Wat zit daar in die koffer ?

Een dagje reizen….

Wat een verschil met gisteren, toen onze visite weg ging en ik ook op de luchthaven was. Ik heb voor de gein toch maar even gezwaaid toen ik door de douane was. Dan begint het wachten
wat onlosmakelijk verbonden is met vliegen. Om 12.10 vertrek van JAX naar Cleveland en de eerste verassing is daar. Er bestaan toch nog kleinere vliegtuigen… Dit keer niet 2 rijen van 2 maar
de rechterkant bestaat slecht uit rij van enkele stoelen. Gaat er in de vliegende bus van IAD naar JAX nog 70 personen zijn het er in dit apparaat slechts 50. Onnodig te melden dat ieder hobbeltje in de lucht rechtstreeks doorgegeven wordt aan de inzittenden. Wat opvalt vlak voordat wij landen is het feit dat de bomen nog kaal zijn, na vanochtend vertrokken te zijn met 27 graden is het hier rond de 15.
Als we dan 2 uurtjes later geland zijn blijkt mijn volgende vlucht te vertrekken van de gate direct ernaast. Makkelijk en ik ga snel een lunch scoren. Eenmaal aan boord van wederom
zo’n minibus wordt al snel duidelijk dat de stewardess het gezellig wil maken. Tijdens, wat Kevin en ik het dansje noemen ( gordels vast / vallende luchtslangetjes enzo ) begint ze met
”welcome on board on this non stop flight to Jamaica”. Het werkt, ze heeft direct de aandacht van alle passagiers. Luid gelach als ze meld dat indien ze toch ziet dat je electronische apparatuur gebruikt deze daarna terug te kopen zal zijn op Ebay. Onderweg nog wat andere grappen en grollen met als laatste dat ze ons welkom heet op Montreal omdat de “boys upfront” de weg naar Jamaica niet konden vinden. Dit mag van mij vaker gebeuren.
Op Montreal heb ik 4 uur voordat mijn laatste vlucht naar de eindbestemming St. John’s vertrekt. Tot mijn verbazing moet ik niet alleen door de douane maar tevens mijn koffer van de band ophalen om deze vervolgens een stuk verder weer in te leveren. Dat gebeurd als je de US inkomt ook maar het grote verschil is dat je dan niet de “secure zone” verlaat. Op Montreal wel en dus sta ik buiten te genieten van de frisse lucht en motregen, nog maar 8 graden..
Vervolgens door de controle terug waar ik werkelijk de schrik van mijn leven krijg.
Netjes jas in de koffer, alle losse troep in de laptop tas en de laptop en Nook samen in een tray. Normaliter moet je zelf de bakjes in de machine doen waarna je zelf door de poort mag gaan. Hier zet je wel alles op de band maar een medewerker duwt het er doorheen. Terwijl ik sta te wachten kan ik prima meekijken op het scherm en zoals altijd vraag ik mij af hoe ze toch zien wat nu wat is. Daar komt het bakje met de laptop en Nook, je ziet de kleurtjes veranderen en dan gaat het verder. Volgende op het scherm is mijn koffertje, terwijl de beambte op de knoppen druk zie ik op het scherm een pistool in mijn koffer zitten. Hij draait zich om en vraagt of het van mij is. Ik schrik mij werkelijk te pletter en heb daar volgens mij maar wat staan stotteren, yes / no, not all…… Hij druk weer op een knop en weg is het pistool, terwijl hij zich luid lachend naar mij omdraait en een paar van zijn collega’s melden dat dit zijn standaard grapje is. Nu kan ik het wel waarderen maar geloof mij als je daar staat het werkelijk niet grappig is.
Ik ga eerst eten en neem een biertje om een beetje tot rust te komen. Gelukkig vertrekt ook mijn derde vlucht vandaag op tijd en land ik rond 1.30 locale tijd (is hier 1,5 uur later dan in FL) Buiten vriest het 2 graden en de trui en winterjas in mijn handbagage gaan snel aan. Een uur later lig ik in het hotel in mijn bed, helemaal kapot en zo moe dat ik slecht slaap en als ik opsta mij voorneem om vanavond heeel vroeg te gaan slapen.

Groetjes,
Marcel