Wat een $%&**# week

De nieuwe Engelse lessen zijn afgelopen maandag begonnen. Poeh dit is van een iets ander niveau dan het vorige blok. Super serieus met een baal huiswerk om thuis achter de computer af te handelen. Elke week word door de lerares in de gaten gehouden of het huiswerk wel is gemaakt en of er daadwerkelijk minimaal 6 uur aan besteed is, de toetsaanslag worden in de gaten gehouden dus even koffie tussendoor halen telt niet mee :)
Ik kijk het een paar weken aan of dit nu wel is wat ik zoek uiteindelijk gaat het mij alleen om goed te kunnen communiceren en niet om een academisch niveau te behalen. De klas zo rond kijkend gaat deze klas ook niet bijdragen aan meer sociale contacten.
Het kan ook goed zijn dat de lerares voor mij binnenkort de beslissing neemt. Er mag n.l. niet meer dan 6 keer verzuimd worden dan word je uit de klas gegooid. Een paar dagen thuis blijven tijdens de verhuizing (wat me toch wel erg relaxt lijkt) of als ik toch besluit om dit jaar nog naar Nederland te gaan levert een ban op.
We zien wel voorlopig ben ik nog even van de straat kan ik iets leren en mijn gedachten proberen te verzetten.
En dat laatste was wel nodig afgelopen week ook.

Met het starten van dit blog had ik me zo voorgenomen om ons Amerika avontuur gescheiden te houden van mijn borstkankervaringen. M. noemde het gisteren zo mooi struisvogelsoepkippen politiek, W noemde het afgelopen week twee blogwerelden die samensmolten.  Het blijkt echter niet mogelijk, weer kwam die &$%&$*& kanker afgelopen week keihard ons leven binnen denderen.
Woensdagmorgen was ik zo stom om net voordat we de deur uitgingen nog even op hyves te kijken of de MRI uitslag van mijn vriendinnetje Mandy al bekend was. Bijna tergelijkertijd rinkelde de skype, mijn zus was gevraagd om mij het nieuws te vertellen.
Daar waar we allemaal zo bang voor zijn en waar we al zo vaak over hebben gesproken treft Man vier jaar na haar eerste diagnose. Het is goed mis, drie uitzaaiingen op verschillende plekken in haar lichaam. De hormoontherapie heeft niet afdoende gewerkt. Afhankelijk van een onderzoek wat maandag nog plaats gaat vinden is haar prognose enkele maanden tot 10 jaar.
Mijn vriendinnetje die nu nog verder weg is met zo'n prognose, dat mag niet. Het is nog niet helemaal geland. In Nederland was ik in mijn auto gestapt om haar vast te houden, had ik de komende tijd praktische hulp kunnen bieden nu kan ik ondanks dat ik over een zee van tijd beschik bijna niets doordat die grote zee tussen ons in zit. Natuurlijk we hebben skype en voip en ik overweeg om toch ook maar een huistelefoon aan te vragen maar dit voelt zo onmachtig,
Toen ik 's middags met dikke ogen alleen in mijn auto zat, Kevin was alleen in de condo, realiseerde ik me dat ik echt extra op moest passen, als M. op reis is, is er hier niemand waar ik in geval van nood op terug kan vallen, zelfs een contactpersoon op het kantoor is niet bekend (en als die al bekend zou zijn vraag ik me af of ik daar iets aan heb).
Ook bij K. kwamen er weer tientallen vragen op, de toets die hij moest herkansen kon hij gelukkig toen de leraar zijn trillende lip zag verplaatsen naar maandag.
Ik heb een dag mijn mond weten te houden tegen M. wat moest die met dit nieuws ver weg alleen op een hotelkamer. Donderdagavond kwam echter toch de vraag of ik al iets gehoord had en heb ik hem het nieuws toch maar vertelt.
Vanavond kan ik hem gelukkig weer van het vliegveld halen, kunnen we het delen.

Car