Een bijzondere ontmoeting in het Cummer museum

Het leek vandaag een hele normale dag te worden, gewoon een dagje op pad met Jenn. Nu ik echter weer een paar uur thuis ben en wat op het internet ben gaan googlen naar de naam van diegene die we vandaag ontmoet hebben dringt de bijzonderheid van deze dag bij me door en zou ik zo graag nog wat langer praten met de man die we vandaag ontmoet hebben.

Om tien uur heb ik Jenn bij haar appartement opgehaald waarna we naar Edgewood Bakery, volgens de recensies een van de beste bakkerijen van Jax, reden. Vandaag begon onze dag daar met koffie en wat lekkers.
Net zo als zo vaak moet "de beste" met een korrel zout genomen worden, niets meer dan een gewone bakkerij met heel veel mieren zoek gekleurd gebak wat de winkel sierde.

Hierna zijn we naar het Cummer museum gereden, een van de twee bekendste musea's in Riverside.
Om de ergste hitte voor te zijn, temperaturen tegen de dertig graden zijn de afgelopen dagen alweer heel normaal, hebben we eerst de tuin bezocht. Een prachtige tuin gelegen aan de St. John's rivier met op de achtergrond de drukte van het verkeer wat over de bruggen raast.

Terwijl we hier zo rond liepen en de camera's lekker klikte sprak een man ons aan met de vraag of hij een foto van ons moest maken. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen en toen we hem vertelde dat we uit Nederland afkomstig waren en hier resp. 2 jaar en 3 maanden woonde vertelde hij dat hij voor twee maanden in Jacksonville verbleef. Hij werd dagelijks behandeld voor kanker met een nieuwe vorm van radiotherapie, de zgn protonentherapie. Deze behandeling vind plaats in het Proton Therapy Instituut en word nog maar op een paar plaatsen in de wereld uitgevoerd.
Het bijzondere vertelde hij was dat zijn hele leven in het teken had gestaan van chemotherapie bij borstkanker en hij verschillende artikelen op zijn naam had staan. Hij had aan de wieg gestaan van de ontdekking van Taxotere. Toen ik hem vertelde zelf ook behandeld te zijn voor borstkanker en dat verschillende vriendinnen de Taxotere kuur hadden gehad vertelde hij me dat protonentherapie vooral doelmatig was voor vrouwen die links aan de zijde van het hart een tumor hadden.
De man liep verder en mijn radar begon te draaien over wat hij me net verteld had waarop ik besloot om achter hem aan te gaan en hem te vragen of hij de naam van het instituut waar hij behandeld werd op zou willen schrijven zodat ik thuis nog eens kon googlen. Nadat hij de naam had opgeschreven scheef hij ook zijn eigen naam op het papiertje Arthur S. Barclay. Ik moest maar eens zoeken op zijn naam en zou verschillende artikelen tegenkomen.
Nu ik weer warm op de bank zit komen er zoveel vragen in me op en dringt het pas echt tot me door dat dit een ontmoeting was met een bijzondere man met wie ik graag wat langer had willen praten. Zijn vondst in de begin jaren 60 heeft miljoenen levens gered.
Ik ben er vanavond gewoon een beetje emo van.

Car