Vanaf de zomer 2010 wonen wij als gezin twee jaar in Jacksonville. (Florida)

Via dit blog willen wij vrienden,bekenden en andere geinteresseerde van onze belevenissen naar en in Jacksonville op de hoogte houden.

Wij vinden het leuk als volgers zich melden via Friend Connect of een berichtje achterlaten.

Marcel, Carla & Kevin

zondag 22 januari 2012

Met Mariet naar Orlando

Vrijdagmorgen reed ik al voor half acht de straat uit op weg naar Mariet die aan de west zijde van Jax woont. Mariet is in het bezit van een auto met gebruiksaanwijzing. Elke avond moet de accu, waarvoor ze nog geen vervanging hebben gevonden, worden bijgeladen zodat zij precies haar dagelijkse ritje naar haar werk kan maken. Gelukkig voor haar is de temperatuur momenteel nog niet zo hoog, (we mogen het momenteel met een graad of 22 doen), anders loopt ze tijdens de rit naar haar werk ook nog het risico dat de auto afslaat. Snelwegen worden dus vermeden. Omdat haar paspoort in Orlando verlengt moest worden had ik haar aangeboden om mee te gaan, konden we direct weer eens bijkletsen.
En zo reed ik dwars door de op dit tijdstip drukke binnenstad de 45 km naar het westen waarna we samen de 225 km naar het zuiden aflegde.
Ruim op tijd stonden we voor de deur van de UPS, het adres wat door de ambassade was opgegeven als deskundige op het gebied van het maken van foto's geschikt voor een Nederlands paspoort. Erg lachwekkend, de medewerker maakte met een gewone huis tuin en keuken camera een foto. Ik verbaas me erover dat dit goed gaat komen maar het blijkt als er later een raster aan te pas komt ook op deze wijze te werken.
Het consulaat ligt in Winterpark een buitenwijk van Orlando. We rijden alvast naar het gebouw en verwachten daar in de omgeving een kop koffie te kunnen scoren. Bij een bar wordt ons vertelt dat er geen koffie verkocht wordt dus op naar een volgens het bord Italiaanse pizzeria. Het blijkt een Italiaan zonder koffieapparaat. De enige optie, koffie bij een benzinepomp laten we aan ons voorbij gaan. Voor het consulaat stijken we neer op een bankje en brengt de meegebrachtte koelbox uitkomst.
Het consulaat is gevestigd in een modern gebouw, een kleine balie met een Nederlandse en Amerikaanse vlag laat zien waar we moeten zijn, bordjes ontbreken. Iets later dan de afgesproken tijd is Mariet aan de beurt, ze moet haar oude paspoort inleveren. De gehele papierwinkel zal volgens de medewerkster via Washington naar Nederland worden gezonden en na een drietal weken via het consulaat in Washington op haar huisadres worden bezorgt. Mocht er in de tussenliggende drie weken een noodzaak zijn om naar NL te reizen dan kan er eventueel na 48 uur een noodpaspoort worden verstrekt. Duimen dus maar dat er niets met haar flink op leeftijd zijnde moeder gebeurd.
Om half twee rijden we Orlando weer uit, op naar Blue Spring State Park.
In Orange city lunchen we bij Pier 16 een seafood restaurant.
De corn fritters die als extra onbeperkt worden aangevoerd hebben veel weg van oliebollen. Onverwacht lekker maar wel vullend zodat er nog een aantal ons toe blijven lachen als we weer vertrekken.
In het park is het gezellig druk, veelal oudere mensen lopen er rond en bekijken de manatees, vissen, allligators en vogels. In het park ontspringt de grootste spring die uitkomt in de St Johns River. In de spring heerst een constante temperatuur waardoor de Manatees hier in de winter maanden naar toekomen om van de 72 graden F (22.2 C) te genieten. In deze periode is het verboden om in dit park te zwemmen.
We lopen de boardwalk af en zien een tweetal duikers die een baby manatee observeren, we horen ze vertellen dat hij zijn moeder kwijt is.


Na een uurtje in de zon gelopen te hebben stappen we weer in de auto op weg naar Jax.
Onderweg blijkt het een stuk drukker te zijn dan vanmorgen, we komen zelfs in een file terecht. Elke keer valt het weer op dat als er hier een ongeluk gebeurd het direct echt heftig is. Niet zomaar een botsing maar flink van de weg af of direct maar over de kop.
Onderweg moet ik even stoppen, het uurtje wandelen in de zon heeft me soezig gemaakt. Tijd om in te dommelen krijg ik echter niet want Mariet die maar al te blij is dat ze haar Nederlandse vocabulaire zolang achter elkaar kan gebruiken praat aan een stuk door. Onbewust bewijst ze me een dienst :)
Na Mariet weer thuis afgezet te hebben rij ik om half acht de straat weer in. 550 km in mijn eentje op een dag gereden, dat is niet des Carla's. Normaal draag ik graag het stuur over aan man of zoon. Recordje verbroken !

Car

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk dat je langs komt op ons blog en de reactie's leest.
Nog leuker dat je zelf ook een reactie achterlaat !