Visum en kindlief nog even op vakantie

"Even" terug naar Nederland, er stond tenslotte nog een afspraak op het Amerikaanse consulaat in Amsterdam om het visum definitief aan te vragen.

Door de nacht die je mist al hangend in de vliegtuig stoel heeft het een aantal dagen geduurd voordat de jetlag was afgevoerd. Half geradbraakt stond ik dan ook voor het hek van het consulaat nu wetende dat je ondanks de rij die al binnen staat netjes op het belletje moet drukken om je aan te melden. Alles wat op electronica leek op de autosleutel na was thuis gebleven.

Deze keer was de beveiligster gelukkig heel wat vriendelijker, en dat was maar goed ook voor de man die voor mij in de rij stond. Tijdens de controle ging het alarm af en de man vertelde dat hij ijzer in zijn been had opgelopen door een ongeluk tijdens de Vietnam oorlog, direct gooide hij al lachend ook zijn grote bos sleutels op tafel. De beveiligster vatte hem niet en belde direct om assistentie. Hier worden geen grapjes gemaakt, dit is bloed serieus.

Gelukkig kon zij er iets later om lachen, ben bang dat deze heer door de beveiliger die we enkele weken geleden troffen buiten was gezet :)

Het is grauw en grijs in Nederland en ik mocht een tijdje buiten gaan staan koukleumen in wederom een andere rij. (Mijn nieuwe zomerjas heb ik achtergelaten bij de andere ruim 100 kilo kleding in de condo, de incheck balie had zich verbaasd over de lichte koffers, dat zag je niet vaak op Orlando airport)

Iedereen die voor iets anders dan een visum kwam mocht eerst het voorportaal of beveiligingshokje in.

Hier mag je alle losse spullen in een bak gooien zodat ze gecontroleerd kunnen worden, schoenen uit en wederom door een detectiepoortje waarna je je spullen weer terug krijgt.

Dan eindelijk in de ruimte waar de visa gesprekken plaatsvinden. 

Privacy ? Net als vorige week in de school doen ze daar niet aan. De wachtstoelen in de ruimte die me deed denken aan een kleine oude stationshal staan weliswaar met de rug naar de balie's opgesteld maar de gesprekken die daar gevoerd worden zijn letterlijk te verstaan. In de tijd dat ik daar zat te wachten zijn er minstens vier mensen weggestuurd omdat de medewerker vond dat ze geen recht hadden op een visum. Echt gezellig is het sfeertje niet in die ruimte, iedereen kijkt strak voor zich uit en het loopt nog net niet dun uit je broek. Hey hallo, dit gaat alleen maar om werken in de VS man, het is hier geen dokterswachtkamer !

Een dame aan een hoge tafel controleerd of alle papieren aanwezig zijn. Na betaald te hebben word er verteld dat pasfoto's voortaan zonder bril moeten worden gemaakt. Dan is het wachten op je beurt om vervolgens staande aan een balie enkele vragen te beantwoorden en te horen te krijgen "your visa is approved" over enkele dagen word uw paspoort thuis bezorgt in de enveloppe die je ook zelf voorzien van de juiste hoeveelheid postzegels moet verzorgen.

Poeh wat een poespas rond een zo belangrijke "sticker" in je paspoort.

Tijdens de terugreis kwamen we er overigens achter dat deze "sticker" ons in ieder geval bij Martinair het probleem opleverde dat we niet zoals een ieder die met een Esta reist 24 uur van te voren in konden checken en onze stoelen vast konden zetten.

Dit inchecken kan door het visum pas op de airport waardoor de rest-stoelen voor ons waren. Een telefoontje naar Martinair bracht geen oplossing voor de toekomst dus vliegen we tijdens onze volgende reis met United, voor dat je het weet zit je verspreid door het vliegtuig of tijdens zo'n nachtvlucht met een goed gevulde Amerikaan naast je die heerlijk tegen je aan in slaapt valt.

Nadat visum 1 aangetekend was bezorgd kon de vlag nog niet definitief uit, de volgende dag kon de man nogmaals bij ons aanbellen om nummer 2 te bezorgen. Yes !!!!! Eindelijk na maanden zit de fel begeerde sticker die drie jaar geldig is ook in ons paspoort. Het heeft wat voeten in aarde gehad.

Verder is het vooral deze laatste dagen nog heel veel regelen. Er moeten opeens nog bank verklaringen komen zodat we aan kunnen tonen dat we Kevin zijn transportkosten in de VS kunnen voldoen.

Mir was maandag zo lief om enige uren voor me te bellen om nog in het bezit te komen van twee recente gewaarmerkte cijferlijsten van Inholland. Woensdagmorgen om negen uur had ik mijn kookpunt alweer bereikt want toen belde een medewerkster om alsnog te vertellen dat vanwege privicy overwegingen deze lijst niet aan een ouder mocht worden afgegeven.

Wat een bulshit.... ik heb er al een paar gekregen en enige weken geleden lag hij ook gewoon in de brievenbus, en wist u het nog, ik weet dat het bijzonder is, maar mijn zoon is nog steeds minderjarig, moet ik hem even uit bed halen om hem te laten vertellen dat het oke is ! Even boos worden, naar de dame haar baas vragen, en vandaag zat hij in de brievenbus. De volgende dag volgde er nog twee, hoe zo langs elkaar heen werken ?
Hij is alweer onderweg naar het vertaalbureau zodat ze weer mee kunnen naar Amerika om daar weer via Josef Silney naar de university gestuurd te worden. De transfer van ook de punten van het laatste semester levert teveel aan studieduur verkorting en daar mee aan tijd en geld op als Kevin naar Jacksonville University gaat. Ma verricht dus maar weer wat extra werk.

Ook krijgen we een telefoontje van de caravandealer dat deze verkocht is, fijn zo kan ook dat nog even zelf afgehandeld worden. Tussendoor wassen we nog even een varkentje met de gemeente nog steeds inzake de vorig jaar verrichtte ophoging in de wijk en 's avonds komen verschillende mensen nog even gedag zeggen.

Donderdag vertrekt Kevin samen met Lara naar Schiphol vanaf waar ze naar Barcelona vliegen om daar gezamenlijk nog een weekje door te brengen. Voor het eerst echt alleen op vakantie. Mooi zo'n laatste week nog net even voor een lange periode dat ze niet meer hun geheimpjes live met elkaar kunnen delen.

Al weken lag er een dichte enveloppe op me te wachten, toen ik hem van Mandy kreeg maakte ze de opmerking dat ik hem maar open moest maken als ik alleen was, dat scheelde weer een gezamenlijke jankpartij. Vanavond vond ik eindelijk de moed om hem te lezen en inderdaad ik hield het niet droog.

Lieverd we gaan er nog heel wat mooie herinneringen aan vastplakken en vast ook hele bijzondere in Amerika !
Wie had dat in november 2007 op Texel kunnen bedenken, Linda een zoon en wij naar Amerika waar jij ons zeker komt bezoeken. Je bent een vriendin uit duizenden !

Car