Een zondag zo gewoon, maar zo bijzonder

Op zondagmorgen is een van de uitjes die af en toe gemaakt worden naar het haventje van Mayport rijden om daar in een loods verse garnalen te halen die Kevin dan later die dag zal klaarmaken. Wat is er mooier als je dan ook nog eens het "kindje" van je vader bestuurd.
Zondag maakte de heren samen nog een keer het ritje. Zomaar een zondag, zo gewoon maar zo bijzonder.

Op het moment dat de garnalen binnen waren rijd ik samen met Marcel terug naar Mayport, dit keer om de pont naar Amelia Island te nemen. (de pont is voorlopig voor een jaar gered)
Als we over de Buccaneer Trail/ Heckscher Dr rijden worden we beide een beetje weemoedig, wat is het hier toch fantastisch tropisch mooi rustig en wijds. Dit soort ritjes zullen we nooit meer mee gaan maken met onze eigen auto. Ook hier voelt het weer als afscheid nemen en dat komt harder aan dan we verwacht hadden.
We hebben op The Plantation, een afgesloten woongedeelte op Amelia Island waar het Omni resort een nieuw hotel aan het bouwen is, een afspraak met Steve. Enige weken geleden hebben we Steve ontmoet, hij is een van oorsprong Canadese architect die niets met zijn papieren in Florida kan. Hij vertelde ons dat er zo'n overschot in Florida is aan elders uitgewerkte architecten en verpleegsters dat de staat strikte regels voor deze beroepsgroepen heeft ingesteld.
7 jaar geleden heeft hij op The Plantation een stuk grond gekocht met het idee om daar zijn zelf ontworpen huis eigenhandig te gaan bouwen en als het klaar is te verkopen. Op papier wist hij precies hoe alles moest als het hem in de praktijk niet lukte heeft hij Youtube of fora geraadpleegd.
10 jaar geleden heeft hij zijn vrouw, die altijd woonachtig is geweest in Jax ontmoet en is huisman geworden. Daarnaast heeft hij dagelijks de zorg op zich genomen van zijn demente schoonmoeder die hij gedurende de gehele bouw heeft meegenomen en opsloot in een ruimte die omheind was.  Door de recessie komt hij echter het huis niet kwijt en hij heeft na een tijd wachten op een nieuwe eigenaar besloten om het niet langer leeg te laten staan maar er samen met vrouw en schoonmoeder van te gaan genieten. Hun oude huis kleinere in Fernandina Beach laten ze onbewoond gemeubileerd achter in de hoop dat als schoonmoeder overleden is en de huizenmarkt weer opgekrabbeld is ze weer in het kleinere huis kunnen gaan wonen zodat het reizen aan kan vangen. Want Europa lonkt. Volgens hem is het andere huis te mooi en met teveel zorg verbouwd om het te verhuren.
Hij had ons uitgenodigd om een kijkje te komen nemen in zijn stulpje.
Het was meer dan indrukwekkend. Vijf slaapkamers en vier en een halve badkamer, alles tot in de puntjes afgewerkt, wat zijn wij in Nederland dan toch kneuters waar het heel normaal is dat er maar een badkamer in een huis is. Midden in een bos gebouwd met prachtige oude bomen met spaans mos overhangen dwars door de buitenvlonder. Naast een buitengedeelte een mooie met screen omgeven porch.
Maar vooral de master bedroom was indrukwekkend, werkelijk nog nooit in mijn leven zo'n grote slaapkamer gezien. Het huis was nog leeg maar zelfs twee naast elkaar geplaatste kingsize bedden zullen tegen de muur in het niet vallen. Voor diegene die zuslief haar woonkamer kennen: deze slaapkamer was zeker zo lang maar nog veel breder. Hij had hem omgedoopt tot de kathedraal en dit kwam ook tot uiting in het plafond.
Die slaapkamer zullen niet snel meer vergeten. Nadat we het gehele huis hadden gezien en alle mooie verhalen van Steve hadden aangehoord over zijn bekakte uitgewerkte buren die niets anders te doen hebben (snowbirds) dan commentaar leveren op alles wat niet naar hun zin is hebben we nog een rondje gemaakt over het complex. Zo mooi om op zo'n oude plantage te mogen wonen het had iets mystieks. Of het in de praktijk voor altijd leuk is is een andere vraag want winkels o.i.d. zijn er niet in de buurt.
De rest van de middag zeiden we nog regelmatig tegen elkaar : die slaapkamer.......zo leuk om eens binnen te mogen kijken.

Op de pont stond een oude camper schoolbus

Op de terugweg hebben we bij Nick the Greek, als de lunch, hele lekkere gyros meegenomen. Ook die kan van het nog graag te bezoeken lijstje. Maar goed dat we deze tent nog niet eerder ontdekt hebben anders had ik weer af en toe een reden om niet te koken maar af te halen.

De remmen en alles wat daarbij hoort van de Bird zijn maandag vervangen, ook weer afgehandeld.

Blijft een mooi gezicht om de fiets voorop te zien op de community bus

Als wij vroeger op pad gingen met de caravan had je regelmatig het fenomeen dat mensen je vanuit hun voortent tijdens het verblijf begluurden en op het moment dat je op vertrekken stond gingen praten en wilden weten waar je vandaan kwam en waar je naartoe ging. Mijn ex-zwager zei altijd: tegen mensen die dan pas gaan lullen praat ik niet.

Zo ook vandaag een buurvrouw van een huis wat ook gelegen is aan onze Cul de Sac. Zelden zei het mens wat snel schoot ze altijd naar binnen terwijl andere buren nog wel eens een praatje komen maken.

Toen ik vandaag mijn auto voor de deur plaatste hield ze me aan met de vraag of we al vertrokken waren, ze had ons namelijk nog graag uit willen nodigen in haar mooie porch want wij hielden zo van buiten zitten en die moest ze toch nog even aan ons showen. Van welk soort drinken we hielden want dan ging ze ons komende week uitnodigen om eens een praatje te komen maken.

Het deed me weer even denken aan het kampeer fenomeen.....

Ik duik mijn mandje maar eens in, Marcel is al ver weg in dromenland voor hem gaat morgenochtend voor zessen de wekker weer af. 

Car