Wij zijn weer thuis

We brengen de vlucht zittend, hangend met ons hoofd op het tafeltje en heel even slapend door. De vlucht naar de VS toe vind ik nooit een probleem, terug is niet mijn favoriet mede ivm de lange dag die je nog voor je hebt. Om acht uur landen we en staan voor dat we het weten buiten.
Koffers zijn mede omdat ze met priority zijn ingechecked als een van de eerste op de band. Douane is niet aanwezig, we hebben verder ook niets te vrezen want de verhuislijst zit voor vragen in M. zijn tas.
De taxibus die we via vasttariefshiphol hebben besteld is vrijwel direct aanwezig en zo staan we om kwart voor tien weer voor onze eigen deur. 18 uur uit en thuis, niet verkeerd.
Binnen wacht ons een gezellige thuiskomst. De tafel staat vol met bloemen, kaarten met lieve teksten en op de bovenverdieping vinden we twee schilderijen die Mandy heeft gemaakt.

Kevin gaat direct richting Britt en wij duiken na een frisse douche ons bed in. De koffers staan verspreid door het huis.
De komende dagen ga ik voordat we de kasten weer volproppen van boven naar beneden alles doorlopen en er een sopdoek doorheen halen. Het is ons 100%  meegevallen hoe een huis er na twee jaar niet gebruiken uitziet en dit mede dankzij de doorloop beurten voor elke aankomst van Mechie.
We hebben ons voorgenomen om alles nogmaals goed te bekijken en te beslissen of we bepaalde spullen nu echt nog wel nodig hebben want het voelt hier ondanks de opruimactie voor vertrek als een volgepakt pakhuis. (mensen die mij goed kennen zullen lachen want die weten dat ik heel makkelijk in afvoeren ben)
Alles wat hier achter is gebleven is twee jaar niet gebruikt dus er moet vast het e.e.a. weg kunnen.
Wat voelt het goed om John die de afgelopen twee jaar als huisbewaarder heeft opgetreden met zijn Els in de armen te sluiten. Zo anders dan de afstandelijke hug die ik bij afscheid van onze Amerikaanse buuf kreeg.

Om half vijf komt pa ons halen zodat we 's avonds bij mijn ouders met eten aan kunnen schuiven. Voor mijn ouders is het ook een bijzondere dag ze vinden het ondanks het goede contact wat mogelijk was stiekem toch wel fijn dat we weer in het land zijn. Wij daar en tegen kunnen ons gelukkig prijzen dat er niets met hen is gebeurd tijdens de afgelopen twee jaar.
Pa wordt ook direct ontslagen van zijn taak als postbeheerder, iets wat hij stiekem wel jammer vindt want het was toch weer iets wat hem bezig hield en wat vaak aanleiding was voor dagelijks skype of facebook contact.
Komende week zal ik de verzoeken de deur uit doen om de post weer naar ons eigen woonadres te sturen.
We proppen ons in de Nissan die gekeurd en gewassen op ons staat te wachten (klein joh met drie volwassen) en rijden naar huis.
Morgen heeft M. zijn officiële verhuisdag. Jullie lezen het goed: een hele dag !

Car