Terwijl onze mannen werken moeten wij ons ook vermaken dus:
Vanmorgen ben ik Joke op gaan halen waarna we naar Fernandina Beach zijn gereden op Amelia Island. Dagelijks vertrekt daar uit het kleine haventje een boottocht met Amelia River Cruises naar
Cumberland Island, Georgia's grootste en meest zuidelijk gelegen eiland.
De boot vaart langs de kust van Fernandina waar nog een paar laatste garnalenvissers het ambacht in stand houden, Fort Clinch en steekt dan vervolgens over naar Cumberland Island waar we volop dolfijnen om de boot zagen spelen. Tot nu toe hadden we ze nog niet hier in zee gezien.
De enige mogelijkheid om het eiland wat een natuurpark is daadwerkelijk te bezoeken is via de veerpont die vanuit St.Mary's vertrekt.
Schip onder Nederlandse vlag in de haven in Fernandina Beach
Zo even een "geheimpje" met sommige van jullie delen.
Afgelopen vrijdag was het 51e jaar geleden dat mijn hubby werd geboren. Niet echt een leeftijd om groots te vieren maar toch blijft het vreemd tijdens zo'n dag om met z'n drietjes ver weg van familie en vrienden te zijn. Natuurlijk konden we met z'n drieen uit eten gaan maar we hadden een ander idee....
Al enige tijd was het de bedoeling om Mariet en Judith de twee Nederlandse vrouwen die beide voor de liefde in Jax wonen onder het genot van een bbq aan elkaar voor te stellen. De afgelopen maanden was het echter TE warm om met een grotere groep 's avonds in de porch te zitten. Buiten de porch aan de waterkant moet je je vanaf het moment dat de duisternis invalt in deze tijd van het jaar niet begeven, binnen enkele minuten ben je dan flink lek gestoken door no-see-ums waar je vervolgens de rest van de week lol van hebt.
Nu de temperatuur begint te zakken leek het ons een goed idee om op deze vrijdagavond de bbq aan te steken en een ieder hier uit te nodigen. Ook Quintus,die als trainee 6 maanden in Jax werkt en die we enige weken geleden ontmoet hebben was van de partij.
Dat M. jarig was hebben we voor ons gehouden :)
Martin de Amerikaanse man van Mariet was door haar geinstrueerd dat hij geen enorme steaks en grote lappen varkensvlees moest verwachten en vooral dat hij nadat hij klaar was met eten niet direct op mocht stappen om naar huis te gaan. Nederlanders houden van gezelligheid en tafelen na.
De zelfgebakken appeltaart en de uit NL geimporteerde Senseo koffie gingen er goed in. Joke die haar dochter twee keer per jaar bezoekt was ook van de partij en vierjarige Quincy liet binnen met chocolade en appeltaart handen zijn sporen op muren en ramen na.
Het was een geslaagde gezellige avond. Mariet heeft in haar wekelijkse bloge.e.a. uitgebreid beschreven.
Net als zoveel avonden de afgelopen week was de volgende dag al enige uren aangebroken voordat we in ons bed lagen.
Zaterdagmorgen eerst uitgeslapen alvorens we de boel op zijn gaan ruimen.
Het voordeel van de overal aanwezige handjes was dat alles weer eens goed gesopt is.
's Middags zijn we naar het centrum gereden waarin het Veterans Memorial de show Spirits of America werd opgevoerd waarvoor gratis kaarten verkrijgbaar waren. Omdat we vrij laat aankwamen en het vrij zitten was moesten we helemaal bovenin de memorial plaatsnemen. Marcel koos ervoor om de show al staand van een afstand te bekijken terwijl ik tussen de veteranen plaatsnam.
Kevin was thuis gebleven, die had vantevoren al uitgemaakt dat het niet leuk kon zijn.
Voor de pauze kwam de geschiedenis van het Amerikaanse leger vliegensvlug zeer selectief aan bod. Na de pauze werd een groep van 106 jongeren uit Jax die zich voor verschillende legeronderdelen hadden aangemeld onder luid applaus ingezworen waarna er nog een uur muziek en show volgde. Het was een nationalistische show, erg leuk om een keer mee te maken. Mooi om te zien was dat veteranen die bijna niet meer op hun benen konden staan trots omhoog kwamen bij het spelen van de muziek van het legeronderdeel waarin zij gediend hadden.
's Avonds kon dan toch de aftrap gegeven worden voor een nieuwe serie van The Voice of Holland, omdat we een dag later waren niet in slechte internet kwaliteit maar haarscherp binnengehaald mbv spotnet.
Maandag ben ik naar Joke, de moeder van Judith gereden. Joke is weer drie weken bij haar dochter op bezoek om het gemis aan kleinzoon, dochter en schoonzoon iets kleiner te maken. Zij zijn echter overdag aan het werk (vakantiedagen zijn hier een schaars goed) en naar de daycare en zij vermaakt zich dan zonder auto en openbaar vervoer in het huis. Als dat geen houden van is.
We hebben rustig bij kunnen kletsen en zijn afsluitend naar River City Marketplace gereden een shoppingcenter bij de luchthaven om bij Panera te lunchen.
Binnenkort loopt het huurcontract af wat voor een jaar was afgesloten. Er moest dus een beslissing genomen worden over verlenging. We hebben het verlengt tot eind juli zodat we ons aan de afgesproken twee jaar kunnen houden en Kevin in het nieuwe collegejaar aan zijn nieuwe studie in Nederland kan beginnen. Zijn tijd hier en de perikelen rond InHolland heeft hem doen besluiten om niet verder te gaan met het tweede jaar HTRO. Ergens in augustus verwachten we terug te keren.
Het is heel erg dubbel om over terugkeer na te denken. Qua ruimte, rust en weer zal het in Nederland erg aanpassen worden, of dat nog gaat lukken in de randstad zullen we moeten ervaren. Qua sociale en werk contacten zal het een verademing zijn en voor Kevin is het dan weer tijd en heel gezond om naast zijn studie die in Nederland inhoudelijk veel interesanter zal zijn te werken en te socialisen met zijn vrienden en vriendinnen. Het is dus goed zo.
De rest van de week zal het stil zijn in huis. Marcel is vanmorgen vroeg door Kevin op de luchthaven afgezet. Hij werkt komende week in Cincinnati om vervolgens zondagmorgen naar St.John's/Newfoundland te vertrekken.
Oh ja nog iets leuks. Ineke heeft de knoop doorgehakt en besloten dat man en kinderen in maart mooi twee weken voor zichzelf mogen zorgen en zij hier de bloemetjes buiten komt zetten. Wij hebben zelf ook de tickets rond springbreak geboekt, ik vlieg samen met haar twee dagen na de heren terug.
Wie had dat een jaar of 13 geleden kunnen bedenken toen Moon en ik verzonnen dat tennisles wel eens een leuke bezigheid zou kunnen zijn.
Na de lekkage is er enige weken geleden een nieuwe boiler geplaatst welke lauw water bleek te produceren wat vooral voor het ontvetten van de vaat niet echt handig is. Daarnaast zal een iets warmere douche met het zakken van de temperaturen ook niet verkeerd zijn.
Twee weken geleden kregen we i.v.m. het verlengen van het huurcontract een binnenhuis inspectie. Alle gebreken werden weer eens opgeschreven en als nieuwkomer zou je de illusie kunnen hebben dat dit de komende weken dan ook opgelost gaat worden. Wij weten intussen dat alles officieel genoteerd word maar er verder niets mee gedaan word. We maken ons er na een jaar niet meer druk om, het zal onze tijd wel uitdienen.
Het te koude water, wat ook door de inspectrice was geconstateerd, moest toch wel even opgelost worden het viel tenslotte naar onze mening ook onder garantie. Dus vandaag maar weer eens gebeld. Tot drie keer toe werd er terug gebeld hoe warm het water dan wel niet was en dat het eigenlijk niet kon maar uiteindelijk kwam dan toch de monteur langs. Rustig blijven.....niet zeggen dat ze dom zijn, uw eigen inspectrice is langs geweest en heeft de waterklacht in een rapport verwerkt.
En wat blijkt...... bij wet mag het water in de VS van een nieuwe boiler niet hoger afgesteld worden dan 120 graden Fahrenheit wat neerkomt op 48 graden. Maar... de monteur wilde ons wel vertellen hoe we zgn illegaal de temperatuur kunnen verhogen maar we moesten eerste beloven dat we nooit vertellen dat hij dit gedaan heeft of dat hij ons heeft verteld dat dit mogelijk is. Een verstopte knop waar normaal aan gedraaid kon worden was de oplossing.
Hij vertelde dat de temperatuur van een boiler bij wet geregeld was sinds de Hot Coffee Mc Donald case waarover een film Hot Coffee is gemaakt die op HBO al is uitgezonden en binnenkort op DVD verschijnt.
We hebben er maar weer om gelachen.
Komende week verloopt het rijbewijs wat met een visum tijdelijk voor een periode van 1 jaar word afgegeven. We konden dus weer een ritje naar de DMV maken. Wachten, wachten, wachten, ogentest, lachend op de foto en netjes op alle vragen Nee antwoorden. Vervolgens $54 dollar aftikken en ik mag weer een jaar rijden en heb weer een geldig legitimatiebewijs op zak.
Ondertussen is het hier s'avonds vechten om de Ipad of Ipod en wordt er volop Wordfeud gespeelt. We raken er alhoewel we helemaal niet van spelletjes houden aardig aan verslingerd. Ook bij ons 's avonds blijken er voldoende Nederlanders in de nachtdienst " aan het werk" te zijn. Marcel weet sinds vanavond weer zeker dat hij niet geschikt is voor sociale media. Na een hele dag met een zgn Nederlands echtpaar gespeelt te hebben die af en toe wel heel vreemde vragen stelde kwam hij er vanavond achter dat zijn zoon hem in de maling had genomen en had ingemaakt.
In Jacksonville zijn verschillende leger en marine basissen. Onlangs probeerde we een kortere weg te nemen naar Mayport. Dit bleek echter niet mogelijk. Door zwaar wapengeschut werden we tegengehouden en teruggestuurd. Achter het prikkeldraad vind een wereld plaats waar de gewone burgers geen deel van uit mogen maken. Een volledige leefgemeenschap met woningen, en belastingvrije winkels waar vanaf vandaag gestopt kan worden met het spelen van verstoppertje. Vandaag is het zo ver: in Amerika wordt een eind gemaakt aan het Don't Ask, Don't Tell-beleid. Volgens dat beleid mochten homo's en lesbiennes in het leger niet uit de kast te komen, op straffe van ontslag. Maar vanaf vandaag hoeven homoseksuelen ook in de VS niet meer te zwijgen of liegen over hun geaardheid. Don't Ask, Don't Tell werd in 1993 ingevoerd onder de toenmalige president Clinton. Sindsdien hebben naar schatting 13.500 militairen het Amerikaanse leger moeten verlaten omdat ze hun geaardheid naar buiten hadden gebracht. De afgelopen maanden zijn er in het Amerikaanse leger trainingen gegeven waarin "geleerd" is om hoe om te gaan met homoseksuele collega's. Naast het steriotiepe plaatje bij terugkomst van een missie van een moeder met een baby zullen nu ook vrienden en vriendinnen eindelijk ook openlijk hun geliefden mogen verwelkomen. Weer een stukje vrijheid in dit o zo conservatieve land.
Koffers pakken en nog even op verjaardagsvisite, sommige dingen gaan gewoon door.
Carla brengt mij naar het vliegveld en dan is de reis begonnen. Normaal gesproken is het gezellig druk op mijn vliegveldje maar nu wemelt het er werkelijk van de bewakings mensjes, zelfs honden en dan heb ik het even niet over poedels. Good doggie, good doggie. STAY. Bij de gate is het rustig en blijkbaar heeft de datum een afschrikwekkende werking, het vliegtuig is ongeveer 70% vol. Ik vlieg over Chicago, dat is best een aardig vliegveld en met een overstap tijd van 45 minuten is het rennen geblazen, gelukkig zijn we er 15 minuten eerder dus dat moet goed gaan. Blijf het knap vinden dat ze de koffer in die korte tijd toch bij mijn volgende vlucht weten te krijgen.
Ik kon niet inchecken op Jax voor deze vlucht en dus melden bij de balie, op dat moment belt de dame naar beneden om door te geven dat mij koffer mee mag. Deze vlucht is nog stiller, 20 mensen in een toestel waar er 70 in kunnen, ik vind het prima en heb alle ruimte van de wereld. Op Montreal heb ik er 2 weken geleden heel lang over gedaan om door de douane te komen en een taxi te bemachtigen, dat is nu wel even anders. Bij de douane zijn 10 hokjes open en er staan 4 mensen, mijn koffer rolt al op de band en binnen 30 minuten ben ik van vliegtuig in taxi. Voor middernacht lig ik dan ook in mijn bed in mijn suite. Tof hotel in Montreal, met een jaccuzi/zitkamer/pantry is het er prima te doen. Ik heb en kamer aan de achterkant en kijk uit op het kantoor.
Zoals ook de laatste keer is de begroeting op kantoor uitermate vriendelijk, een warm bad gewoon. Dinsdagmiddag neem ik afscheid en ga op weg naar Toronto. Het is 70 minuten vliegen met een propellertoestel….. Bij de gate sta ik te bedenken dat ik hier in het vervlog toch beter op moet letten, het is een klein toestel en half in gedeachten loop in naar de gate babe. Ze controleerd mijn boardingpass en zegt “ prettige vlucht” waarop ik automatisch antwoord “ dank je wel” en onmiddelijk omkijk…. Dat is Nederlands !!! Ze lacht eens vriendelijk en zegt dat ze nog meer Nederlands kan “ ik hou van jou” ik gier het uit en roep “ ik ook van jou”. Daar was ik even niet op ingesteld, alles is Franstalig in Montreal en daar zijn ze redelijk fanatiek in. Het toestel ziet er van binnen heel netjes uit en is groter dan je van buitenaf zou zeggen. Als die slagroomkloppers gaan draaien is het een kabaal van jewelste. We worden van de gate geduwd en taxieen naar de startbaan. Dan stoppen we en meld de piloot dat we 10 minuten vertraging hebben. Na 10 minuten komt hij weer door en meld dat vanwege het onweer en de regen het vliegveld gesloten is en we zeker een half uur moeten wachten. Ik had die donkere wolken wel gezien maar dacht dat het de invallende duisternis was, niet dus. Het gaat buiten keihard tekeer en je voelt het toestel schudden, ondertussen zie ik zo’n miniding landen en dat ziet er niet geruststellend uit. Wij krijgen iets te drinken en te snacken en mogen telefoons etc gewoon gebruiken. Later hoor ik dat de concurentie op deze vlucht moordend is en ze er alles aan doen om beter te zijn dan de concurrent. Na meer dan 1 uur gaan we dan de lucht in, alles kraakt/trilt en schud. Wat een feest. Tijdens de vlucht weer gratis drinken en een sandwich, ongekende luxe op zo’n korte vlucht. Tijdens het landen zie ik de skyline van Toronto en ondanks de ongecontroleerde bewegingen van het vliegtuig is het wonderschoon om te zien. De hoogbouw met natuurlijk de toren weerspiegelen in het water. Ik vlieg op city airport en dat doet zijn naam eer aan, het ligt op een soort eilandje vlak voor de stad. Langs de douane loop je naar een kleine hal waar je op de ferry moet wachten, geinig hoor van het vliegtuig zo op de veerboot. Buiten is het druk aan het worden, ieder half uur gaat er een vlucht en vanwege de vertraging komen ze nu vlak na elkaar aan. De taxi brengt mij naar mijn hotel en als hij stopt kijk ik waar dat dan is. Ik zie alleen maar een soort Hans en Grietje huisje, dat blijkt het dus te zijn. De eerlijkheid gebied mij dat ik vertel dat ik dit hotel zelf uitgekozen heb. Mijn kantoor had een kamer geboekt en die koste 300 dollar per nacht wat ik over de top vond. Het is deze week filmfestival dus alles zit propvol. Na wat zoeken heb ik dit hotel gevonden en geboekt. Er is geen receptie dus ik bel het nummer, daar krijg ik te horen dat ik kamer 11 heb en de sleutel in de sleutelkluis zit. Als ik de deur van mijn kamer, die zich in het sousterain bevind, open weet ik niet wat ik zie. Dit is de kamer van Harrie Potter !!! Er staat een 1 persoonsbed tegen de muur met aan het voeteneind een stoel en daar naast een bijzettafel. Dat is dus de hele lengte, over de breedte kan ik kort zijn want een tweede bed zou er nooit naast passen. In totaal dus iets van 3.40m * 2.00m. Ook is er nog een badkamertje waar de wastafel tegen het toilet aan gebouwd is, dan is er nog net ruimte voor een douche. Dit alles voor de vriendenprijs van 130 dollar per nacht.
Eenmaal in bed hoor ik een vreemd geluid, dat blijkt de metro te zijn die onder mijn kast/kamer doorloopt. Als ik net een beetje weggezakt ben hoor ik ineens allemaal water lopen, tsja de afvoer van bovenliggende kamers loopt dus langs mijn slaapkastje :).
De volgende ochtend op kantoor vraagt de office manager mij direct hoe mijn hotel is en ik ga diep door het stof en beloof voortaan naar haar te luisteren, later die dag bied een andere collega nog een alternatief aan maar ik heb alles al betaald dus moet ik gewoon in mijn kastje slapen. Het Metro station is recht tegenover het hotel ( ja dat had ik ook al door ) en ik besluit de Metro te nemen in plaats van die dure taxi’s. Als de Metro aankomt weet ik op slag weer waarom ik geen OV fan ben, Japanse toestanden in dat ding. Wel lekker warm straks in de winter als hier sneeuw ligt.
Naast het hotel ligt een soort eetcafe, Fiddle & Fox, met een groot terras en een aardige kaart. Na de eerste werkdag, waarbij wederom opvalt dat iedereen op kantoor superaardig en behulpzaam is, ga ik lekker op het terras zitten met mijn boek. In de loop van de avond valt op dat er wel heel veel mannen zijn, slechts een paar dames en die spreken Russisch of Pools. Die 2 haal ik altijd door elkaar. De volgende dag vraag ik het op kantoor even na en het blijkt dat ik in de Gay area zit waar tevens de verhuur per uur dames aktief zijn. Die combinatie begrijp ik niet maar dat zal wel aan mij liggen.
Wat opvalt in zowel Montreal als Toronto is de manier waarop mensen met elkaar omgaan, heel tolerant en iedereen laat de ander in zijn waarde. Montreal noem ik little Paris met die typische Franse charme, Toronto is een echte multi culti stad waar overduidelijk alle rangen en standen aanwezig zijn. Van de zakenmensen in dowtown tot de excentriek geklede figuren bij mijn hotel.
De dagen vliegen voorbij en ik ga weer naar huis, met gemengde gevoelens neem ik afscheid van mijn slaapkast. Helaas kan ik niet via internet op mjn vlucht inchecken dus dan maar in de rij bij de balie. Daar zie ik dat een Amerikaan staat te blaffen tegen de balie medewerker ( buss class) en als hij klaar is trekt die medewerker een paar rare gezichten achter zijn rug. Ik schiet in de lach en hij roep mij uit de rij en begint een heel verhaal over hoe onbeschoft die Amerikanen toch wel niet zijn. Al snel blijkt dat hij meer dan gemiddelde belangstelling voor mij heeft en vind Roberto het zooooo jammer dat wij elkaar nu pas tegenkomen. Hij geeft zijn emailadres en als ik weer in de stad ben moet ik hem mailen, gaan we wat drinken en laat hij mij wel de stad zien…jaja, wie weet wat hij nog meer wil laten zien. We staan zeker een kwartier te babbelen over allerlei zaken en ondertussen roept hij in iedere zin wel bello tegen mij. Ik hoop niet dat hij nu denkt dat we verkering hebben.
Bijzondere stad met bijzondere mensen, wat een verademing en wat heerlijk dat het gewoon kan dat mensen zichzelf zijn. Ik was het bijna vergeten in Florida.
Zo’n weekje geeft veel vitamine C = Canada – Collega’s – Cultuur – Cuisine. Jammer dat het klimaat niet helemaal mijn smaak is anders zou ik hier zeker kunnen wonen.
Marcel heeft van een productieve en daarbij ook erg sociale week in Montreal genoten. Bij zijn Canadese collega's kan hij echt spreken van samenwerking en zelfs samen lunchen waarvan hier in Jax absoluut geen sprake is hoort er zoals we in Nederland zo gewend zijn gewoon bij. Het was prachtig weer in levendig Montreal en s' avonds op het terras gezeten voegde zich spontaan collega's bij hem die besloten dan maar niet naar huis te gaan maar gezellig met een groep te gaan eten en poolen.
Een auditer die een biertje lust, rookt, de Franse conversatie kan volgen en dan ook nog in een cabrio en op een Harley blijkt te rijden, dat past helemaal niet bij het suffe imago wat men voor ogen.
Ik haalde hem vrijdagavond sociaal bijgetankt van het vliegtuig. Het is geen straf om volgende week nog een week een gecombineerde trip naar Montreal en Toronto te maken.
Met het naderen van September, dit is de maand dat ik normaliter in Nederland de halfjaarlijkse borstkanker checkup onderga, merkte ik dat een laatje wat de laatste tijd steeds meer dichtzit aan het openpiepen was. Enkele maanden geleden riep ik heel stoer dat ik niet in September voor de controle terug zou vliegen en geen zin had in het gezeur om het hele medische circus hier in de VS op te tuigen. Ik zou deze controle gewoon skippen.
Door het toegenomen onderbuik gevoel ben ik enkele weken geleden toch maar naar de Mayo kliniek gereden, een zeer gespecialeerd kankerinstituut in Jax, en heb bij International Services geinformeerd wat me te doen stond om een afspraak te plannen.
Een medische beschrijving had ik al in mijn bezit, het was echter ook van belang om eerdere mammografien beschikbaar te hebben omdat deze om onnodig snijden te voorkomen vergeleken moesten worden. Een email naar de dokter in Nederland was voldoende om mijn gehele medische historie op cd te zetten en naar Jax te zenden. De vertegenwoordig van de verzekeringsmaatschappij heb ik vervolgens menige email gestuurd om er voor te zorgen dat zij borg zouden staan voor de rekeningen. In eerste instantie wilde het ziekenhuis nl dat we $ 5000 borg zouden storten. Leek me ietwat onnodig als je goed verzekerd bent. De afspraak die eerder deze week gepland stond moest worden gecancelled omdat verzekeringstechnisch na twee weken nog niet alles voor het ziekenhuis duidelijk was. Gelukkig had het allemaal geen haast.
Vooral voor mijn lotjes een beschrijving van de gang van zaken hier in de VS waarmee ik de afgelopen twee dagen zoet mee ben geweest.
Woensdagmorgen om zeven uur kon ik me melden en voordat ik eindelijk om tien uur een dokter zag was ik in contact geweest met zes verschillende mensen. Voor elke discipline vanaf de internationale ontvangst tot het normale baliewerk het wegen, bloeddruk en temperatuur opnemen is weer iemand anders in dienst. De heer van de valetparking hebben we maar overgeslagen, dit is een dienst waar ik waarschijnlijk niet aan zal wennen. Ellelange lijsten moesten weer ingevuld worden, op elke afdeling kwamen weer dezelfde vaak onzinnige vragen langs.
De vrouwelijke dokter was super aardig en adviseerde zoals ik al gehoopt had om naast de mammo ook een MRI te maken. In Nederland heb ik dat ondanks de na de operatie achtergebleven Dcis nooit voor elkaar gekregen en moet ik hemel en aarde bewegen om ook een echo te laten maken. Hier zeggen ze dat alleen een mammo na operatie schijnzekerheid is en hoort een MRI bij het standaard protocol.
Nadat er bloed was af genomen mocht ik langs bij Financial services en ondanks de bevestiging per email kreeg ik daar te horen dat de verzekeringsmaatschappij alleen maar toestemming had gegeven voor de ontvangst van de dokter op haar kantoor. Gelukkig wist Marcel dit door een paar telefoontjes naar de verzekeringsvertegenwoordiger op te lossen en kon 's middags de mammo plaatsvinden.
In Nederland mag je je ontkleden in een zeer kleine wachtruimte en vervolgens met ontbloot bovenlijf door de gang lopen naar de ruimte waar de mammo word gemaakt. Hier word je met een paar vrouwen tergelijkertijd in een wachtruimte toegelaten, voorzien van grote kleedkamers, die me deed denken aan een zwembad kleedruimte alleen nu voorzien van vloerbedekking. Die vloerbedekking ligt net als in menig winkelcentrum en luchthaven ook in het ziekenhuis weer overal, een mooi contrast t.o.v. mondkapjes tegen het inademen van bacterieen die veel mensen op hebben en bussen desinfectiemiddel die aan elke muur te vinden zijn.
Voorzien van operatie jasje begint het wachten met minstens 10 vrouwen die gehuld zijn in dezelfde veel te grote outfit want voor een Amerikaan is groots niet vreemd
Bij het apparaat is ontdoen van de outfit niet nodig, heel voorzichtig word een schouder ontbloot en borst ontbloot, de rest blijft keurig bedekt.
Nadat de mammo is gemaakt moet je wederom nog steeds in ziekenhuis outfit gehuld plaatsnemen in de wachtruimte waarna het wachten op de uitslag begint. Net toen ik me af begon te vragen of ik dat onderbuik gevoel nu niet op een andere wijze kwijt had kunnen maken en hoe ik zo ver van familie en vrienden zou handelen als me verteld werd als de uitslag niet positief was kwam de verpleegkundige vertellen dat de dokter niet zeker was over de mammo. Daar waar de dokter ook al haar vraagtekens bij had gezet (ik ga er vanuit dat het hier gewoon om lidtekenweefsel gaat) twijfelde ook deze arts en alles moest opnieuw.
Na weer een tijd in de wachtruimte doorgebracht te hebben werd me verteld dat ik kon gaan.
Donderdagmorgen stond de MRI op het programma. Ook hier weer een broek en jasje aan waar iemand met een normaal postuur twee keer in kan.
Nadat ik het aanbod voor een roesje afgewezen had, er zijn tenslotte wel ergere dingen, kon de naald voor de vloeistof in mijn arm en mocht ik een half uur in massagehouding zonder masseur in de buis.
Wetende dat Mandy vandaag haar uitslag zou krijgen (die overigens niet goed was) voelde het daar in de buis voor mijzelf als een pret MRI die voor nog meer zekerheid kon zorgen.
Aan het eind van de dag werd dit gelukkig ook telefonisch bevestigd. Alles oke ! Het laatje kan wat mij betreft dus weer dicht.
