Eerste bezoek aan de ambassade in Amsterdam

Dinsdag de dag van de wedstrijd Nederland-Uruguay. Tijdig zetten we onze auto in de parkeergarage naast het museumplein in Amsterdam waar de eerst supporters al een plekje zoeken om vanavond vanaf het grote scherm de wedstrijd te kunnen volgen.
Na een bak koffie gaan we naar het Amerikaanse consulaat waar Kevin zijn visum aan kan gaan vragen.
Voor het hoge hek is wat commotie, dwingend word vertelt dat iedereen met een cellphone opzij moet gaan en voorlopig niet binnenkomt. Omdat ons vertelt was dat een minderjarige een ouder mee naar binnen mag nemen stoppen beide heren al hun spullen in mijn tas en stellen zich weer op voor het hek.
Kevin word binnengelaten, Marcel mag echter niet mee ook al vertelt hij dat Kevin nog minderjarig is.
Voordat we het weten is Kevin met alle papieren alleen naar binnen, terwijl wij achter het hek wachten realiseren we ons dat hij geen pinpas bij zich heeft, zijn vader zou tenslotte mee gaan om te betalen.
Kevin heeft zich helemaal niet bezig gehouden met de hele papierhandel voor de aanvraag, gelukkig hebben we voor vertrek alles nog even met hem doorgenomen en wat vragen en antwoorden geoefend.
Wij wachten en verbazen ons in de tussentijd over de gespannen sfeer die er bij het consulaat hangt, deze word vooral veroorzaakt door de zeer hooghartige houding van het beveiligingspersoneel. Ze voelen zich duidelijk oppermachtig, iedereen die daar staat te wachten wil iets van hen en dat spelen ze uit.
Er komen relatief veel jonge mensen naar buiten die schudden lachend met hun hoofd en roepen wat een poes pas.......
Na enige minuten komt Kevin weer naar buiten en snel geven we hem de pinpas door het hek aan zodat hij kan betalen. De bewaker is op dat moment net even met iets anders bezig :)
Binnen een kwartier staat Kevin al weer buiten, binnen trof hij gelukkig een zeer aardige mevrouw die hem geholpen heeft met de juiste papieren uit het dossier te vissen en voor dat hij het wist werd hem veel plezier in Florida toegewenst. Menig papier wat aangeleverd moest worden is helemaal niet ingekeken.
Donderdag werd zijn paspoort met daar in het F1 (studenten) visum door de post thuisbezorgd.
Dat is een, nu nog twee te gaan..........

Wij zijn ondertussen in het bezit gekomen van het aanvraagnummer van onze visa bij de USCIS en plannen donderdag onze eigen afspraak. Eerder dan 17 augustus blijkt in Amsterdam niet te kunnen. Zodra we daadwerkelijk weten dat de visum aanvraag er door is gaan we nog kijken of een spoedprocedure in Brussel nog tijdwinst op kan leveren.
Plan twee gaat dus in werking: terugkomen voor de visum aanvraag. Ik had me er al op ingesteld dus eigenlijk vind ik het helemaal niet zo erg. Kunnen we het afscheid nemen nog even uitstellen.
We boeken vliegtickets voor de eerste weken van augustus zodat Kevin zich op school kan gaan registreren en wij samen op zoek kunnen naar een huis.
In de tussenliggende dagen gaat het regelen gewoon door, formulieren worden ingevuld, adreswijzigingen verstuurd en contracten opgezegd. Tussendoor ruim ik maar weer eens een kast op en neem nu eindelijk eens afscheid van dingen die ik maar bleef bewaren.
Kort nadat wij definitief vertrokken zijn zal het nieuwe huis van mijn ouders worden opgeleverd, gelukkig zijn er al een paar mensen zo lief om aan te bieden om in het (kleine) gat te springen dat valt nu wij niet aanwezig kunnen zijn om te helpen met inpakken, schoonmaken en inruimen.
Ik hoor mezelf enige tijd geleden nog zeggen " ik moet er niet aan denken dat ik zou moeten verhuizen"  zijn we daar nu toch niet mee bezig ??
Deze hele onderneming heeft toch iets meer omhanden dan koffertje oppakken en noem het twee jaar vakantie.

Car