Na ruim 7 maanden even op en neer naar Nederland

Het was stil op ons blog, niet omdat we niets te vertellen hadden maar eenvoudigweg omdat er geen tijd was om te schrijven.
Nu hoog in de lucht, al weer boven Amerikaans grondgebied, zal ik proberen om weer even bij te bloggen.
Afgelopen week was het springbreak, de traditionele voorjaarsvakantie week waarin veel Amerikaanse jongeren compleet uit hun dak gaan. Voor ons was het tijd om na ruim 7 maanden weer even een bezoek aan familie en vrienden in Nederland te brengen.
Zaterdagmiddag zijn we naar Jax airport gereden, de drie koffers en handbagage paste net in de jeep.
Bij een valetparking bedrijf net voor de airport zetten we de auto neer, de medewerker brengt ons direct naar de vertrekhal. De auto blijft voor het bedrijf achter met de sleutel nog in de deur. Volgens de man geen probleem, hij is tenslotte zo terug. We vertrouwen er maar op.
De vlucht verloopt voorspoedig en om zeven uur zondagmorgen landen we op Schiphol waar we de huurauto ophalen.
Kort voor ons vertrek ben ik door een mede expatblogster Natasja (Washington) geïnformeerd over het feit dat we nu woonachtig in de VS btw vrij mogen shoppen in Nederland.
Omdat Marcel op dat moment denkt dat hij ook van de auto de btw terug kan krijgen (later begrijpen we dat deze vlieger niet op gaat omdat de auto niet uitgevoerd word), laat hij zijn Florida rijbewijs zien.
Voor de medewerker van het verhuur bedrijf is dit aanleiding om een Ford Mondeo met Duits kenteken ter beschikking te stellen. De rest van de week zijn we dus toeristen in eigen land.
De A4 blijkt in de tussentijd opgeleverd te zijn, en zo vroeg op de zondagmorgen rijden we super snel naar huis.
Daar treffen we een gezellig warm gestookt huis wat vol staat met tulpen, er is zelfs een voorjaarsplant als welkom voor de deur gezet. De koelkast is gevuld (heerlijk oude kaas !) en de zakken drop liggen op tafel. Het voelt direct erg goed om weer thuis te zijn en vanuit de keuken naar de net gesnoeide en opgeruimde tuin te kunnen kijken.
Kevin en ik duiken een paar uur ons bed in. In de loop van de middag komt Jaap langs om zijn Apple aanwinsten op te halen. Als hij weg is gaan we naar pa en ma waar de rest van de naaste familie ook al aanwezig is. Gezellig drinken we koffie met zelfgemaakte appeltaart. In de loop van de middag merk ik dat mijn voet rood en dik aan het worden is, een tijdens de vlucht met een blarenpleister afgeplakte blaar is aan het rommelen.
's Avonds genieten we van ma's soep, kip met rijst salade en pa's sate.
Dood moe gaan we niet al te laat naar huis.

Maandag is Marcel al weer vroeg op pad, de Nissan moet ivm een terugroepactie terug naar de garage.
Als hij thuis komt gaan we eerst bij ons buuf gedag zeggen, het voelt erg vreemd dat de schuur en tuin van onze buurtjes helemaal klaar is en de buurman er niet meer rond zal lopen.
Om elf uur rijden we naar het centrum van Rotterdam waar Kevin af heeft gesproken om Lara te ontmoeten. Wij duiken de koopgoot in, waar het shoppen begint.  Het valt ons op dat het centrum van Rotterdam vol met kauwgom ligt. Om 12 uur belanden we bij Setpoint waar M. een afspraak heeft met Jenny die hem na een bak kofie en even bijpraten weer goed weet te helpen, met drie kostuums en negen overhemden verlaten we enige uren later weer de zaak.
We scoren een Brammetje op het Binnenwegplein en racen weer terug naar huis om daar de eerste hoek van de keuken van tasjes te voorzien.
's Avonds eten we de eerste hachee met rode kool van dit jaar bij Ruud & Monique (de W) en praten we daar gezellig bij.

Dinsdagmorgen zitten we alle drie alweer om acht op op de stoel van de tandarts, zal je altijd zien nooit een gaatje dit keer mag M. later in de week nog een keer terug komen.
Hierna door naar het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft voor mijn jaarlijkse APK controle, de pletmachine en echo staan weer op het programma. Voor die laatste moet ik ondanks dat hij door de oncoloog is voorgeschreven zoals elk jaar weer even strijden en hierdoor vergeet ik helemaal te vragen of de uitslag goed is. Ik maak me er niet zo druk om want mijn voorgevoel wat ook later die week bevestigd word is goed.
We rijden naar Bergschenhoek waar we in het dorp een heerlijke paasstol, twee kilo ingesealse kaas om mee naar de VS te nemen, haringen en verse witte broodjes scoren.
Bij Mandy thuis staat de tafel al gedekt en lunchen we. Mijn voet is sinds de aankomst alleen maar dikker geworden, ik ben blij dat ik mijn Uggs bij me heb want in normale schoenen past hij niet meer.
De buuf van Mandy ziet mijn voet en adviseerd om er toch maar mee langs de dokter te gaan. Zelf denk ik dat het wondroos is, zij geeft aan dat het ook trombose kan zijn en dan zou vliegen volgende week wel eens een probleem kunnen worden.
De geplande kappersafspraak bel ik noodgedwongen af en we rijden terug naar huis om daar de huisarts te bezoeken. Die stelt vast dat het wondroos is en geeft een penicilline kuur mee. Om trombose uit te sluiten moet ik ook nog even gaan bloedprikken.
Vervolgens gaan we weer naar de andere zijde van Rotterdam naar mijn zus en zwager waar de pan Kip Duizenberg al staat te wachten. Als we later naar huis rijden besluiten we ook nog even bij Moon en Ruud gedag te gaan zeggen. Je kan wel zeggen dat de tijd optimaal word benut.

Woensdag rijd Marcel naar Nieuwegein om daar een erg gezellig sociaal dagje door te brengen met zijn Nederlandse collega's. Tussen neus en lippen door krijgt hij het cadeau voor zijn 10 jarige jubileum, wat enige maanden geleden heeft plaatsgevonden, een mooi horloge in zijn handen gedrukt.
Ik klep als vanouds uren bij met Ineke en voordat ik het weet is het half vier en moet ik rennen om nog op tijd bloed te laten prikken.
Samen gaan we 's avonds naar Sam en Ria waar we verrast worden met de tweede pan hachee met rode kool deze week. Ook deze pan is weer voortreffelijk en hier proef je ook weer dat er aandacht en geduld in de pan zit. Onder het genot van een wijntje want vanavond kunnen we lopend naar huis praten we gezellig bij en zelfs Kevin die heel de week alleen op pad is voegt zich later op de avond nog even bij ons.

Donderdag mogen we voor de uitslag en bespreking van medicijnen nog even langs het ziekenhuis. Hier krijg ik inderdaad te horen dat alles goed is en in overleg met de dokter besluit ik dat ik de September controle over ga slaan en niet het hele circus in de VS op ga starten. Vanwege keuze's die ik in het verleden heb gemaakt om te stoppen met de zoladex moet ik nog officieel nog 14 maanden tamoxifen slikken en kan ik de  laatste strip volgend jaar in Jax in zee gooien. Hierna kan ik stoppen met de medicatie en word het weer spannend of de borstkanker ook zonder de tamoxifen niet meer terugkomt.
De meegenomen routeplanner blijkt niet goed meer te werken, de batterij doet waarschijnlijk door het lange niet gebruiken raar. Hierdoor rijden we kris kras door Den Haag op zoek naar het adres van de belastingadviseur die dit jaar zal helpen met de gecombineerde Nederlandse/VS aangifte. Normaal vullen we hem altijd zelf in en helpen ook nog een paar andere mensen om ons heen, dit jaar is het echter allemaal iets ingewikkelder.
Een bezoek aan een benzinepomp en politiebureau brengt geen uitkomst. Uiteindelijk helpt een onbeveiligde wifi verbinding ons om de juiste route te vinden en komen we ruim over de afgesproken tijd op onze afspraak aan.
's Avonds rijden we naar Alpen aan de Rijn waar het eten alweer klaar staat bij Ed, Muriel & Pepijn.

Vrijdagmorgen heeft M. eerst zijn tweede tandarts zitting, vervolgens gaan we koffie drinken bij pa en ma.
Om een uur staat de lunch bij Petra en Richard klaar en kunnen we kleine Tristan bewonderen die in oktober is geboren.
In de file rijden we eind van de middag terug naar huis om K. op te halen om vervolgens weer in de randstad optocht naar Moon en Ruud te rijden. Hier zijn ook Ellen en Lulu en Von aanwezig die een weekje uit Spanje is overgekomen. Later komen Ron & Yvon ook binnen en eten we gezamenlijk linzensoep en diverse lekkere buffetgerechten. Wederom een gezellige avond.
Op de terugweg zetten we Kevin en Lara in Rotterdam af, die gaan met Britt nog een nachtje stappen en rijden we vervolgens in een alcoholcontrole bij het Sparta stadion. Gelukkig heeft Marcel het bij een whiskey gehouden en mogen we met onze auto met Duits kenteken direct weer doorrijden. Vreemd, papieren zijn verder niet nodig.

Ik begin oververmoeid te raken en als slagroom op de taart slaap ik die nacht ook nog eens niet.
Gelukkig hebben we zaterdag bewust niets afgesproken en bezoeken we de Albert Heyn (wat een smalle paden en een gestreste mensen voor de kassa), 23 kilo boodschappen is de buit die mee terug mag naar de VS. Nu komt de premier status van M. waardoor hij een extra koffer mag vervoeren goed uit. Bij Bram scoren we een kroket die we rustig op een bankje opeten in het voor ons zo vertrouwde winkelcentrum.
De koffers worden ingepakt en 's avonds halen we wat bij de patatzaak. Na zoveel maanden is zelfs een fricandel speciaal een delicatesse.
's Avonds beppen we even live bij met John en Els.

Zondagmorgen gaat voor Marcel en Kevin alweer vroeg de wekker, met de huurauto rijden ze samen naar Schiphol om om elf uur Nederlandse bodem alweer te verlaten.
Ik slaap eens even uit en rij vervolgens samen met Elia naar Moon & Ruud zodat we gezamenlijk naar Austerlitz kunnen rijden waar Mandy vandaag haar 50ste verjaardag mag vieren.
Een hele geslaagde middag volgt, Mandy loopt glunderend rond. Ik tref daar weer mijn zus, zwager en kids en verschillende vriendinnen waarmee even live bijgekletst kan worden.
's Avonds duik ik tijdig mijn bed in.

Maandagmorgen rij ik naar Brielle wat ik maanden geleden al heb afgesproken met Ellen. Zoals gepland even een dagje voor mezelf, heerlijk onderuit op de behandeltafel van Ellen die er alle tijd voor neemt. Dank El, het was heerlijk.
Ook hier weer gezellig bijkletsen, samen op de fiets den Briel in en 's avonds heerlijk vis gegeten samen met Simon en Lulu. Om negen uur neem ik daar afscheid en rij naar huis om daar mijn spullen in de auto te laden. Na 28 jaar ga ik weer een paar dagen bij mijn ouders slapen.

Dinsdag is de verjaardag van mijn ma, 75 jaren jong is ze geworden. Met mijn vader ga ik 's morgens gebak halen op de Hesseplaats en verder verloopt de dag met koffie drinken en beppen met mijn oom en tante die in de loop van de middag komen. Als verrassing voor haar oude tante komt Elia ook nog even feliciteren.
In de loop van de middag bel ik toch nog maar even de huisarts voor de uitslag van de gemeten bloedwaarde, daar krijg ik te horen dat die veel te hoog is. Hij wil me morgenochtend vroeg op het spreekuur zien om trombose nogmaals uit te sluiten.
Marcel krijgt in de VS te horen dat de autoverzekeraar, ruim een week na het accepteren van de quote, een toeslag wil gaan berekenen van 800 dollar per half jaar i.v.m. het korter dan drie jaar in het bezit hebben van de Florida rijbewijzen. Hij regelt dat de verzekering word geroyeerd, binnen 14 dagen zou de reeds betaalde premie moeten zijn teruggestort.. De premie zou nu nog hoger worden dan de huidige verzekering dus word er maar weer gebeld met het verzekeringskantoor wat ook zo snel als dikke..... is. We hebben echter weinig keus want vanaf zondag zijn de auto's niet meer verzekerd.
We blijven dit soort praktijken hier maar niet snappen.

Woensdagmorgen dus niet uitslapen zoals gehoopt maar weer in optocht naar de andere zijde van de stad om vroeg op het spreekuur van de huisarts te verschijnen. Hij stuurt me door naar het Vlietland Ziekenhuis om nog even een echo van mijn been te maken. Hij wil geen enkel risico op een longembolie lopen.
Dat verloopt allemaal voorspoedig en ik krijg te horen dat het toch echt wondroos moet zijn, trombose word uitgesloten.
Netjes op tijd zit ik om elf uur bij de kapper waar Ineke nog even langs komt om een nieuw bankpasje voor haar dochter die in Texas studeerd af te geven. Kan ik mooi in de VS op de post doen.
Via de Plusmarkt waar ik nog even vers brood en lekker beleg haal naar huis waar ik met Mechi samen lunch. Samen werken we even het huis van boven naar beneden door zodat het weer gereed is voor de volgende keer. John komt ook nog even gedag zeggen en om half zes zet ik Mechi buiten, gooi de laatste spullen in de auto en race de straat uit. Pa en Ma zitten al klaar met het avondeten.
Bij Wim en Mirjam geef ik mijn autosleutels weer af en dan is het na nog een paar uur op de bank bij pa en ma tijd om naar bed te gaan.

Om half zes gaat donderdagmorgen de wekker, via het huis van Mandy rijd Pa ons naar Schiphol waar we netjes op tijd worden afgeleverd. Mandy plant ik in de vertrek hal neer om zelf naar de tax refund balie op zoek te gaan.
Voor dat we het weten zitten we als eerste in het vliegtuig, de medewerkster van de incheckbalie heeft de middelste van drie stoelen geblokkeerd zodat we over wat extra ruimte beschikken tijdens de vlucht. Ruim acht uur later landen we op Washington. Mandy heeft een invalide status gekregen, hierdoor word ze in Washington in een rolstoel gepland en door een aardige heer worden we langs alle rijen geloodst en met onze koffers geholpen. Scheelt haar zeker een uur op haar benen staan. Ik hobbel er dankbaar achteraan. Bij de douane krijg ik nog even een grote mond van de medewerker als ik namens Mandy die nog steeds in de rolstoel zit antwoord geef, had ik dit echter niet gedaan dan had de goede man mijn zorgvuldig ingevulde I94 verscheurd. Elke keer valt het weer op hoe intimiderend de medewerkers op Washington airport zich voordoen.
Het eerste gedeelte van de vlucht is boven verwachting goed verlopen, Mandy heeft met pijnstillers de pijn onder controle weten te houden.
Het laatste traject naar Jax word weer afgelegd met een erg klein en laag vliegtuig. Mandy krijgt door de onconfortabele zit last van haar rug maar gelukkig weten we de reis met wat praten als afleiding goed door te komen.
Op de airport staan de heren al met twee auto's te wachten. Marcel rijd Mandy zoals maanden geleden al beloofd met wapperende haren in de Thunderbird naar ons huis ik mag met Kevin mee in de Jeep.
Geheel tegen de verwachting is het toch nog gelukt, Mandy is in Jacksonville !

Cat