Achteraf was Irene voor ons een storm in een glas water

In Nederland zou je niet zo snel even zonder echte afspraak 55 kilometer enkele reis afleggen. Dit realiseerde we ons weer nadat we afgelopen zondag even op de motor bij Mariet langs reden om daar een paar pakken DE koffie af te geven die hier ivm het ontbreken van een normaal koffieapparaat lagen te verliggen.
Dit keer gingen we zoveel mogelijk de snelwegen vermijdend langs locale wegen en het viel ons wederom op hoe divers de bebouwing en verschillend de levenstandaard is in diverse gebieden in de stad. In oost Jacksonville overheerst de community bebouwing en zijn de huizen luxer, in het westen zie je zoveel trailerparken en huizen waarvan je denkt hoe valt hier in te wonen en komen die mensen hier ooit nog uit ? De verschillen zijn werkelijk enorm. Elke keer maakt de aanblik me weer wat verdrietig.
Ik heb er jammer genoeg geen foto van weten te maken maar langs de kant van de weg zagen we weer bordjes waarop contant geld werd geboden voor suikerziekte strips.
Mariet die door haar Amerikaanse man Martin echt ingeburgerd is liet me root beer proeven, een drankje dat wat weg heeft van het zoete Pepsi.

Kevin is aan het nieuwe semester begonnen. Hij heeft na twee dood saaie lessen Amerikaanse politiek en sociologie deze nog snel weten in te ruilen voor communicatie, een vak waarover hij erg enthousiast is. Hierdoor heeft hij nu ook een vierdaagse schoolweek, elke vrijdag is hij vrij. Niet echt verkeerd.
De gemiddelde Amerikaanse student volgt per semester vier vakken. Kevin heeft er dit semester ipv zes nu maar vijf.

Irene heeft ons afgelopen week flink bezig te houden, je kon de tv niet aanzetten of er werd over haar gesproken. Woensdag werd al duidelijk dat ze naar het oosten was afgebogen en haar pad 300 km van de kust van Florida zou liggen. Meer dan flink heftige regen en wind in de nacht van donderdag op vrijdag heeft het ons hier bij de kust dan ook niet gebracht. We hadden de porch leeggeruimd, na een paar uur drogen en veegbeurt kon alles weer terug. In de loop van vrijdagochtend was het weer normaal bloed heet. Iedereen zal gelezen en gehoord hebben dat noordelijker van ons in Noord Carolina en New Jersey er flink veel schade is aangericht en op heel veel plekken momenteel de electriciteit nog is uitgevallen.
Landelijk staat het doden aantal momenteel op 19 personen, waaronder een surfer in Florida die ondanks de waarschuwingen toch de golven wilde bezwingen.
Na 6 maanden gebruik stond de eerste tuinstoel op doorzakken. Marcel heeft ze alle vier zaterdagmorgen in de auto geladen. En dat is dan weer het mooie van Amerika, zonder al teveel discussie werden ze teruggenomen en kwam hij even later met een giftcard van Home Goods (of TJ Maxx) thuis.
De tuinmeubelen zijn alweer uit de winkels verbannen om plaats te maken voor Halloween artikelen. Bij Target vonden we gelukkig in de uitverkoop nog vier gezellige gele tuinstoelen. Als het weer dragelijk is, want momenteel blijf je met bijna 40 graden liever binnen, kunnen we weer in de porch zitten en buiten eten.

Zaterdagmiddag zijn we naar Yulee gereden, het leek de heren leuk om eens zelf te gaan schieten. Nadat oorbescherming en een bril was overhandigd werd er aan de balie kort uitgelegd hoe het 9mm pistool wat volgens de medewerker het makkelijks te bedienen was geladen moest worden.
Een andere man bood aan toen hij door had dat dit voor ons geen dagelijkse kost was om op de baan zelf nog wat uitleg te geven.
Ik vond het best wel een enge gewaarwording om met zoveel andere mensen in een kleine ruimte met 6 banen te staan waar volop geschoten werd. Marcel vond het leuk voor een keer, Kevin was echter super enthousiast en zou nog wel eens vaker willen.

Deze week bracht ons ook nog een tweetal verrassingen. Ruud komt aangestoken door de motorkoorts in oktober een weekje met Marcel rijden, In die periode vind het Biketoberfest in Daytona plaats waarvoor ik al enige weken geleden een hotelkamer had gereserveerd. Wie had ooit gedacht dat die twee straatschoffies uit Spangen samen op een Harley Florida zouden doorkruisen.
Vrijdag skypte mijn pa gezeten als pater familias in zijn stoel met dochter en kleindochter naast hem. Hij bracht het nieuws dat hij net door zuslief was overgehaald om kort voor de kerst met de hele familie in het vliegtuig te stappen.
Pa had eerder aangegeven de reis om onduidelijke redenen niet aan te durven maar is daar mede voor mijn moeder nu toch overheen gestapt.
Wij vinden het heel erg bijzonder en fijn dat we toch nog met onze ouders kunnen delen hoe we hier wonen en leven. Hoe gezegend zijn we dat we voor dit soort herenigingen geen EO programma's als onverwachts bezoek nodig hebben maar ik een zus heb die gewoon voor de tweede keer dit jaar met haar gezin naar Florida vliegt mede onder het motto leef nu je leven kan.

Aan het eind van de middag heb ik Marcel naar het vliegveld gebracht. Komende week zal hij in Montreal aan het werk zijn. Bij toeval gaat zijn heen vlucht via Chicago welk vliegveld geen last heeft van de gevolgen van Irene. Het vliegverkeer in het oosten ligt momenteel plat
Vrijdag mag hij terugvliegen via New York, tegen de tijd is hopelijk daar het normale leven weer enigzinds opgepakt.

Car