Een weekje NL

De Atlantische oceaan bevindt zich alweer onder me, de helft van het eerste traject naar Washington is reeds afgelegd. De meeste mensen om me heen doen een oogje dicht, dus tijd voor een blogje over afgelopen week.
Drie koffers, en twee tassen en nog wat handbagage dat past dus niet in een Jeep. Op zaterdagmorgen werd twee keer het ritje van een half uur naar het vliegveld van Jacksonville gemaakt.

Ik had "gewonnen" dus mocht voorzien van bontlaarzen met de eerste lading koffers bij een gevoelstemperatuur van 29 graden wachten op het vliegveld.
De dag hiervoor was Marcel om zes uur s morgens in de rij gaan staan bij de Apple winkel en had o.a. voor mij een nieuwe ipad gehaald. In de warmte op het vliegveld vertelde het apparaat me dat hij even af ging koelen, hij werd te warm.
Het inchecken verliep niet vlekkeloos. De tickets waren een jaar geleden geboekt en de plaatsen vastgelegd. Enige weken geleden hadden we echter ontdekt dat we opeens niet meer naast elkaar in de buurt zaten. Het samenvoegen van de systemen van United en Continental lijkt niet vlekkeloos verlopen te zijn. Een twee uur durend telefoongesprek met United leek de oplossing.
Eenmaal aan de balie bleken we toch op grote afstand van elkaar te zitten. Aan een oplossing zei de balie medewerkster niet mee te kunnen werken, een meerdere was i.v.m. het weekend niet aanwezig. M. was not amused maar kon gelukkig net voor het instappen alsnog regelen dat we in ieder geval achter elkaar kwamen te zitten.
Zonder al te veel slaap verliep de reis verder vlekkeloos en stonden we op iets over zessen bij de autoverhuurbalie op Schiphol waar de auto die we kregen echt te klein bleek voor de bagage.
Gelukkig werd de auto direct omgeruild voor een met een grotere bagageruimte wat Kevin een ritje met de trein scheelde. Hij was zijn jas vergeten en stond te vernikkelen dus dat kwam erg goed uit.
Met een typische grauw grijze Hollandse lucht boven ons reden we naar huis onderweg ons verbazend over nieuwe types auto's en wegen die opeens anders liepen.
Thuisgekomen bleek het huis flink koud te zijn. K. ging direct een vriendin een knuffel geven, ik mocht mijn bed in en M. had de eer om op de verwarmingsmonteur te wachten. Om deze te bereiken bleken we een 0900 nummer te moeten bellen en dat was niet mogelijk met de Nl zakelijke telefoon. Mijn ouders werden dus uit bed gebeld met het verzoek om aan de monteur te vragen om ons te bellen op het 06 nummer.
€300 verder voor een nieuwe kamerthermostaat en de temperatuur kon weer oplopen.
In de loop van de middag hebben we een bezoek gebracht aan mijn ouders waar ook zuslief met man en kinderen langs wipte. Na een lekkere prak zuurkool met echte worst keerde we huiswaarts. Onderweg werd bij Petra nog even een nieuwe telefoon opgehaald. We waren een beetje moe....

Maandagmorgen moesten er al vroeg wat zakelijke dingen geregeld worden waarna we naar Rotterdam reden. Bij Setpoint van Jannie en Michiel weer een warm onthaal en enige uren later na menige bakkie koffie was M. zijn kledingkast weer aangevuld.
Von en Gilles zijn deze week ook vanuit Spanje overgevlogen en zaten samen met Moon en Ruud al een aantal uren met K. te beppen. K. verdween weer naar een andere vriendin en wij loste hem af om daar gezellig de rest van de namiddag en avond door te brengen.
Ook Ellen wipte nog even samen met Lulu langs en kon direct de nieuwe Ipad in ontvangst nemen.

Dinsdagmorgen zaten we gedrieën alweer om acht uur op de tandartsstoel, ook bij de tandarts een warm onthaal en zonder gaatjes stonden we even later weer buiten. Dit was duidelijk een dagje van dokters want hierna was mijn jaarlijkse APK aan de beurt. Tussen de aansluitende afspraak bij de oncoloog zat zo veel tijd dat we besloten terug naar huis te rijden om daar te lunchen.
Sinds maandag scheen de zon heerlijk, de temperatuur in de auto gaf een buitenlucht van 12 graden aan. In Florida zouden ze een muts opzetten hier zagen we in bikini zonnende mensen op de terrassen in Midden Delfland.
Apk stempel werd afgegeven en de onco stelde 's middags voor om vanaf het najaar nog twee jaar zoladex te gaan gebruiken in combi met een aromotaseremmer. Geen zin bij terugkomst in weer een wisselende hormoonhuishouding heb ik hem medegedeeld dat ik me eigenlijk voorgenomen had om de laatste pillen eind juli in zee te kiepen. Hij begreep mijn motivatie, eigen keus.
In september ga ik nog een keer na hem terug om te kijken wat de medicijnen met mijn botdichtheid hebben gedaan en dan mag ik me jaarlijks voor controle gaan vervoegen op de mammapolie. Boek gesloten.
Via de kaasboer op de markt in Bergschenhoek , die zich nog wist te herinneren dat de flinke lading kaas meegenomen werd naar de States reden we naar Mandy om daar voor haar verjaardag in een gezellige volle kamer te belanden. Ook hier mochten we 's avonds weer meeeten.

Woensdag morgen is het tijd voor de kapper, eindelijk weer een het gevoel dat mijn haar goed geknipt is, kleurtje erin en ik voel me weer een heel ander mens. M. gaat in de tussen tijd samen met zijn zus zijn moeder met een bezoek verrassen.
's Middags struin ik heerlijk in m'n eentje door de Oosterhof om door M. weer opgepikt te worden. De buit is nihil, lange broeken zullen de komende maanden toch niet gedragen worden en korte broeken zijn nog schaars in de winkels aanwezig. Lekker goedkoop zullen we maar denken.
Mooi op tijd zijn we thuis waarop M. besluit toch de hogedrukspuit maar over de voorstraat en tuin te halen. De tegels lijken wel groen en wat er af is is er maar alvast af. Ik ga even gedag zeggen bij de buuf.
's Avonds was het plan om bij de "oude" buuf langs te gaan maar van haar man horen we dat ze even haar zinnen bij een film in de lounge aan het verzetten is. De rest van de avond zijn onze gedachten bij het gesprek wat we met hem voeren en is het fijn om gewoon een aantal uren stil op onze eigen bank te zitten.

22 maart, de verjaardag van mijn moeder, 76 jaar jong.
Met dank aan de benenwagen, het tram- en metrostelsel bereik ik mijn ouders terwijl M. en K. naar Rijswijk gaan om theorie examen voor auto en motorrijbewijs te gaan doen. Jammer genoeg blijkt later de uitslag hier niet het vermelden waard.
's Avonds eten we met de hele familie bij een tapas restaurant in Nieuwerkerk.

Begin van de week hebben we al aan de karretjes in de supermarkt lopen trekken er niet bij nadenkend dat er een muntje in moet. Ook stonden we heel schaapachtig te wachten totdat de cassiere begint met het inpakken van de boodschappen. Niet dus...
Eind van de week zijn we weer ingeburgerd als we door de AH lopen voor de NL boodschappen die de koffers mogen bevolken.
U houdt zo te zien nogal van drop zegt de cassiere lachend bij het aanzien van de enorme partij. Als ze hoort dat we met deze voorraad de laatste vier en een halve maand door hopen te komen begrijpt ze de hoeveelheid.
In de loop van de middag pakken we de bus en tram naar Rotterdam. Het parkeren in het centrum is bijna even duur als een week parkeren op het vliegveld in Jax en en het openbaar vervoer bied de vrijheid om wat te drinken.
We struinen het centrum door waarbij het opvalt dat tegenwoordig op elke hoek wel een Only zit. Bij Vapiano eten we een pizza om even later nog een tijdje in het zonnetje op het volle terras bij Staal te zitten. Wat boffen we met het heerlijke weer deze week.
Om iets tegen zessen lopen we naar the Irish pub Murphys waar deze avond oude en huidige collega's van M uit verschillende delen van het land zich verzamelen. Wat een hartelijkheid van collega's wat vooral M. de laatste maanden zo gemist heeft. Oude tijden herleven voor hem en leuke en minder leuke verhalen passeren de revue. Murphys wordt het in loop van de avond onder aanvoering van de spelende band steeds drukker. Tegen twaalven is er bijna niet meer met elkaar te praten en nemen we afscheid van de laatste nog aanwezige collega's. Annemieke en Jim zijn zo lief om ons thuis te brengen.

Dit zijn we duidelijk niet meer gewend, ondanks dat er bij mij geen druppel drank is ingegaan word ik zaterdag met een duffe kop wakker.
M. rijd weer naar het centum van Rotterdam om de vermaakte kleding op te halen en direct bij de Hema voor ruim vier maanden koffiepads in te slaan.
In de namiddag brengt hij me naar Kralingen waar een reunie met oude klasgenoten van mijn middelbare school het Caland plaatsvindt. De afgelopen maanden zij via een facebookgroep verschillende mensen die in dezelfde periode op school hebben gezeten gevonden. De organisatoren waren zo lief om bij het plannen van de datum rekening te houden met onze week NL.
Het was super om na ruim 25 jaar mensen terug te zien. Ingrid met wie ik twee buitenlandse fietsvakantie's beleefde waarna het contact verwaterde en Joyce waarbij ik vroeger in tussen uren regelmatig een tosti ging eten.
Om tien uur moest ik hier ook weer afscheid nemen, M. had intussen thuis de koffers alweer ingepakt en kwam me halen. Na een jaar niet in een schakel auto gereden te hebben reed ik liever niet in de onbekende huurauto.

En zo kwam voor de mannen zondagmorgen om zes uur alweer een einde aan het weekje NL. Toen ze de straat uitreden heb ik me nog even omgedraaid om vervolgens toch maar te beginnen met het een jaar dicht gezeten huis te stofzuigen en van roet te ontdoen. Stoffig wordt het binnen bijna niet maar het valt wel op dat er een zwarte laag op liggende delen zit vastgekoekt. In augustus zit het er vast nog dus ga ik er met grote slagen doorheen.
Ik realiseer me dat ik in Jax zonder al die trappen zo veel minder werk heb, de extra kilo's zullen er vast door al het geloop in het najaar weer afvliegen.
In de namiddag loop ik de Harreweg af al genietend van de fietsers en jonge lammetjes. Bij Ineke in de tuin drinken we wat en maken wat laatste afspraken. 's Avonds mag ik hier meeeten en val met mijn neus in de boter omdat er raapstelen op het menu staan, een groente die ik in de VS nog niet tegen ben gekomen en zo bij het voorjaar hoort.
Piet brengt me in het donker ( en zonder jas in de kou) naar huis.

Maandag krijgt het sanitair nog even een beurt, pak ook ik mijn grotendeels lege koffer in waarna pa me op komt halen. Via het winkelcentrum waar de laatste boodschapjes worden gehaald rijden we naar het huis van mijn ouders om daar voor de laatste keer mee te eten (witlof een groente die ook slecht verkrijgbaar is). Nadat ik ook mijn zus nog even gedag ben gaan zeggen krijgen mijn ouders een laatste knuffel. Over vier en een halve maand zijn we definitief terug.
Thuis loop ik het huis nog even van boven naar beneden na om er zeker van te zijn dat ik nergens iets aan heb laten staan, alles is in orde nu alleen nog een paar uur slapen totdat om kwart voor zes de wekker en telefoon zal gaan en Ineke met Piet iets later voor de deur zal staan.

Piet brengt ons dinsdagmorgen naar de achterzijde van CS Rotterdam waar we met de fyria binnen een half uur op Schiphol staan. Er zijn wegwerkzaamheden bij Hazerswoude en dit is wel zo rustig.
De gehele reis loopt erg voorspoedig. Buiten een naast ons op de bank opgerold slapende Charles Groenehuizen valt er weinig over de vlucht naar Washington te melden. We hebben maar geen foto voor de Prive van hem gemaakt.
Omdat de laatste twee bezoekers of net hun vlucht hebben gehaald of een nachtje op Washington mochten verblijven hebben we besloten om de wachtrijen voor immigration middels de rolstoel truck te omzeilen. Op Amsterdam heb ik zonder aan te moeten geven wat er aan de hand is een rolstoel aangevraagd waarin Ineke vrijwillig na het verlaten van het vliegtuig plaats neemt.
Vandaag blijkt er totaal geen sprake te zijn van een rij maar worden we toch door de aardige man die de stoel voorduwt snel langs immigration geloodst, geholpen met het doorzetten van de koffer en via verschillende liften voor de gate afgezet waar we ruim op tijd aankomen.
Als we zeker weten dat de goede man vertrokken is lopen we rustig naar een koffiepunt om zo de laatste twee wachturen door te komen.
Voor de gate komen we in gesprek met een Nederlandse vrouw die in Starcke, wat ten westen ligt van Jax, voor de derde keer een correspondentievriend op deatd row (dode cel) gaat bezoeken. Ze gaat twee weken in de omgeving van de gevangenis verblijven om drie keer de man te mogen bezoeken. Ze verteld via een advertentie in het blad onkruid met de man in contact te zijn gekomen en niet de enige Nederlandse vrouw te zijn die dit jaarlijks doet. Fascinerend !
M. brengt ons het laatste stukje naar Jax. Van deur tot deur en het is 19 uur later. Het voelt goed om weer hier te zijn.
Ien haar vakantie kan beginnen !

Car