Alabama Hills en Door naar Death Valley

We laten het hotel ontbijt voor wat het is. De ervaring tot nu toe is toch dat het al beschikbaar is weinig voorstelt. In Main St. halen we een broodje bij Erick Schat's Bakkerij, een van oorsprong Nederlandse bakker en zitten een tijdje in de zon op het terras.

Dan rijden we via de Hgw 395 verder richting Lone Pine.
Op de kruising van de 136 en 396 staat het informatiecentrum voor Death Vally en Alabama Hills.
In de Alabama Hills worden elk jaar nog ongeveer 50 western films opgenomen. Met een kaart rijden we voor een klein stukje terug Whitney Portal Road in. Vervolgens de onverharde Movie Rd in waar aan het eind een parkeerplaats is voor de trail to Arch.
M. besluit gezien het naar beneden lopende pad niet mee te gaan dus loop ik samen met K.
Mooi is het hier, elk moment verwacht je een cowboy om een hoek te zien komen.

Via een weg met rotsen genaamd Gary Cooper, Gene Autry en Randolph Scott rijden we terug. Je kan hier nog veel langer doorbrengen maar we willen Death Valley in.

We rijden langs een droog Owens Lake waarna er kilometers lang verspreid over het landschap Joshua Tree bomen te zien zijn.

Bij de naam Death Valley verwacht je een laagvlakte, zeker dit eerste stuk is niets van dat alles. De weg is weer flnk bochtig en daalt behoorlijk. Langs de weg zijn punten om eventueel radiator vloeistof bij te vullen en bijeen stijging van de weg wordt geadviseerd om de airco uit te zetten.
Fijn dat ze voor M. hier en daar vangrails hebben aangebracht. Ik hoor naast me een paar keer, het is dat ik al bijna 25 jaar getrouwd ben.......
Bij Stovepipe Wells begint het ook voor hem weer leuk te worden. We eten hier in de hitte onder een boom, de temperatuur is onderhand opgelopen naar 110 graden F (43,3 C), het in Lone Pine gekochte Subway broodje op en lopen de Mesquite Flat Sands Dunes op.

Vervolgens rijden we door naar de Salt Creek Trail en lopen de houten vlonder af. Water en visjes zijn in deze tijd van het jaar bijna geheel weg.
Doordat er een flinke warme fohn staat is het te doen maar na de trail zijn we blij dat de airco weer aan kan.

Het is drie uur en de Furnace Creek Ranch waar we vannacht slapen komt in zicht.
Ik heb ervoor gekozen om een hotelkamer te boeken ipv een cabin omdat de airco hier beter zou werken.
Je zou nu bij het zwembad kunnen gaan liggen of zelf sop de golfbaan kunnen gaan lopen maar dat kan volgende week ook nog (weliswaar een andere plaats, maar dat maakt niet uit)
Als de koffers op de kamer staan stappen we weer in de auto en rijden de Badwater Road op. Volgens de reisgids zou dit een onverharde weg te zijn, hij is echter inmiddels geasfalteerd. (speciaal voor M. want die keek me gisteren al bedenkelijk aan toen ik vertelde daar te willen rijden)
We rijden de onverharde weg naar Devils Golf Course toe een grote vlakte
van zoutrotsen geerodiseerd door wind en regen.

Hierna komt het Badwater Basin inzicht, met zijn 86 meter onder zeeniveau het laagste punt in de VS.

We rijden de weg weer terug om de eenrichtingsverkeers Artist Drive te rijden. Wederom prachtig, wat een kleuren. Dit hebben we in Europa nog nooit gezien.

In Furnace Creek eten we bij het hotel bij het 49'er Cafe, onverwachts goed voor een locatie waar zo weinig te kiezen valt.
Op de hotelkamer werk ik buiten in de schommelstoel in de namiddag hitte het blog bij en de mannen kijken voor de zoveelste keer naar Kill Bill.

Om half acht stappen we voor de laatste keer deze dag in de auto. 4 miles naar het Zabriskie Point waar we op een heuvel met zeker 100 andere mensen naar de zonsondergang kijken.

Morgen weer een dag.

Car