Zodra er ontbeten is wordt het zadel drooggemaakt en gaan we nog een laatste rondje kris kras door Jax. Natte kont tot gevolg maar dat droogt zo met deze temperaturen.
We rijden nog even bij de eerste condo langs en hebben daar een leuk gesprek met een man die onlangs op het complex een condo heeft aangekocht. Volgens hem is het de tijd om te kopen. Zijn drie kamer condo deed oorspronkelijk meer dan $224.000 en heeft hij een jaar geleden voor $ 97.000 kunnen kopen. Daarbij een gemiddelde jaartemperatuur van 72F, en hem zagen ze niet meer in het noorden.
De motor wordt ingeleverd en wij rijden terug naar het motel om daar in de zon te gaan zitten. Mede door de gezellige binnentuin lokt dat maar dan het zanderige strand.
Ik hoor een paar locals over het opnieuw opengaan van de Sanddollar, vorig jaar is daar brand geweest en op het moment dat wij in augustus vertrokken was het nog niet heropend. We besluiten de veerboot naar de overzijde te nemen om bij de Sanddollar te lunchen en nog een tijdje buiten op het terras te zitten.
De dame die ons ontvangt zou ik direct ontslaan, dat ze slecht loopt is geen probleem maar dat ze ons het liefst mogelijk zo dicht mogelijk bij de ontvangst balie wil hebben vindt ik minder.
Ze zucht eens als we aangeven dat we buiten in de zon willen zitten, en ja wel in het gedeelte wat niet overdekt is. Ik leg haar uit dat we morgen weer terug naar Europa vliegen en vandaag van de laatste zon willen genieten. Er kan zowaar een glimlach af. De crabsoep is nog even lekker als voorheen.

Via Heckser Drive rijden we terug naar het hotel waar M. zijn hoofd nog even op het kussen legt.
Tegen de avond is het tijd om naar de Westzijde waar Mariet en Martin wonen te rijden, 50 km is hier tenslotte niets. Het adres van Mariet hebben we de afgelopen weken mogen gebruiken om de bestellingen naar toe te sturen. Het enige wat we voor ons zelf besteld hebben een paar favoriete vrijetijdsschoenen zijn nog niet gearriveerd en komen pas aan als wij de volgende dag al op het vliegveld staan.
Die arme Martin die doet me nog eens iets, wij kwamen langs dus heeft hij van Mariet het huis weer grondig op moeten opruimen.
Na even thuis bijgekletst te hebben rijden we naar het huis wat Mariet en Martin op het oog hebben om aan te kopen. Het is een forclosure (nu in handen van de bank) waar heel wat van te maken is. Mariet is aan het afwachten of haar creditrating voldoende is om over te gaan tot kopen.
Ik had Mariet graag meegenomen naar een restaurant waar ze nog niet eerder was geweest, we besluiten echter omdat Martin die gewend is om op zn Amerikaans uit eten te gaan (eten en weer weg) naar Longhorn te gaan waar we weten dat de steaks gewoon goed zijn.
We moeten om negen uur weer thuis zijn want Martin moet die avond werken.

Woensdagmorgen, tijd om in te pakken. M. ontdoet alle pakjes van zakjes, labels en doosjes en pakken de koffers in. We pakken na het ontbijt op het terras de laatste uren zon mee en checken netjes om 11 uur uit.
Al onderweg naar het vliegveld realiseren we ons dat we beter nog even langs de bank kunnen rijden om de dollarrekening nog even aan te vullen.
De auto mag leeg teruggebracht worden maar door de extra kilometers moet er toch nog even getankt worden.
Vlak bij het vliegveld zit ook nog een groot winkelcentrum, daar schieten we nog even de Best Buy in, met de voucher die ik nog had kon er voor een bijna te verwaarlozen bedrag nog een nieuwe memory kaart in de camera.

Jax, het was fantastisch we hebben met een heel goed gevoel dit stuk af kunnen sluiten en gaan terug naar huis. Gelukkig op dat moment nog niet wetende wat ons de komende maanden te wachten zou komen te staan.

Car

Met bakken uit de hemel

Kwart over zes sluipt M. de kamer uit, hij heeft zich verheugd op een rondje strand, Beach en Atlantic. Op dit tijdstip heb je de weg voor je alleen en kan je ook nog eens een zonsopgang meepakken.
Ik gun het hem graag en draai me nog een keer om.
Na het ontbijt rijden we naar Five Points, een historisch stukje centraal Jax. Bij de Starbucks die leuk op een hoek ligt pikken we buiten op het terras de laatste strepen zon mee van vandaag.
Als we door Riverside/Avondale tuffen voelen we de eerste druppels. We schuilen een uurtje onder de poort van een appartementen complex want het komt werkelijk met bakken tegelijkertijd uit de hemel, een douche is er niets bij.
Eenmaal droog pakken we de kortste weg terug naar het motel. Onderweg schuilen we nog twee keer, de spijkerbroeken en schoenen zijn echter snel doorweekt en we besluiten maar door te rijden. Toch wel onhandig een helm zonder vizier (huurmotor = verplichting helm) door onze brillen zien we weinig meer.
Wess de beheerder moet lachen als hij ons als twee verzopen katten aan ziet komen, echt koud hebben we het echter niet dankzij de leren jassen die we bij ons hebben.
Weer droog gaan we bij Poe's tavern wat drinken, daar overvalt een vermoeidheid ons dus tijd om een uurtje de luiken dicht te doen.
Van Wess lenen we twee paraplu's want de regen houd aan en daarmee lopen we naar een niet uitziende pizza tent die erg lekkere pizza's moet hebben. Zo'n zaak waar vooral afgehaald wordt me twee tafeltjes, inderdaad zijn de pizza's erg smakelijk.
Een dame vergezeld door haar niet spraakzame man komt daar met stoom uit haar oren de zaak binnen, de pizza die ze op was komen halen was volgens haar niet goed en nu stierf ze van de honger......de honger was echt heel erg. Ze bleef maar door ratelen terwijl de eigenaar haar al lang had laten weten dat hij haar graag happy de deur uit wilde laten gaan en hij een nieuwe zou laten maken als ze maar aangaf wat ze er dan op wilde.
Hij bood haar wat te drinken aan omdat ze 12 minuten moest wachten en ze streek neer aan de bar. En daar vond ze het gezellig. De pizza was al lang en breed klaar en lag af te koelen in de doos en mevrouw genoot nog lang van haar gratis verkregen wijntje. Oh wat had ze een honger, waarschijnlijk is de honger van morgen ook alvast gestild :)
In zo'n vakantie periode dat we elke dag uit eten gaan hebben wij hier naast de grote porties van het hoodgerecht geen trek meer in een voorgerecht of toetje.
Menige Amerikaan pakt het anders aan. Die laat terwijl hij nog aan het eten is de helft of zelfs nog meer van zn hoofdgerecht in een box doen zodat er nog een voorgerecht en toetje in kan.
Voor een restaurant omzet verhogend en koken de volgende dag is niet nodig. Aan die Europeanen die de gewenste 20% tip best wel veel blijven vinden zullen ze het niet verdienen.
Eenmaal weer terug in het motel komt het weer met bakken tegelijk uit de hemel.

Car

192 km in de rondte

Zaterdagmorgen, Om half 10 staan we weer bij de Harley om de voor dit weekend gehuurde motor op te halen. Wat een decadentie, de huurauto laten we hier twee dagen staan.
Bij de dealer is het een drukte van jewelste, er vindt een rit voor het goede doel plaats. Omdat hij over de Dames Point Bridge gaat ( wij noemen hem de Judith brug omdat hij naar haar huis gaat) waar een cruise boot onderdoor kan hebben "we" besloten om niet mee te rijden. Veel te hoog volgens M.
Een blouse die naar deze vestiging toegestuurd zou worden was niet opgestuurd dus rijden we eerst naar Orange Park aan de westzijde van Jax. Hier ook direct bij de BWM dealer (welcome to the other side) een poging gedaan om een nieuw vizier voor Ruud te bemachtigen wat overigens ivm de andere keuring in de VS niet gelukt is.
Via de bug bij Green Cove Springs rijden we weer naar het noorden. De expansiedrift van Jacksonville zie je onderweg maar voort gaan. Steeds meer bos moet wijken voor nieuwe overigens ook van palmbomen en veel groen voorziene woonwijken.
In Fruit Cove vallen we met onze neus in de boter, er vindt een grote classic car show plaats.

 Florida en NL gecombineerd

Ford T Bird uit 1957

Een goede reden om benen en billen even rust te geven, ben wat blij dat onze eigen motor comfortabeler en ruimer zit en zwaarder is waardoor hij minder trilt. Ben bang dat M. anders meestal alleen op pad zou mogen.
Op weer naar het zuiden, we hebben een haat liefde verhouding met St. Augustine wat naar mijn mening veel te gemaakt en toeristisch is maar willen via de A1A langs de kust terugrijden.

 tja en waar laat je dan je parkeerkaartje 

 Net geopende vestiging van Adamec in St. Augustine

Het centrum van St. Augustine is beloopbaar en niet veel groter dan Madurodam, toch rijden er treintjes vol toeristen rond.

Bij Barbara Jeans waar je heerlijke pot roast kan eten weten we buiten op het terras met uitzicht op de intercoastal een tafeltje te bemachtigen.
Prima restaurant wat ook weer overvol is. Hier moet je je alleen niet op laten jagen anders sta je binnen de kortste keren weer buiten en zit er een ander aan je tafeltje. Dit keer lukt het ze niet en genieten we van de hete avondzon.

Car

Shoppen

Donderdagmorgen zijn we eerst een kijkje gaan nemen bij ons voormalige huis. Het gras was netjes gemaaid. De oude nu verlepte plantjes van vorig jaar stonden er nog.
Daar hebben we aangebeld, de nieuwe bewoonster herkende ons.
We hadden aan de buren gevraagd om ons adres aan de nieuwe bewoners door te geven voor het geval de post niet doorgezonden zou worden....ondanks de toezegging was dit volgens haar niet gebeurd. Alles wat volgens haar niet voor de vuilnisbak bestemd was heeft ze onbestelbaar retour gezonden. Ook nu weer de toezegging dat mocht er nog iets komen dat ze het in zal scannen of door zal sturen. We zullen zien.
Verder was er geen buur te zien alleen was zichtbaar dat opa met de honden nog leefde, zijn stoel en schoenen stonden leeg bij de ingang van zijn garage.
De rest van de dag is besteed aan "shopwerk" met tussendoor een paar uren zon zitten.
Bij de Harley dealer werden we met een hug begroet. Voor het weekend als toetje een motor gehuurd.
Het is lastig kiezen welke restaurants onze favoriet waren maar s' avonds is TacoLu aan de beurt, op een nieuwe grotere locatie maar nog even druk.
De restaurants in Nederland zouden willen dat mensen met alle liefde buiten een uur op een bankje wachten totdat er een tafeltje vrij is.
Echt ze hangen met de benen buiten.

Vrijdag in de loop van de ochtend naar Jacksonville University. De transcripts die K. besteld had ophalen.
Het stapeltje verzegelde transcrips die we vorig jaar meegenomen hadden was bijna op, ze hebben tot nu toe goed hun werk tbv het aanvragen van vrijstellingen voor vakken gedaan.
Daar aangekomen kregen we eerst het verhaal dat studenten ze persoonlijk op moesten halen. Het kwartje, we komen uit Nederland, zoon heeft gebeld en het zou klaar liggen viel niet meteen.
Toen op de automatisch piloot verteld werd dat er altijd een aanvraagformulier per FAX moest worden ingediend waarop wij antwoorden dat onze zoon ook al telefonisch had verteld dat een fax zo oldfasion was en hij een email had gestuurd viel het kwartje. Fax oldfasion oh ja !
Na een kwartiertje zoeken kwam de enveloppe die dus inderdaad klaar lag boven water.
Om de reis toch nog een iets zakelijk karakter te geven, we hebben tenslotte voor de laatste keer op het werkvisum gereisd, is M. naar kantoor gereden om daar een aantal mensen even gedag te gaan zeggen.
Ik had bij Lilly's de gezellige koffietent op Atlantic Beach een lunch afspraak met Miwa een van de Japanse dames.
Van het groepje dames die de laatste maanden wekelijks bij elkaar kwam is Miwa als enigste nog in de stad. Zij heeft ook de afgelopen maanden contact gehouden.
Na een paar uur bijgekletst te hebben ben ik weer naar het motel gelopen (heerlijk dat je in deze buurt zonder gevaar voor eigen leven kan lopen) en arriveerde M. ook al snel. Korte broek weer aan en op naar St. Johns Towncenter waar nog wat "bestellingen" opgehaald moesten worden.
's Avonds zijn we bij Nick the Greek giros gaan eten. Voorheen was dit een simpel afhaalloket maar de kwaliteit is zo goed dat hij onlangs een restaurant heeft kunnen openen.

Car

De ontbijtruimte

Car

Back home

De routeplanner aangezet en vandaag is het adres makkelijk: Thuis !
De eerste stop is de grotere Harley dealer in Savannah, ook ik weet eindelijk een paar t shirts te scoren. Ik heb het niet zo op al die glitters en ze lijken het gehoord te hebben, de collectie is dit jaar heel wat beschaafder. Harley shoppen in de States is prijstechnisch zoveel leuker dan in NL.
Via de Ocean Hwy (us 17) die overigens nergens langs de oceaan loopt rijden we naar het zuiden. In Brunswick vinden we in de plaatselijke hoofdstraat een leuke locale lunchplek waar het gezellig druk is met locals.
Onderweg voornamelijk moerasgebied met hier en daar een verlaten en veelal dichtgegroeid huis.

De staatsgrens van Florida wordt gepasseerd, en kijk het bord is onlangs vernieuwd.

In Fernandina Beach gaan we bij het voor ons o zo bekende Bretts's Waterway cafe een biertje drinken, ik wil weer even op deze plek zijn. Zat van al de sodas drink zelfs ik tegenwoordig yuengling. Volgens de ober is het warm in de zon, wij vinden het juist heerlijk. Hij vertelt dat ze een koude winter achter de rug hebben en menigeen zich afvroeg of dit nu Florida is.

Via de toeristisch route Amelia Island Parkway die alleen een local in zal rijden omdat het lijkt dat je via deze weg het golfterrein oprijd rijden we de A1A af naar de pont bij Mayport.
De "funnyman" is er niet, zijn vrouw is ziek en hij heeft een paar dagen vrij.
En dan zijn we voordat we het weten "thuis".In plaats van rechtsaf slaan we nu alleen links af.
Als we op Atlantic beach reden zag ik daar altijd een klein retro motel liggen, op loopafstand van het strand en diverse restaurants. Zonder tegen M. te vertellen wat het precies was had ik het geboekt.
Het is een klein gerenoveerd motel, The Palms Retro, met maar 9 thema kamers met een leuke binnentuin waar gezellige muziek de ruimte vult.
We krijgen omdat we 6 nachten blijven van de beheerder die ons alleraardigst ontvangt een upgrade naar een grotere dan de geboekte kamer en wel de plans, trains and automobiles room en die blijkt (zoals ik ook gehoopt had) erg leuk gedecoreerd.

M. was helemaal enthousiast, een echt Florida motel, en ging de beheerder direct vertellen dat hij de kamer fantastisch vindt. Kleine extra's als films geheel in stijl , popcorn en een gevulde koelkast doen net dat kleine beetje extra.

Op het binnenterras zitten we een tijdje in de zon, facetimen met Kevin en lopen dan naar Atlantic Beach waar we bij Sliders heerlijk (buiten) eten. Even is het vreemd dat Kevin er niet bij is, het schiet zelfs door ons hoofd dat hij thuis op de bank zit maar we realiseren ons dat die bank wel heel ver weg staat. We skippen die gedachten snel. Via het strand wandelen we langs "onze bank" en vullen daar "onze Amerikaanse dollar rekening", slaan zonnebrand en wat make up in bij de Walgreens en wandelen terug naar het motel.
Voor hen die benieuwd zijn hoe het is om terug te zijn, het voelt vertrouwd en super. Vooral gisteren op de pier van Tybee Island werd ik overvallen door tranen van geluk, M. had het op de pont bij Mayport even moeilijk.
Je realiseert je dan weer wat een super relaxte tijd we hier hebben gehad.
Hier op Atlantic Beach heerst een super relaxed local strand sfeertje, de restaurants zitten vol met locals en dat zijn zeker geen ouderen iets wat in bv Savannah zeker wel het geval was. De Jeeps rijden weer open voorzien van mensen met ontbloot bovenlijf voorzien van flip flops.
We zijn er nog niet over uit of het nu voelt als vakantie of gewoon terug thuis, dat zal de komende dagen blijken.

Car

Savannah

In korte broek en met open schoenen koffie drinken op Chippewa Square (het pleintje waar niets meer wijst op Forrest Gump). Wie had iets meer dan een jaar geleden, toen ik hier met Ineke was, kunnen bedenken dat ik er nu weer zou zijn. De koffietent op de hoek van het plein leek me een goed begin van de ochtend.

Daarna op naar Bonaventura wat een plantage was voordat het een begraafplaats werd. We vinden het al heel wat dat we op deze historische begraafplaats een kijkje gaan nemen en zetten dus netjes de auto op het parkeerterrein buiten het terrein. Zo niet menige Amerikaan, die rijden met hun auto (of zoals we later zien zelfs met tourbus) over het terrein.
We rijden terug naar het centrum van Savannah waar we langs de rivier wandelen, ons hart ophalen bij de Harleyshop en gaan lunchen bij Caraway Cafe in de gezellige winkelstraat E. Broughton St. Ik scoor nog een zomerblouse in dezelfde winkel waar ik vorig jaar ook leuk slaagde.

babyhaai

We rijden naar Tybee Island, genieten van de kleurrijke beachhuizen en hebben een hele tijd met een ijsje in het zonnetje staan te kijken bij de vissers op de pier. Wat een heerlijk relaxed sfeertje heerst hier weer, het doet denken aan Jax Beach. Het voelt als thuiskomen.
De lunch was weer zo uitgebreid dat we eigenlijk helemaal geen trek hebben. Pas om negen uur schieten we binnen bij een chinees op een strip. Eten en weer weg.

Car