Het laatje kan weer dicht

Marcel heeft van een productieve en daarbij ook erg sociale week in Montreal genoten. Bij zijn Canadese collega's kan hij echt spreken van samenwerking en zelfs samen lunchen waarvan hier in Jax absoluut geen sprake is hoort er zoals we in Nederland zo gewend zijn gewoon bij. Het was prachtig weer in levendig Montreal en s' avonds op het terras gezeten voegde zich spontaan collega's bij hem die besloten dan maar niet naar huis te gaan maar gezellig met een groep te gaan eten en poolen.
Een auditer die een biertje lust, rookt, de Franse conversatie kan volgen en dan ook nog in een cabrio en op een Harley blijkt te rijden, dat past helemaal niet bij het suffe imago wat men voor ogen.
Ik haalde hem vrijdagavond sociaal bijgetankt van het vliegtuig. Het is geen straf om volgende week nog een week een gecombineerde trip naar Montreal en Toronto te maken.

Met het naderen van September, dit is de maand dat ik normaliter in Nederland de halfjaarlijkse borstkanker checkup onderga, merkte ik dat een laatje wat de laatste tijd steeds meer dichtzit aan het openpiepen was. Enkele maanden geleden riep ik heel stoer dat ik niet in September voor de controle terug zou vliegen en geen zin had in het gezeur om het hele medische circus hier in de VS op te tuigen. Ik zou deze controle gewoon skippen.
Door het toegenomen onderbuik gevoel ben ik enkele weken geleden toch maar naar de Mayo kliniek gereden, een zeer gespecialeerd kankerinstituut in Jax, en heb bij International Services geinformeerd wat me te doen stond om een afspraak te plannen.
Een medische beschrijving had ik al in mijn bezit, het was echter ook van belang om eerdere mammografien beschikbaar te hebben omdat deze om onnodig snijden te voorkomen vergeleken moesten worden. Een email naar de dokter in Nederland was voldoende om mijn gehele medische historie op cd te zetten en naar Jax te zenden. De vertegenwoordig van de verzekeringsmaatschappij heb ik vervolgens menige email gestuurd om er voor te zorgen dat zij borg zouden staan voor de rekeningen. In eerste instantie wilde het ziekenhuis nl dat we $ 5000 borg zouden storten. Leek me ietwat onnodig als je goed verzekerd bent. De afspraak die eerder deze week gepland stond moest worden gecancelled omdat verzekeringstechnisch na twee weken nog niet alles voor het ziekenhuis duidelijk was. Gelukkig had het allemaal geen haast.
Vooral voor mijn lotjes een beschrijving van de gang van zaken hier in de VS waarmee ik de afgelopen twee dagen zoet mee ben geweest.
Woensdagmorgen om zeven uur kon ik me melden en voordat ik eindelijk om tien uur een dokter zag was ik in contact geweest met zes verschillende mensen. Voor elke discipline vanaf de internationale ontvangst tot het normale baliewerk het wegen, bloeddruk en temperatuur opnemen is weer iemand anders in dienst. De heer van de valetparking hebben we maar overgeslagen, dit is een dienst waar ik waarschijnlijk niet aan zal wennen. Ellelange lijsten moesten weer ingevuld worden, op elke afdeling kwamen weer dezelfde vaak onzinnige vragen langs.
De vrouwelijke dokter was super aardig en adviseerde zoals ik al gehoopt had om naast de mammo ook een MRI te maken. In Nederland heb ik dat ondanks de na de operatie achtergebleven Dcis nooit voor elkaar gekregen en moet ik hemel en aarde bewegen om ook een echo te laten maken. Hier zeggen ze dat alleen een mammo na operatie schijnzekerheid is en hoort een MRI bij het standaard protocol.
Nadat er bloed was af genomen mocht ik langs bij Financial services en ondanks de bevestiging per email kreeg ik daar te horen dat de verzekeringsmaatschappij alleen maar toestemming had gegeven voor de ontvangst van de dokter op haar kantoor. Gelukkig wist Marcel dit door een paar telefoontjes naar de verzekeringsvertegenwoordiger op te lossen en kon 's middags de mammo plaatsvinden.
In Nederland mag je je ontkleden in een zeer kleine wachtruimte en vervolgens met ontbloot bovenlijf door de gang lopen naar de ruimte waar de mammo word gemaakt. Hier word je met een paar vrouwen tergelijkertijd in een wachtruimte toegelaten, voorzien van grote kleedkamers, die me deed denken aan een zwembad kleedruimte alleen nu voorzien van vloerbedekking. Die vloerbedekking ligt net als in menig winkelcentrum en luchthaven ook in het ziekenhuis weer overal, een mooi contrast t.o.v. mondkapjes tegen het inademen van bacterieen die veel mensen op hebben en bussen desinfectiemiddel die aan elke muur te vinden zijn.
Voorzien van operatie jasje begint het wachten met minstens 10 vrouwen die gehuld zijn in dezelfde veel te grote outfit want voor een Amerikaan is groots niet vreemd
Bij het apparaat is ontdoen van de outfit niet nodig, heel voorzichtig word een schouder ontbloot en borst ontbloot, de rest blijft keurig bedekt.
Nadat de mammo is gemaakt moet je wederom nog steeds in ziekenhuis outfit gehuld plaatsnemen in de wachtruimte waarna het wachten op de uitslag begint. Net toen ik me af begon te vragen of ik dat onderbuik gevoel nu niet op een andere wijze kwijt had kunnen maken en hoe ik zo ver van familie en vrienden zou handelen als me verteld werd als de uitslag niet positief was kwam de verpleegkundige vertellen dat de dokter niet zeker was over de mammo. Daar waar de dokter ook al haar vraagtekens bij had gezet (ik ga er vanuit dat het hier gewoon om lidtekenweefsel gaat) twijfelde ook deze arts en alles moest opnieuw.
Na weer een tijd in de wachtruimte doorgebracht te hebben werd me verteld dat ik kon gaan.

Donderdagmorgen stond de MRI op het programma. Ook hier weer een broek en jasje aan waar iemand met een normaal postuur twee keer in kan.
Nadat ik het aanbod voor een roesje afgewezen had, er zijn tenslotte wel ergere dingen, kon de naald voor de vloeistof in mijn arm en mocht ik een half uur in massagehouding zonder masseur in de buis.
Wetende dat Mandy vandaag haar uitslag zou krijgen (die overigens niet goed was) voelde het daar in de buis voor mijzelf als een pret MRI die voor nog meer zekerheid kon zorgen.
Aan het eind van de dag werd dit gelukkig ook telefonisch bevestigd. Alles oke ! Het laatje kan wat mij betreft dus weer dicht.

Car