Koffers pakken en nog even op verjaardagsvisite, sommige dingen gaan gewoon door.
Carla brengt mij naar het vliegveld en dan is de reis begonnen. Normaal gesproken is het gezellig druk op mijn vliegveldje maar nu wemelt het er werkelijk van de bewakings mensjes, zelfs honden en dan heb ik het even niet over poedels. Good doggie, good doggie. STAY. Bij de gate is het rustig en blijkbaar heeft de datum een afschrikwekkende werking, het vliegtuig is ongeveer 70% vol. Ik vlieg over Chicago, dat is best een aardig vliegveld en met een overstap tijd van 45 minuten is het rennen geblazen, gelukkig zijn we er 15 minuten eerder dus dat moet goed gaan. Blijf het knap vinden dat ze de koffer in die korte tijd toch bij mijn volgende vlucht weten te krijgen.
Ik kon niet inchecken op Jax voor deze vlucht en dus melden bij de balie, op dat moment belt de dame naar beneden om door te geven dat mij koffer mee mag. Deze vlucht is nog stiller, 20 mensen in een toestel waar er 70 in kunnen, ik vind het prima en heb alle ruimte van de wereld. Op Montreal heb ik er 2 weken geleden heel lang over gedaan om door de douane te komen en een taxi te bemachtigen, dat is nu wel even anders. Bij de douane zijn 10 hokjes open en er staan 4 mensen, mijn koffer rolt al op de band en binnen 30 minuten ben ik van vliegtuig in taxi. Voor middernacht lig ik dan ook in mijn bed in mijn suite. Tof hotel in Montreal, met een jaccuzi/zitkamer/pantry is het er prima te doen. Ik heb en kamer aan de achterkant en kijk uit op het kantoor.
Zoals ook de laatste keer is de begroeting op kantoor uitermate vriendelijk, een warm bad gewoon. Dinsdagmiddag neem ik afscheid en ga op weg naar Toronto. Het is 70 minuten vliegen met een propellertoestel….. Bij de gate sta ik te bedenken dat ik hier in het vervlog toch beter op moet letten, het is een klein toestel en half in gedeachten loop in naar de gate babe. Ze controleerd mijn boardingpass en zegt “ prettige vlucht” waarop ik automatisch antwoord “ dank je wel” en onmiddelijk omkijk…. Dat is Nederlands !!! Ze lacht eens vriendelijk en zegt dat ze nog meer Nederlands kan “ ik hou van jou” ik gier het uit en roep “ ik ook van jou”. Daar was ik even niet op ingesteld, alles is Franstalig in Montreal en daar zijn ze redelijk fanatiek in. Het toestel ziet er van binnen heel netjes uit en is groter dan je van buitenaf zou zeggen. Als die slagroomkloppers gaan draaien is het een kabaal van jewelste. We worden van de gate geduwd en taxieen naar de startbaan. Dan stoppen we en meld de piloot dat we 10 minuten vertraging hebben. Na 10 minuten komt hij weer door en meld dat vanwege het onweer en de regen het vliegveld gesloten is en we zeker een half uur moeten wachten. Ik had die donkere wolken wel gezien maar dacht dat het de invallende duisternis was, niet dus. Het gaat buiten keihard tekeer en je voelt het toestel schudden, ondertussen zie ik zo’n miniding landen en dat ziet er niet geruststellend uit. Wij krijgen iets te drinken en te snacken en mogen telefoons etc gewoon gebruiken. Later hoor ik dat de concurentie op deze vlucht moordend is en ze er alles aan doen om beter te zijn dan de concurrent. Na meer dan 1 uur gaan we dan de lucht in, alles kraakt/trilt en schud. Wat een feest. Tijdens de vlucht weer gratis drinken en een sandwich, ongekende luxe op zo’n korte vlucht. Tijdens het landen zie ik de skyline van Toronto en ondanks de ongecontroleerde bewegingen van het vliegtuig is het wonderschoon om te zien. De hoogbouw met natuurlijk de toren weerspiegelen in het water. Ik vlieg op city airport en dat doet zijn naam eer aan, het ligt op een soort eilandje vlak voor de stad. Langs de douane loop je naar een kleine hal waar je op de ferry moet wachten, geinig hoor van het vliegtuig zo op de veerboot. Buiten is het druk aan het worden, ieder half uur gaat er een vlucht en vanwege de vertraging komen ze nu vlak na elkaar aan. De taxi brengt mij naar mijn hotel en als hij stopt kijk ik waar dat dan is. Ik zie alleen maar een soort Hans en Grietje huisje, dat blijkt het dus te zijn. De eerlijkheid gebied mij dat ik vertel dat ik dit hotel zelf uitgekozen heb. Mijn kantoor had een kamer geboekt en die koste 300 dollar per nacht wat ik over de top vond. Het is deze week filmfestival dus alles zit propvol. Na wat zoeken heb ik dit hotel gevonden en geboekt. Er is geen receptie dus ik bel het nummer, daar krijg ik te horen dat ik kamer 11 heb en de sleutel in de sleutelkluis zit. Als ik de deur van mijn kamer, die zich in het sousterain bevind, open weet ik niet wat ik zie. Dit is de kamer van Harrie Potter !!! Er staat een 1 persoonsbed tegen de muur met aan het voeteneind een stoel en daar naast een bijzettafel. Dat is dus de hele lengte, over de breedte kan ik kort zijn want een tweede bed zou er nooit naast passen. In totaal dus iets van 3.40m * 2.00m. Ook is er nog een badkamertje waar de wastafel tegen het toilet aan gebouwd is, dan is er nog net ruimte voor een douche. Dit alles voor de vriendenprijs van 130 dollar per nacht.
De volgende ochtend op kantoor vraagt de office manager mij direct hoe mijn hotel is en ik ga diep door het stof en beloof voortaan naar haar te luisteren, later die dag bied een andere collega nog een alternatief aan maar ik heb alles al betaald dus moet ik gewoon in mijn kastje slapen. Het Metro station is recht tegenover het hotel ( ja dat had ik ook al door ) en ik besluit de Metro te nemen in plaats van die dure taxi’s. Als de Metro aankomt weet ik op slag weer waarom ik geen OV fan ben, Japanse toestanden in dat ding. Wel lekker warm straks in de winter als hier sneeuw ligt.
Naast het hotel ligt een soort eetcafe, Fiddle & Fox, met een groot terras en een aardige kaart. Na de eerste werkdag, waarbij wederom opvalt dat iedereen op kantoor superaardig en behulpzaam is, ga ik lekker op het terras zitten met mijn boek. In de loop van de avond valt op dat er wel heel veel mannen zijn, slechts een paar dames en die spreken Russisch of Pools. Die 2 haal ik altijd door elkaar. De volgende dag vraag ik het op kantoor even na en het blijkt dat ik in de Gay area zit waar tevens de verhuur per uur dames aktief zijn. Die combinatie begrijp ik niet maar dat zal wel aan mij liggen.
Wat opvalt in zowel Montreal als Toronto is de manier waarop mensen met elkaar omgaan, heel tolerant en iedereen laat de ander in zijn waarde. Montreal noem ik little Paris met die typische Franse charme, Toronto is een echte multi culti stad waar overduidelijk alle rangen en standen aanwezig zijn. Van de zakenmensen in dowtown tot de excentriek geklede figuren bij mijn hotel.
De dagen vliegen voorbij en ik ga weer naar huis, met gemengde gevoelens neem ik afscheid van mijn slaapkast. Helaas kan ik niet via internet op mjn vlucht inchecken dus dan maar in de rij bij de balie. Daar zie ik dat een Amerikaan staat te blaffen tegen de balie medewerker ( buss class) en als hij klaar is trekt die medewerker een paar rare gezichten achter zijn rug. Ik schiet in de lach en hij roep mij uit de rij en begint een heel verhaal over hoe onbeschoft die Amerikanen toch wel niet zijn. Al snel blijkt dat hij meer dan gemiddelde belangstelling voor mij heeft en vind Roberto het zooooo jammer dat wij elkaar nu pas tegenkomen. Hij geeft zijn emailadres en als ik weer in de stad ben moet ik hem mailen, gaan we wat drinken en laat hij mij wel de stad zien…jaja, wie weet wat hij nog meer wil laten zien. We staan zeker een kwartier te babbelen over allerlei zaken en ondertussen roept hij in iedere zin wel bello tegen mij. Ik hoop niet dat hij nu denkt dat we verkering hebben.
Bijzondere stad met bijzondere mensen, wat een verademing en wat heerlijk dat het gewoon kan dat mensen zichzelf zijn. Ik was het bijna vergeten in Florida.
Zo’n weekje geeft veel vitamine C = Canada – Collega’s – Cultuur – Cuisine. Jammer dat het klimaat niet helemaal mijn smaak is anders zou ik hier zeker kunnen wonen.
Groetjes
Marcel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je langs komt op ons blog en de reactie's leest.
Nog leuker dat je zelf ook een reactie achterlaat !