederland is voor mij momenteel echt verbonden met kou en vooral met verdriet. Door middel van die grote oceaan probeer ik het iets op afstand te houden.
Op het moment dat we ons huis binnen stappen konden de heren in Jamaica die vanmorgen om zes uur in de rij zaten ook eindelijk aan tafel.
Het was hier gisteren grotendeels een bewolkte dag die we al lezend hebben doorgebracht. Op de een of andere wijze lukt het mij thuis bijna niet om mijn aandacht bij een boek te houden. Na een paar dagen vakantie begin ik op stoom te komen. . K is erg blij met zijn E-reader en verslind in moordend tempo het ene na het andere boek.
Vandaag hadden we afgesproken om mee te gaan met een catamarantocht, van de inhoud hadden we geen benul omdat hij aangeboden was door de reisorganisatie.
Op het afgesproken tijdstip stonden we voor het hotel op diegene te wachten die ons op zou halen, er kwam echter niemand. Een taxichauffeur bood aan om ons te brengen, hij kon diegene die ons eigenlijk op had moeten halen. We vonden het wat vreemd maar zijn maar ingestapt nadat hij ons verzekerde dat ze elkaar zo onderling wel eens vaker hielpen. Don't worry, Be happy man !
Hij bracht ons inderdaad keurig tot aan de boot en verzekerde er ook weer te zullen staan als de tocht was afgelopen.
De tocht op de catamaran was verrassend leuk, de boot legde voor de kust zodat we rond het rif konden snorkelen. Prachtig ! Blijdorp maar dan zonder glas. Omdat het niet zo zonning was leek het koud maar eenmaal in het water was het heerlijk.
Hierna voer de boot verder naar Dunn River Falls, de toeristische attractie op Jamaica, watervallen die in de zee uitkomen en beloopbaar zijn.
Er werden twee groepen gemaakt, een groep ging via een trap ophoog en de andere groep hand in hand onder begeleiding van gidsen dwars door de watervallen naar boven. De gidsen droegen de camera's want onderweg werd je echt drijfnat. Ik weet niet of we de tour ook gemaakt hadden als we hier niet met een groep waren aangekomen, af en toe was het best wel eng zo hard was de stroming. Veel tijd om naar achtergelaten fototoestellen te zoeken hebben we dan ook niet gehad :)
Hierna waren er hapjes en muziek aan boord en probeerde de crew er een feestje op zee van te maken.
Al met al een zeer geslaagde middag. Het bezoek aan de watervallen wat voor later deze week gepland stond kan hiermee vervallen.
We hopen op nog drie dagen zon, kunnen we lekker lezen.
Oh ja en die chauffeur die stond inderdaad netjes op ons te wachten. Don't worry, be happy !
Vandaag hebben we een afspraak gemaakt met taxichauffeur Kevin van het hotel. We gaan met hem de gehele dag op pad en hij gaat ons een indruk van het eiland geven. Als we in het resort blijven dan krijgen we niets mee van het echte Jamaica. De chauffeurs kunnen rijden voor het hotel als hen dit uitkomt, vandaag maakt onze chauffeur er een prive rit van wat zoals hij aangeeft hem een leuke kerst oplevert.
Om half tien vertrekken we om via een mooie rit door het groene landschap Nine Miles de geboorteplaats van Bob Marley te bereiken.
Er word hier aan de linkerzijde van de weg gereden, opzich geen enkel probleem voor M, maar de wegen zijn ook erg smal en slecht, bewegwijzing ontbreekt grotendeels. Communiceren onderling gebeurd door het gebruik van de claxon die bij bijna elke bocht gebruikt word. Af en toe moet de auto even in zijn achteruit. Een eigen auto huren wat we normaal veel liever doen is hier niet echt een optie.
Onderweg word ons gevraagd of we marihuana roken, het antwoord nee horen we de hele dag nog een paar keer door onze chauffeur Kevin gezegd worden tegen locals die langs de kant van de weg in houten hutjes aan het wachten zijn.
Tijdens de rit stopt de chauffeur bij een van deze tentjes en vraagt 5 minuten tijd, we zijn er van overtuigd dat hij zijn inkopen heeft gedaan die later in Ocho Rios weer doorverkocht kunnen worden. Zo levert zo’n ritje door het binnenland dubbele winst voor deze jongens op en heeft hij een nog mooiere kerst zullen we maar denken.
Onderweg weten kinderen met kleding aan die al tijden niet gewassen is en voorzien van menige scheur ons een paar dollar uit de zak te bedelen.
Onze chauffeur vertelt ons dat het merendeel van de bevolking marihuana gebruikt en dat het gezien word als medicijn van het volk. Het verbouwen en gebruik is verboden maar vooral in het binnenland lijken er geen wetten te bestaan. En komt de politie langs dan geef je hen gewoon ook iets.
Onderweg zijn groepen locals de weg onkruid vrij aan het maken, Kevin vertelt dat de regering hen hier speciaal voor de kerst wat extra geld voor geeft.
Zonder gids is het gehucht Nine Miles niet te vinden, laat staan dat je rustig door de marihuana verkopers heen komt die ook hier voor de deur van het Marley complex rondhangen.
Nu gaat de poort open en worden we gewezen op de ingang en het feit dat we onze creditcard kunnen gebruiken om entree kaartjes te kopen, hiervoor moet echter wel naar een bank gebeld worden voor accoord.
De toer laat het huis zien waar Bob Marley is geboren en opgegroeid. Op het terrein bevind zich ook een mausoleum met zijn laatste rustplaats. Hij is als eerste Jamaicaan boven de grond begraven. Buiten het feit dat het bijzonder is om op de plek te zijn waar Marley is geboren en opgegroeid stelt de plek niet heel veel voor. Vooral de gids maakt het erg leuk. Hij noemt zichzelf Crazy en lijkt dat ook echt te zijn, of zal de marihuana die de gidsen ook tijdens de tour gewoon roken zijn werk al hebben gedaan ?
Door al zijn verhalen duurt de tour veel langer dan gepland. Gelukkig maakt het Kevin niets uit.
Verder gaat de rit door het binnenland, onderweg eten we bij een locale tent samen met de chauffeur Jerk, pittig gekruide kip of varkensvlees vergezeld met rijst, bonen of sla.
Om vier uur komen we aan bij Martha Brae River. Hier worden door locals rafts van bamboe gemaakt die 6 maanden mee gaan voordat ze zinken. De locals, die zich elke morgen bij deze toeristische attractie verzamelen in de hoop om als capitein op te mogen treden , vervoeren je in koppels van twee de op bepaalde plaatsen snelstromende rivier af.
De mannen vertellen ons blij te zijn met onze komst, het aantal beschikbare raft kapitein’s is zo groot dat ze elk maximaal 3 keer per week de rivier af kunnen zakken en de rest van de dag bouwen ze aan de rafts die hun eigendom zijn en maken ze houtsnijwerk.
Totaal waren er vandaag maar 16 bezoekers geweest.
Tegen een uur of zes zet Kevin ons weer af bij het hotel, onderweg is onze K. al een paar keer in slaap gevallen.
Car
maandag 20 december 2010
Het complex doet me af en toe mede door de hoeveelhied mensen denken aan Center Parks. In plaats dat iedereen in zijn huisje blijft hangen of het subtropisch zwembad bevolkt kan je er hier een sport van maken om de gehele dag te eten, er zijn twee grote zwembaden en een strand met strandstoelen.
We hebben het geluk dat we een gratis upgrade hebben gekregen naar het iets rustiger gedeelte van het hotel, waar de kamers iets groter zijn en er tevens gebruik gemaakt mag worden van twee extra restaurants. Officeel mogen de andere gasten van het complex ook het bijbehorende zwembad niet bezoeken maar er word niet opgelet of dit ook echt gebeurd.
Naast het buffetrestaurant zijn er 6 aparte restaurants waarvoor gereserveerd moet worden. Dit reserveren gaat op een aparte wijze, echter geen wijze die je bij een 5 sterren hotel zou verwachten.
Om zeven uur ’s morgens vormt zich een rij voor een drietal tafels in de hal, waar vanaf een uur of acht het inschrijven voor de restaurants begint. M. is zo gek, of is het lief, om dinsdagmorgen in deze rij te gaan staan.
Er mag niet voor meer dan vier mensen gereserveerd worden en tegen achten voegen zich dan ook familieleden bij mensen die al in de rij staan te wachten want ook die familie waarvan opa en oma jaren hebben gespaard om tijdens hun 50 jarige bruiloft naar Jamaica te gaan willen vanavond iets anders dan het bufetrestaurant. Nergens staat aangegeven voor welk restaurant welke rij is en dat blijkt ook per dag te wisselen. Jullie kunnen je voorstellen met welke verhalen M. terugkomt.
Het is absoluut niet koud maar de zon laat zich zoeken en af en toe kan het flink waaien, niet zoals de weersvoorspelling aangaf.
Maandagmiddag nemen we een taxi naar het centrum van Ocho Rios om hier een kijkje te gaan nemen. De taxichauffeur vertelt ons onderweg wat we waar kunnen vinden.
Meer dan een aanlegplaats voor de cruiseschepen en volop winkeltjes en kraampjes met toeristische rommel vinden we echter niet. We slenteren wat rond en laten ons na verloop van tijd door de taxichauffeur weer ophalen.
Op de terugweg weet hij ons te vertellen dat we de andere kant van het dorp op hadden moeten lopen, daar doen de locals hun inkopen.
We proberen zaterdagavond vroeg naar ons bed te gaan, we liggen tijdig alleen slapen wil niet lukken.
Tegen het moment dat we ons bed bijna weer uitmoeten val ik eindelijk in slaap. En dan is het opeens twee uur en gaat de wekker.
Zonder problemen rijden we over een bijna lege snelweg naar Orlando, een rit van 2 ½ uur.
In de nabijheid van het vliegveld is zoals op menig vliegveld een weg waar zich voornamelijk parkeerbedrijven bevinden. Via internet is hier een plekje gereserveerd. De auto word geparkeerd en de twee koffers overgeladen in het transport busje wat ons met nog vijf andere mensen bij het vliegveld afzet.
De vlucht voornamelijk gevuld met Jamaicanen, die voor de kerstdagen naar huis gaan, verloopt voorspoedig en om 10 uur staan we op Jamaicaanse bodem.
Dan is het altijd weer spannend of ook de koffers met de juiste vlucht zijn meegegaan. Dit keer duurde het erg lang, de meeste mensen waren al vertrokken maar toen kwamen gelukkig toch ook onze koffers.
Het vliegveld van Montego Bay is erg klein, buiten staan de bekende transport busjes de vakantiegangers op te wachten.
Ondanks dat het hooguit 25 graden is staat de airco in de bus constant te draaien.
Na een rit van twee uur over een redelijke weg die voor een snelweg moet doorgaan komen we bij een slagboom die nog handmatig word bediend en daarachter ligt aan een lange laan aan de zee het all-inclusive hotel wat we voor deze week geboekt hebben.
De kamer is niet gereed,de koffers kunnen neergezet worden en wij gaan een kijkje op het complex nemen.
Aan het eind van de dag nemen de heren alvast een duik in zee.
Ik ben zo blij met het feit dat er gewoon vanuit Nederland met belkaart.nl vrijwel kosteloos deze kant opgebeld kan worden. De telefoon gaat weer net zoals in Nederland gewoon over, vanmorgen bijna twee uur met mijn moeder gebeld. Gelukkig gaat het met haar nu ze weer thuis is weer de goede kant op. Dit mede door de goede zorgen van mijn pa. Fijn toch als je op je 75e er nog zo voor elkaar kan zijn.
Vandaag heeft de gehele dag Diana in mijn hoofd gespookt. Enige maanden geleden kon ik nog zeggen dat ze een van mijn lotjes was nu durf ik dat woord niet meer in mijn mond te nemen. Ze heeft vandaag het slechte bericht gekregen dat de eerder dit jaar geconstateerde uitzaaiingen zich uitgebreid hebben. In mijn hoofd ben ik menige keer vandaag naar Nederland afgereisd. Wat was Nederland vandaag weer verbonden met ellende en wat voel ik me een geluksolifant.
K. zijn schoolcarriere op Florida State College ligt achter hem. Gisteren was zijn laatste schooldag.
Hij heeft het afgesloten met twee tienen, wat het niveau van de vakken goed weergeeft, en een nog onbekend cijfer wat in ieder geval te weinig zal zijn voor studiepunten voor JU voor het vak accountancy. (Hulp van pa was niet nodig, kan het zeluf wel)
Dit laatste vak bleek uit de minor fase van een studie te komen en mocht achteraf in deze fase van de studie nog helemaal niet gekozen worden omdat de voorbereidende vakken niet gevolgd zijn. Al snel in het semester had K. door dat dit vak boven zijn pet ging en jullie begrijpen wel hoe hard hij nog geleerd heeft in de laatste periode.
Wij hopen zo dat het vanaf januari allemaal anders zal gaan lopen, wat meer actie, contacten en een zinvolle studie. Deze afgelopen maanden waren op de ervaring na totaal verspilde tijd en dat kan natuurlijk zo nog niet twee jaar doorgaan. Afgezien van het feit dat we dan zeker een toeslag voor de verlengde studiefinanciering aan onze broek gaan krijgen word hij er ook ongelofelijk lui van.
Tot nu toe is de begeleiding en informatie vanuit JU gelukkig goed dus dat geeft goede hoop voor de toekomst.
Nu er drie auto's rondrijden en K. zijn rijbewijs op zak heeft is hij ook aangemeld bij de verzekering. Hier verzeker je nl niet de auto zoals in Nederland maar de persoon. Flink was dan ook de schrik toen afgelopen week de premie binnenkwam van de maatschappij die tot nu toe met een redelijke prijs kwam en ook een redelijke offerte had uitgebracht na toevoeging van K.
Nu K. bij was geschreven (ondanks dat de auto niet op zijn naam staat) was de premie opeens 5000 dollar per jaar. Wat ben ik in Nederland dan een spekkoper met mijn 450 euro per jaar en 80% no claim korting.
In eerste instantie zijn we naar de verzekeringsagent gereden om hem er op te wijzen dat er een fout moest zijn gemaakt. Nu K. was bijgeschreven waren onze premie's ook flink omhoog gegaan. De man gaf ons gelijk dat dit vreemd was en zou het uit gaan zoeken. Wacht maar even met betalen was zijn advies.
Na een aantal dagen kregen we een aanmaning, als we niet voor de 18e betaald hadden zouden we geroyeerd worden. M. heeft nog geprobeerd om de maatschappij over het feit te informeren dat de verzekeringsagent in bezwaar was gegaan maar er viel niet met deze call-center medewerkster te praten. Betalen of geroyeerd worden. Dus maar weer op naar de agent die niet meer kon doen dan nogmaals een email sturen en adviseren om toch maar alvast te betalen. Zo'n mooie premie zouden we niet snel meer krijgen :)
Gisteren heb ik het heft maar weer in eigen handen genomen en ben ik naar de AAA (zusterorganisatie van de ANWB) gereden om daar lid te worden , altijd leuk om van diverse kortingen op uitjes gebruik te kunnen blijven maken.
De medewerkster schrok ook van de autopremie en is vandaag aan het werk gegaan.
5 maatschappijen bleken echt zelfs nog een hogere premie te rekenen en 1 maatschappij kon 1500 dollar korting geven.
En wat blijkt, onze huidige verzekeringsagent is ook agent voor de maatschappij die deze lagere quote verstrekt. Na de vakantie dus maar weer terug naar de goede man om te vragen of hij ons over gaat gooien of dat de AAA dit gaat regelen.
Met het komende tripje naar Jamaica in het vooruitzicht ben ik vanmiddag lid van de bibliotheek geworden.
Het weer was weer heerlijk dus de kap van de auto kon met 24 graden gewoon open.
Jacksonville bezit 21 openbare biblotheken en in onze woonomgeving zit een van de grotere.
Een hele mooie bibliotheek voorzien van modern meubilair en computerapparatuur. Voor tieners is een aparte ruimte ingericht waar ook zij gebruik kunnen maken van de computers.
Bijna alle computers waren in gebruik er heerste een ongelofelijke rust omdat er echt bijna niet gesproken werd.
Na overleg van het Florida rijbewijs kan je gratis lid worden en gedurende drie weken net als in Nederland de boeken meenemen. En het aantal wat meegenomen mag worden ? 50 boeken, dvd's of cd's per keer. Ongelofelijk he !
De reisboeken voor Jamaica kunnen dus mee in de koffer en zo kunnen we ook nog even nalezen dat de Blue Mountains gewoon een natuurgebied is en niet zoals San ons tipte een wat enge bestemming.
De buren zijn middels kerstkaarten geinformeerd over onze afwezigheid, leek ons in het kader van de integratie wel zo netjes. Hebben ze direct op papier hoe we nu echt heten want aan naambordjes op huizen of brievenbussen word hier niet gedaan. Van de overburen die het meest spraakzaam zijn, leverde het direct een kaart terug op met de uitnodiging om in het nieuwe jaar te komen eten.
Zo dat hadden ze ons van te voren niet verteld........ het is me toch koud hier. Volgens de berichten is het sinds 7 jaar niet zo koud geweest.
Ook nu weer blijkt dat de bouw van de huizen niet zo is als wij gewend zijn. Als het buiten hard waait, en een koude wind heeft de afgelopen dagen flink buiten haar best gedaan, lijkt het wel of er binnen in het huis ook een koude luchtstroom ontstaat. Slechte isolatie en vooral enkel glas. Brrrr ik had een paar weken geleden niet kunnen denken dat ik binnen nog een trui aan zou trekken. Het 's avonds koud hebben op de bank dat kennen we zelfs in Nederland dankzij het goed geisoleerde huis niet.
Vandaag waren de heren vroeg op weg naar werk en school (Marcel had om kwart voor zes vanmorgen eerst nog vanuit huis een conference call ). Het had vannacht gevroren en wat bleek, de sproeiers om de openbare beplanting nat te houden gaan ook op dit soort dagen gewoon aan.
Het gevolg hiervan is dat ook de wegen op bepaalde plaatsen worden besproeid wat ijsplekken op het wegdek opleverd. K. had het geluk dat hij achter een schoolbus zat en toch al langzaam moest rijden, want wie is voorbereid op gladheid bij droog weer in Florida ?
Het koude weer heeft op mijzelf de uitwerking die het in Nederland ook vaak heeft, de spieren aan de linkerzijde van mijn lijf heb ik weer vast weten te zetten. Smeersels en pijnstillers worden geslikt, de enige meegenomen sjaal is om mijn nek gebonden.
Elke dag is er wel even contact met mijn vader om te horen hoe het met mijn moeder in het ziekenhuis gaat. Mede door een val tijdens een flauwte heeft het verblijf in het ziekenhuis iets langer geduurd dan gepland. Als wij morgen wakker worden is ze weer thuis om daar de komende tijd verder te herstellen. Kunnen we haar weer bellen.
De afgelopen dagen is menige reiswebsite afgestruind op zoek naar een leuke lastminute bestemming. Zowel K. als M. zijn twee weken vrij en toen we aan dit avontuur begonnen hadden we ons voorgenomen om niet met z'n drieeen thuis te blijven met de kerstdagen maar om iets bijzonders te gaan ondernemen.
Een rondje Florida ligt voor de hand maar met de dalende temperaturen en stijgende hotelprijzen in het zuiden begonnen we (en vooral K.) steeds meer naar andere bestemmingen te kijken. En dan is het zoeken welke website's je hiervoor gebruikt in de VS.
K. heeft nog een poging gedaan om een reisbureau in te schakelen, dat bureau draait waarschijnlijk alleen op mensen die niet met het internet om kunnen gaan want hun beloofde laagste prijs lag zeer ruim boven die van ons.
Om definitief te kunnen boeken moest K. zijn I-20, een onderdeel van zijn visum nog even worden veilig gesteld. Eind van de week "laat Florida State College hem nl los" en zou hij zonder nieuwe I-20 als we de VS verlaten het land niet meer inkomen. FSC schrijft hem nu een dag eerder uit en met Jacksonville University is geregeld dat vrijdagmorgen een nieuwe door hen afgegeven I-20 kan worden opgehaald.
Omdat op zijn visum FSC staat vermeld zal hij tijdens reizen alle I-20 formulieren met zich mee moeten nemen.
Maandagavond hebben besloten om niet langer te twijfelen en gewoon op de boekingsknop te drukken. Wat is er tenslotte mooier dan herinneringen kunnen maken.(dank je, Diaan je hebt me er onbewust weer op gewezen)
Zondagmorgen rijden we heel vroeg naar Orlando om daar met een rechstreekse vlucht naar Ocho Rios op het eiland van Bob Marley, Jamaica te vliegen.
Het lang parkeren op Orlando is geboekt, nog even de zomer en wat nette kleding voor de kerst in een koffer stoppen en we zijn er klaar voor.
Zoals afgesproken zijn we zaterdagmiddag naar Riverside toegereden. Leigh stond ons al op te wachten met haar trailer vol met fietsen.
We werden deze middag vergezeld door een groep heren die dit weekend naar Jax zijn gekomen voor de football wedstrijd tussen de Jacksonville Jaguars en de Oakland Raiders en door een van de "weinige locale vrouwen" die in het bezit is van een eigen fiets. Natuurlijk was het verplicht om een helm te dragen, voor ons zo vreemd maar voor de Amerikanen zo normaal.
We maken een toeristische tour van 10 miles langs de mooie huizen in dit gedeelte van de stad die echt de moeite waard is om te bekijken. Onderweg stoppen we regelmatig en vertelt Leigh enthousiaste leuke verhalen over de huizen en haar voormalige bewoners.
Toen we net in Jax waren, nog op zoek naar een huis, zijn we al een keer met de auto deze wijk rondgereden ons al snel realiserend dat de eventuele huur in deze wijk niet in ons budget zou passen. We komen nu echter ook op plekken waar je met de auto niet kan komen en zie ik een paar kleine winkelstraatjes met gezellige restaurants en cafeetjes waar ik later nog eens een kijkje wil gaan nemen.
Ondanks het gewolkte en toch wel koude weer was het een hele leuke middag.
Voor hen die zondag 19 december in Jax zijn misschien nog een leuke tip.
Deze avond zijn de huizen in deze wijk verlicht. Meer info over de Luminaria is hier te vinden.
Sinds een paar dagen is het weer omgeslagen. Twee weken geleden kon je nog een korte broek aan nu is die vervangen door een spijkerbroek die enkele weken geleden nog zo warm om mijn benen heen zat. De kachel is aangezet.
Tuinen die versierd zijn met kerstverlichting hebben extra versiering gekregen, lappen en dekens in verschillende kleuren en afmetingen zijn gedrappeerd over het groen ter bescherming tegen de nachtvorst. De lampjes schijnen 's avonds vrolijk onder de doeken door.
Morgen, zaterdag word er echter weer 18 graden overdag voorspelt, de verschillen vooral tussen dag en nacht zijn enorm.
Afgelopen zaterdag heb ik M., vrijdagavond thuis gekomen van een eenzaam weekje Atlanta, meegetrokken naar het centrum. Daar waren 7 historische kerken geopend die bezichtigd konden worden. Omdat de loopafstand flink was tussen de kerken reed er een historische bus rond.
Na twee kerken overwon de trek en zon het echter van de nieuwschierigheid en zijn we tot het eindpunt in de bus blijven zitten om vervolgens bij Hooters op een van de weinige terrassen in het centrum in de zon neer te strijken. Dames in hotpants en voor de tijd van het jaar toch wel erg korte t shirts waarin menige boezem goed uitkomt bedienen hier.
Het plekje was heerlijk, voor het eten zien ze me hier echter niet meer, het broodje was vet net zoals de inhoud.
Donderdagmorgen toen wij wakker werden was mijn moeder in Nederland al onder het mes geweest. Ze heeft een nieuwe heup gekregen. Ik had deze dag een afspraak met Mariet maar eerst was er nog even contact met mijn pa om te horen dat de operatie goed was verlopen.
Het was goed om wat extra afleiding te hebben deze dag in afwachting van het bericht hoe het met haar ging. Dat wachten zonder dat zij en ik er iets aan hebben levert met deze afstand alleen maar onrust op.
Mariet woont aan de westzijde van Jacksonville, ongeveer drie kwartier rijden van ons huis vandaan. Omdat haar auto niet altijd even betrouwbaar is en ze hem moet sparen om naar haar werk te komen had ik haar voorgesteld om haar thuis op te halen.
Toen ik de straat inreed zag ik een huis waar een flinke rookpluim uit de schoorsteen kwam, even had ik het idee dat er brand was. Naar later bleek was haar man het vuur in huis flink aan het opstoken en had wat extra aanmaakmiddel toegevoegd. Na een kop koffie bij haar gedronken te hebben en kennis gemaakt te hebben met haar (stief)dochter zijn we richting ons huis gereden waar we gelunched hebben en mijn iets te zoet uitgevallen appeltaart hebben geproefd.
Aangezien een appeltaartmix hier niet in de schappen staat had ik woensdagavond zelf een mix in elkaar gedraaid waaraan achteraf iets teveel suiker aan was toegevoegd. Bij het omrekenen van de grammen in cups, die in Amerika gebruikt worden bij het bakken. zal ik wel een fout hebben gemaakt. 's Avonds heb ik via Amazon maar direct een weegschaal besteld. Weer zo'n handig apparaat wat thuis gewoon in de kast staat. (de volgende dag ook direct mijn pa hiervan op de hoogte gebracht want die was er al door mijn ma op uitgestuurd om een weegschaal op te sturen)
Ondanks het bewolkte weer en het advies van Martin, de man van Mariet, om het strand te mijden zijn we 's middags nog even naar Neptune Beach gereden. Er was niemand op het strand, de twee Amerikaanse dames alleen gekleed in een vest, die even gingen kijken liepen vanwege de wind snel weer terug.
Als twee echte Hollandse meiden hebben wij deze wind natuurlijk gewoon getrotseerd, en die bijna Hollandse koude wind was best wel even lekker. (ja ja ik weet het in Nederland is het momenteel nog veel kouder :))
De wind sneed lang onze oren en de golven leverde Mariet een paar natte schoenen en sokken op. Dat is dus ook Florida.
Alhoewel mijn dagen hier werkelijk vliegen en ik me geen moment verveel, ik ben momenteel erg goed in de Italian way of life, heb ik toch wat actie ondernomen richting vrijwilligerswerk.
Vandaag had ik een afspraak bij Leigh thuis die met haar bedrijf E2bike in Jacksonville fietsexcursies organiseerd. Een hele leuke enthousiaste vrouw die na het ontslag uit haar marketing functie nu haar droom aan het verwezenlijken is, mensen laten zien hoe mooi Jacksonville is tijdens een van de toeristische fietsexcursies langs mooie plekken die normaal niet gezien worden. Het is hier zo normaal om voor alles de auto te gebruiken en snel te doen.
De meeste toeristen die Jacksonville aandoen komen niet verder dan de Landing en Downtown wat vaak een flinke tegenvaller is. (zo ook indertijd bij M)
Via Vicky ben ik met haar in contact gekomen, we hadden afgesproken om eens te kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen.
We hebben een paar uur leuk zitten praten en gebrainstormd. Het klikte wel en na afloop kreeg ik een dikke knuffel van haar. Morgen zijn we door haar uitgenodigd om mee te gaan met een tour door Riverside.
Thuis kon ik vertellen dat de heren met me mee mochten. K. kreeg ik echter niet zover. M. bij wie fietsen ook niet op nummer 1 staat keek eens bedenkelijk maar gaat natuurlijk wel mee. De zon schijnt morgen weer dus dat is lekker fietsen.
Nog een week dan heeft K. kerstvakantie en is M. ook vrij. Een kerstboom hebben we bewust niet gezet, we willen weg. De beslissing wat te gaan doen is mede gezien het koude weer in het zuiden van Florida nog niet genomen. Daarnaast voelt het hier thuis zijn nog steeds als vakantie. Wat een luxe probleem, een vakantie in een vakantie.
Maandagmorgen sta ik uit solidariteit met M. al om vijf uur 's morgens naast mijn bed. Hij gaat een weekje naar Atlanta en om het risico te ontlopen dat de taxichauffeur niet op komt dagen breng ik hem naar het vliegveld.
Ook vanaf ons nieuwe adres zijn we binnen een half uur op het vliegveld.
Op de terugweg blijkt de Tom Tom om onduidelijke rede opeens geen geluid meer te produceren, ik met mijn slaperige kop heb dit helemaal niet door en voor dat ik het weet rij ik aan de zuidzijde van Jacksonville.
Als ik weer terug rij richting de zee begint het heel langzaam licht te worden, ik twijfel even of ik naar het strand zal rijden om de zon op te zien komen maar besluit dat toch maar niet te doen. K. ligt alleen en weet niet waar ik ben.
Maandag komen er twee klusjesmannen een to-do lijstje afwerken waar ik normaal M. voor zou strikken, dit hoort nog bij de oplevering van het huis. Lampen waar we zelf absoluut niet bij kunnen worden vervangen, de plafonds zijn nl flink hoog. Deuren die niet goed sluiten worden gemaakt en loszittende vloerbedekking op de trap gerepareerd en zo stonden er nog een paar punten op het lijstje.
Buiten word er door een tweetal tuinmannen met groot materieel flink gesnoeid, struiken en palmen waren al zeker een jaar niet meer onderhouden en waren wel toe aan een beurt.
Ook word het gras gemaaid met een kleine tractor, zo een waar M. zichzelf ook wel op rond ziet rijden.
De tuinman vertelt me dat het gras zeker in de zomer minimaal elke week gemaaid moet worden. We kunnen een contract met hem afsluiten, hij komt dan elke week langs om het gras te maaien en houd het snoeiwerk van de struiken bij. Ik vertel hem dat ik dit aan mijn man zal voorleggen, hij weet tenslotte niet wie bij ons in dit soort zaken de doorslag geeft :).
In Nederland zijn we net een jaar van het verplichte gras maaien van ons miniveld af, laten doen zou voor M. betekenen dat hij meer vrije tijd overhoud om leuke dingen te doen want waarschijnlijk komt deze taak uiteindelijk toch op hem neer. Daarnaast hoeft er ook geen materiaal aangeschaft worden.
Als de mannen klaar zijn vraag ik me af of dit de beloofde 0 beurt is, volgens mij zijn er bepaalde planten overgeslagen en ligt er nog een halve bananenboom op het gras.
Ze vertellen dat ze voor bepaalde werkzaamheden apart toestemming nodig hebben en gaan dit opnemen met het verhuurbureau. Net als het beperkte lijstje wat de klusjes mannen bij zich hadden is er ook met deze mannen half gecommuniceerd. Die klusjesmannen waren echter nogal makkelijk, schilderde ook nog even de binnenzijde van de voordeur opnieuw wit.
Maandag is het cybermonday, ik help de omzet opkrikken door 's avonds via Amazon de door Paul geadviseerde Panasonic Lumix DMC-ZS5 te bestellen en eenvoudige witte kaarsen voor de komende donkere periode.
De afgelopen weken is het me opgevallen dat de kaarsen die in de winkels verkocht worden veelal geurkaarsen zijn in de meest prachtige kleuren en vormen. Daarnaast is er een flink aanbod aan vlamloze kaarsen, waarschijnlijk in het kader van de brandveiligheid ? Dat internetshoppen is een echte sport, zeker als er tijdens het shoppen nog een paar kortingcoupons gevonden worden.
Dinsdag ligt de gesigneerde kerstcd van Trijntje Oosterhuis in de brievenbus, voor een kleine toeslag is hij opgestuurd naar de VS. Fantastisch die word hier de komende tijd grijs gedraaid (van K. mag hij maar een keer per dag op als hij in de buurt is)
In Nederland mag je zelf het grof vuil afvoeren door het naar de vuilstort van de gemeente te brengen, alleen als het ophalen tijdig aangemeld word komt de grofvuil wagen voor grote spullen nog langs de deur. Mijn ma vroeg zich dan ook al af hoe we dit hier hadden opgelost met al het verpakkingsmateriaal wat er de afgelopen weken afgevoerd moest worden.
In Jax zet je alles gewoon langs de straat en word het normale vuil tesamen met het grof vuil een keer per week opgehaald. Ook het snoeiafval kan gewoon op een hoop (of zelfs in een kruiwagen) voor het huis gelegd worden en word door de gemeente automatisch afgevoerd. Groenbakken zijn onbekend, recycelen gaat niet verder dan het apart ophalen van glas en plastic flessen.
Als laatste wil ik jullie de bijdehante opmerking die de supermarkt medewerkster vanmiddag maakte niet onthouden: Het vijf granen brood van de Publix is de ene keer donkerder dan de andere keer. Dit keer was het weer tegen het wit aan en ik vroeg aan de medewerkster of ze ook bruin brood had.
Nee, mevrouw want dat moet langer in de oven en dan verbrand het. Hmmmm, snappen jullie hem ?
De week is weer om gevlogen. K. is nu echt aan het aftellen tot het eind van dit oersaaie schoolsemester. Morgen is het alweer vrijdag, komt M. weer thuis, kan hij in de relaxstoel zitten die maandag na veel bellen toch nog is afgeleverd.
Volgens de reisgids: Tochten in bootjes met glazen bodems onthullen al sinds 1878 de natuurlijke rijkdom van Silver Springs, de grootste artesische put ter wereld. Florida's oudste commerciele toeristische attractie biedt echter niet alleen de bekende boottochtjes, maar ook jeep-safari's, en "Jungle Cruises" door het binnenland, waar de Tarzanfilms met Johnny Weismuller werden opgenomen.
110 miles van Jacksonville op bijna 2 1/2 uur rijden van ons huis ligt Silver Springs temidden in het Ocala National Forest. Na het lezen van bovenstaand stukje in de reisgids leek het mij wel leuk om hier een dag naar toe te gaan.
Zondagmorgen zaten we dus al vroeg in de auto. Het eerste stuk had K. de eer om te mogen rijden. Na een uur in toch onbekende omgeving gereden te hebben merkte hij dat hij moe werd en nam M. het stuur over.
Heel vreemd was dat het park nergens aangegeven werd, een ingang was in eerste instantie ook wat lastig te vinden, voordat je het weet zit je in het naastgelegen attractiepark.
De parkeerplaats liet een beeld zien van een zeer rustig park, als er 100 auto's stonden dan was het veel. Heerlijk off-seasen. We hadden het park en de bijbehorende sfeervolle muziek regelmatig voor onszelf.
In het park kunnen drie verschillende boottochtjes van elk een klein half uur gemaakt worden waarvan een dus de "Jungle Cruise" genoemd word. Onderweg liggen de krododillen op de oevers in de zon bij te tanken. Aapjes speelden in de bomen.
Hier in het park was goed te zien dat de herfst nu toch ook in Florida zijn intrede heeft gedaan.
Door de glasbodems is er mooi zicht op het leven onderwater. Tussen door hier en daar een kleine attractie waar medewerkers gezien de rust in het park hun dag aan het doorkomen waren en verschillende dieren in Plaswijk achtige hokken.
De Jeep Safari bleek een rondrit in een kar getrokken door een Jeep door een klein gedeelte van het park.
We hebben Silver Springs gezien maar door de aankondiging in de reisgids en reactie's op menig forum waren onze verwachtingen hoger dan wat we te zien hebben gekregen.
Een volgende keer zou ik zelf een kano huren in het naast gelegen Silver River State Park en op eigen gelegenheid de rivier afzakken.
De rit terug naar huis ging midden door het Ocala National Forest, werkelijk prachtig met de ondergaande zon.
Het is even stil geweest, we zijn lekker bezig geweest met de laatste loodjes in huis en ik heb even tijd nodig gehad om mijn gedachten te kunnen verwoorden.
Het ware bijzondere weken, een met een glimlach maar ook met een grote traan.
Zondagmorgen de 14e werden we wakker met het uitzicht op de achterliggende vijver. Tesamen met dit geluks gevoel wat dit teweeg bracht werd ik overmand door angst omdat opeens het verhaal van onze Nederlandse buurvrouw Lies door mijn hoofd schoot. Jaren geleden gelukkig met haar gezin naar Canada geemigreerd en daar overleed toen plotseling haar man. Terugkeer naar Nederland was het gevolg waar ze enige jaren later het geluk hervond en samen met Ben onze buurtjes werden.
Een van mijn, af en toe tot wanhoop van M, slechte eigenschappen is 's morgens na het wakker worden op mijn Ipod kijken of er nog hyves, facebook of emailberichtjes zijn. Zo zijn we 's morgens vroeg direct op de hoogte van nieuws wat met ons gedeeld wil worden.
Tot onze grote schrik las ik zo maandagmorgen de 15e dat onze lieve buurman Ben zondagavond aan een hartaanval was overleden.
Ben was voor ons een echte buurman, als M. er niet was en ik kwam ergens niet uit kon ik altijd aan hem vragen om even te helpen. Werd er in de tuin gewerkt dan zag je meestal even later Ben naar buiten komen om ook wat te gaan rommelen, ook al had hij zich nog zo voorgenomen om die dag niets te doen.
Ben die de dag nadat wij hen vertelt hadden over de Amerika plannen naar ons toe kwam om te vertellen dat hij toch wel hoopte dat we na twee jaar weer terug zouden komen en weer gewoon buurtjes werden.
En dan opeens krijg je een emailbericht met dit vooral voor Lies oh zo verschrikkelijke nieuws en is Ben er niet meer. Wat moet dit een verschrikkelijke leegte voor Lies opleveren, samen met Ben was zij twee handen op een buik. Ze konden zo heerlijk samen achter onze heg keuvelen.
Het nieuws heeft me de gehele week in de greep gehouden, in gedachten zijn we vrijdag's bij de crematie aanwezig geweest. Lastig dat je nu in dit soort situatie's niet meer kan doen dan iets van je laten horen zodat iemand weet dat je aan hem denkt. Lies ik weet dat je regelmatig leest, je bent in onze gedachten.
De afgelopen weken ben ik naast het huis met een projectje bezig geweest wat ik niet eerder via het blog kon delen.
Om mijn onmacht naar Mandy toe vorm te geven had ik enige weken geleden verzonnen dat ik wel op afstand kon regelen dat haar wens, een nieuw bed, in vervulling kon gaan in de hoop zo ook de pijn die ze o.a. in haar rug ondervind wat te verlichten. Een nieuw comfortabel bed gedragen door vrienden wat zou dat mooi zijn.
Margreet bood spontaan aan om bedrijven in de omgeving van Rotterdam te gaan benaderen, we hebben dus samen een beetje Hart in Aktie m.b.v. het internet gespeeld.
Tussen het inrichten hier in huis door ben ik via hyves en facebook haar vrienden gaan benaderen om aan hen een bijdrage te vragen. Op een gegeven moment was i.v.m. vermeende spam zelfs mijn account geblokkeerd.
Sneller dan verwacht kon ik haar vorige week het nieuws brengen dat ze in een bedden speciaalzaak naar een nieuw bed kon gaan kijken. Inmiddels is het bed besteld . Fantastisch om te merken dat afstand dus niet altijd een belemmering hoeft te zijn.
De inrichting van het huis begint steeds meer vorm te krijgen. Echt super gaaf om elke keer naar winkels te kunnen gaan en daar weer het karretje vol te laden met deze week vooral leuke spullen zoals kussens, matten en nog wat beddengoed.
Het is nu alleen nog wachten op een salontafelblad en relaxstoel die na herhaaldelijk bellen volgens de UPS planning maandag afgeleverd word. Nog even om het holle geluid uit het huis te halen iets voor aan de muur regelen en klaar zijn we.
Een buitenset zal moeten wachten tot na de kerstdagen. Ondanks dat het momenteel nog heerlijk is om buiten te zitten is het daar nu niet de tijd van het jaar voor. Al enige weken zijn de plekken waar waarschijnlijk in het voorjaar het buitenmeubilair zal staan gevuld met kerstspullen.
De bank waarboven een foto van de skyline van Rotterdam moet komen te hangen
Donderdag was het Thanksgiving, een nationale feestdag, voor de Amerikanen een belangrijke feestdag die veelal gezamenlijk met familie word gevierd. Een dag waarop dank word gezegd voor de oogst en voor alle andere goede dingen. In winkels werd volop Happy Holidays gewenst. De leraar van K. keek hem vreemd na toen hij bij het verlaten van de klas vergat om hem fijne dagen te wensen.Tja Thankgiving zit niet echt in ons systeem. Ik heb er over na lopen denken en vind het zelf toch mooier om niet op een vooraf bepaalde dag maar regelmatig stil te staan bij het feit dat we er zoveel goede en mooie dingen in het leven zijn en om te beseffen hoe goed we het zelf wel niet hebben.
Vanaf dinsdag was het bij M. op kantoor al flink uitgestorven, mensen waren vrij om te kunnen reizen naar familie of om voorbereidingen te treffen voor het Thanksgiving menu. Nu het wireless netwerk en de printer goed is aangesloten heeft hij woensdag dan ook maar besloten een thuis werkdag in te lassen.
I.p.v. een uitgebreid Thanksgiving menu waarbij traditioneel kalkoen word gegeten zijn we 's avonds naar Harry Potter and the Deatly Hallows I gegaan. De zaal was "vol", ondanks dat hij net in premiere is gegaan zaten er wel dertig mensen. Hij was leuk, komende zomer volgt deel II.
Obama heeft op Thanksgiving gratie verleend aan twee kalkoenen Apple en Cider. Hier kunnen jullie het filmpje vinden. Wij vonden deze Amerikaanse traditie wel lachwekkend.
Vrijdag was het Black Friday, traditioneel het begin van het seizoen van kerstinkopen. Veel winkels gingen om vier uur 's nachts al open en sommige zelfs om middennacht. Op tv zagen we beelden van mensen die al enige tijd voor de winkel bivakkeerden om de laagstgeprijsde, veelal beperkt voorradige artikelen te bemachtigen.
Wij zijn in de loop van de morgen naar St. John's Towncenter gereden, of te wel K., ik mocht achterin de mini. Hier was het gewoon gezellig druk.
Ik heb wat leuke (winter)kleding gevonden, Black Friday voordeel was hier natuurlijk niet op van toepassing. Ook heb ik me door zoonlief over laten overhalen om toch maar een paar Uggs (Bailey Button Triplet) aan te schaffen.
's Avonds begint het nu tenslotte toch te koud te worden om nog langer op slippers rond te lopen :)
Om acht uur werd op de Landing in het centrum van Jacksonville de kerstboom ontstoken en aansluitend werd er vuurwerk op het water tussen de bruggen afgestoken.
Dit was weer een leuke ervaring, een kerstboom ontsteking bijwonen terwijl je gewoon gekleed bent in een t-shirt, een jas kan nog steeds thuisblijven.
Verder zijn we de afgelopen vrije dagen bezig geweest met een persoonlijke lijstenwand om zo ons huis nog iets persoonlijker te maken. Het is opeens flink druk aan de muur waar de eettafel staat met familie en vrienden.
Ondanks dat we geen state of the art boxspringbedden hebben aangeschaft liggen de nieuwe bedden werkelijk heerlijk en is het lastig om er 's morgens uit te komen. Ik ben erg benieuwd hoe ze zich de komende twee jaar gaan houden want als dat goed is dan is dat voor mij toch het bewijs dat er thuis geen nieuwe super de luxe bedden aangeschaft gaan worden maar dat je net zo goed met iets minder af kan die gewoon eerder vervangen worden.
Nu de nachttemperatuur hier de afgelopen weken in tegenstelling tot een paar weken geleden flink is gedaald is het heerlijk warm 's morgens in bed.
Toch moesten we er zaterdagmorgen tijdig uit, K. had namelijk op de internetsite van een dealer gezien dat de auto waar hij al weken naar liep te gluren in prijs was verlaagd.
Enige weken geleden hadden de heren deze dealer al bezocht en kon er nog geen cent vanaf nu hadden ze hem zelf in prijs verlaagd. Na die tijd is er doorgezocht naar oudere barrels maar geen enkele vonden we veilig genoeg om tot koop over te gaan.
I.p.v. de zaterdagse boodschappen stond er dus een veel belangrijkere winkel op de agenda de autodealer.
Als iemand ons een jaar geleden vertelt had dat onze zoon een auto zou krijgen dan hadden we hem compleet voor gek uitgemaakt....... maar Kevin Hilton heeft het voor elkaar, pa en ma zijn mede gezien de noodzakelijkheid van een auto hier zo week gemaakt dat zijn droom auto een feit is geworden.
Bij de dealer aangekomen hebben we eerst een proefrit gemaakt, dit keer voor het eerst zonder iemand van de dealer achter in de auto, tot nu toe ging er altijd een verkoper mee. Na de proefrit was de deal al snel rond.
We vertelde de dealer dat de auto pas eind van de week opgehaald zou worden, vrijdag gaat K. tenslotte toch pas zijn permit omzetten in een rijbewijs en het benodigde geld was nog onderweg van NL naar de VS.
Zo geheel anders dan wat we tot nu toe gewend zijn stelde de verkoper voor om een (dit keer zelfs ongedekte door ons zelf uitgeschreven) cheque af te geven en de auto lekker mee te nemen zodat het genieten voor K. direct kon beginnen. Als het geld komende week op de Amerikaanse rekening zou staan was een telefoontje voldoende, en anders....... dan stuurde vertelde hij al lachend gewoon de FBI op ons af.
Al jaren zegt K. tegen zijn oma: "Oma als ik later groot ben dan koop ik een gele auto en dan kom ik je ophalen om een stuk te rijden....."
Oma zal dus snel van haar komende heup operatie moeten herstellen en deze kant op moeten komen want K. kan zijn belofte nakomen.
het begint er op te lijken dat we auto's sparen, ik begin me zo onderhand een Gooise Vrouw te voelen :)
Met een overbuurman hebben we vorige week al kennis gemaakt, zijn vrouw evenals een andere buurvrouw vluchtte echter snel naar binnen zonder gedag te zeggen of zich voor te stellen. Vicky vertelde mij vrijdag dat ze dit gedrag zo van zichzelf van vroeger herkende en het kenmerkend is voor veel Amerikanen.
's Middags kregen we van onze naaste buurvrouw, die in tegenstelling tot de andere buurvrouwen wel zelf op ons af kwam de roddel te horen die er sinds enige dagen in de buurt rondging. Er waren Denen in de buurt komen wonen, en die Denen dat waren wij !
Vreemd toch dat Nederlanders zo vaak voor Denen worden gehouden, zal Dutch en Danish teveel op elkaar lijken ?
Vicky, de vrouw die ik vorige week bij het toeristische informatiebureau sprak was helemaal lyrisch over de Florida Yacht Club. Afgelopen week kreeg ik een email van haar met de vraag of ik het leuk zou vinden om daar vandaag met haar te lunchen, kon ze me direct de club laten zien en haar enthousiasme overbrengen en laten zien dat het echt niet zo elitair was als het klonk.
Vanmiddag reed ik de ruim 40 kilometer naar de club die aan de westzijde van Jacksonville is gelegen. Daar aangekomen stond ze me buiten al op te wachten om vervolgens het gehele complex te laten zien. Het zwembad wat mooi aan het water is gelegen, de fitness ruimte, tennisbanen en jachthaven waar zij zelf met hun boot regelmatig tijdens de weekenden verblijven. Vanaf de club een prachtig uitzicht op downtown Jacksonville
Je kan alleen maar lid worden van de club op invitatie, het lidmaatschap word vervolgens aan een board voorgelegd die een keer per maand beslist of je toegelaten word of niet. Daarvoor mag je dan een entreesom betalen die hoe verder je van de club woont lager word. De bedoeling van de club is vooral socializen, er worden events en feesten georganiseerd en je kan er 's avonds dineren (noem je lidmaatschapsnummer en aan het eind van de maand ligt de rekening vanzelf in de bus). Zonder lidmaatschap kan je er niet dineren.
We hebben zeer on-Amerikaans heerlijk rustig gelunched en vooral veel gepraat in het klassiek ingerichte restaurant. Als ik niet op het woord kwam omschreef ik het of gooide er een Nederlands woord doorheen (die ze vanwege haar Nederlandse achtergrond begreep)
Na afloop heeft ze me voorgesteld aan de, hoe kan het.... Nederlandse Vlaardingse tennisleraar die vertelde dat ik het tennissen hier niet moest vergelijken met het sociale tennis wat we in Nederland kennen, afhangen is onbekend, koffie drinken na afloop niet gebruikelijk. Je word ingedeeld in een team.
Om half vijf reed is weer na twee, oh nee in Nederland geef je er drie. dikke zoenen van Vicky naar huis.
Het was leuk maar of deze club mede i.v.m. de afstand nu iets voor mij (of ons) is..... ik weet het nog zo net niet. Laat het eens even bezinken.
Thuis gekomen merkte ik dat ik flink moe was door het vele Engelse gepraat. De rest van de avond heb ik doorgebracht met mijn benen omhoog in de gisteren afgeleverde zeer comfortabele stoel die heerlijk warm blijkt te zijn al kijkend naar The Voice of Holland (nu de live uitzendingen zijn begonnen alleen nog tegen betaling te zien via RTL gemist) Ja ja foto's volgen komende week als het hier iets verder is ingericht.
Morgen weer verder met soppen en inrichten.
De eerste Nederlandse post heeft vandaag de brievenbus van dit huis weten te bereiken, dank je Elly & Margo jullie staan op de rand van de schoorsteen !
Het is koud geweest de laatste twee nachten in de condo, zelfs zo koud dat we een poging hebben gedaan om de verwarming aan te zetten. De filters zitten verstopt met stof een hoest stofaanval is het gevolg dus we besluiten ons maar te redden zonder kachel.
Zaterdagmorgen om zeven uur haalt M. het huurbusje op, K. komt nog net op tijd onder de douche vandaan om de laatste dozen te helpen sjouwen, het was warm daar.
Met K. als chauffeur van de Jeep rijden we naar Neptune Beach waar we de sleutel om negen uur kunnen halen, M. gaat op pad met het busje.
Voordat we naar het huis rijden stoppen we nog even voor drie koffie bij de Starbucks. Daar staat een oudere man met een dikke jas en muts op flink te verkleumen. Wij hebben nog steeds geen jas aan en moeten om zijn outfit lachen. (mijn winterjas ligt zelfs nog in Nederland)
"Do you think it's cold ?", nee wij zijn anders gewend, komen uit Nederland. Gatverredamme wat is het koud roept hij in onvervalst Nederlands. Er volgt een leuk gesprek, hij blijkt van origine een Schiedammer die na de oorlog in Florida is blijven hangen en nog steeds op zijn oude dag als architect in Jax werkt.
De koffie koelt af en M. staat met het volle busje voor het huis te wachten, het spijt ons meneer we hebben geen tijd.
Als we de wijk inrijden voelt het net zo als dat we voorheen rond de kerstperiode in Spanje naar de gehuurde villa reden. Nu hoeven we echter niet na een paar weken terug naar de kou.
De eerste dagen staan in het teken van soppen is soms net als schilderen, we zullen het er maar op houden dat het beloofde schoon, niet ons schoon is. Plekken waar al jaren geen doekje meer geweest was blijken van zwart naar wit te kunnen veranderen.
Zaterdagmiddag worden de bedden afgeleverd en voordat we het huis verlaten staat ze opgemaakt tot de volgende dag op ons te wachten.
Zondag worden de electrische apparaten afgeleverd en komt de vervoerder van Ikea vanuit Orlando met een iets te klein busje voorrijden. Het blijkt dat alles afgeleverd word behalve de banken, het busje zat vol. De chauffeur zegt het ook vreemd te vinden maar hij kreeg opdracht op te gaan rijden, het restant zou komende week wel komen.
Na een paar telefoontjes beloofd Ikea maandag de resterende spullen af te leveren wat ook gebeurd.
Zondagavond slapen we voor het eerst in ons nieuwe bed, kan wel zeggen dat we flink moe waren en duidelijk bewust waren van het feit dat er spieren in ons lijf zaten.
Het was het plan om aan het eind van de week naar de condo terug te gaan zodat hij netjes achtergelaten word, nu ziet het daar uit als een achtergelaten stofslagveld. Zondagavond bellen echter de eigenaren op dat ze maandag om 10 uur in Jax zullen zijn, oeii dit brengt onze planning in de war er moet Ikea geschroefd worden. Of wij rond het middaguur tijd hebben om de sleutel af te komen leveren.
Mijn kanjer blijkt zijn roeping te zijn misgelopen, maandagmorgen vroeg zorgt hij in 1 1/2 uur dat de condo er weer spik en span hotelschoon uitziet. Truks als dingen recht zetten en messen recht in de la leggen blijken te werken. Ik had deze taak lang niet zo goed met de franse slag uitgevoerd.
De condo eigenaar die kort na M. zijn vertrek arriveert belt lyrisch op, wat ziet de boel er fantastisch uit :) !! Ze had zich de rit van 3 1/2 uur kunnen beparen, wij hoeven helemaal niet langs te komen en kunnen rustig op Ikea wachten na een half uur begint ze alweer met haar rit naar huis. De volgende keer als ze er komen zullen ze zelf wel merken dat de kachelroosters grote stofnesten zijn.
Donderdag is M. blij dat hij weer een dagje naar zijn werk kan, zijn kantoorhanden hebben enig herstel nodig na het vele schroeven van de afgelopen dagen.
We zijn zover dat op de logeerkamer na alles in elkaar zit, het is alleen nog wachten op een relaxstoel en tafelblad die ondanks de afspraak nog niet zijn afgeleverd.
We hebben ook al bezoek gehad, naast de eekhoorntjes die in de bomen voor het huis zitten dacht een corn snake zich te verstoppen in de garage.
Kevin zijn rijlessen gaan super, volgende week vrijdag gaat hij examen doen. Elke ritje wat gereden is afgelopen week naar school of supermarkt heeft hij met een van ons naast zich als bijrijder gereden, zo loopt het aantal rijuren lekker op.
Met de rijinstructeur heeft hij alle mogelijke wegen naar Jacksonville University, waar hij in januari naar toe gaat leren kennen en ondervonden dat als er politie op de vluchtstrook staat de maximale snelheid met 20 miles per uur verminderd moet worden. Details die je net even verteld moeten worden.
Op school is K. in contact gekomen met een vrouw waarmee het wel blijkt te klikken, he een vriendin hoor ik jullie denken ? Een alleenstaande moeder en oma van 41 jaar die besloten heeft om weer naar school te gaan.
Zij rijd als ze naar school gaat over de weg waaraan onze wijk ligt en vanaf volgende week heeft hij met haar afgesproken dat zij hem op maandag en woensdag als ze naar Downtown moeten thuis op komt halen.
Voor haar betaalde benzine voor mij het voordeel dat ik niet meer twee uur op de school op K. hoeft te wachten. Allebei blij.
